Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου αποχαιρετά το Θεόδωρο Αγγελόπουλο

Τη βαθύτατη θλίψη της για το θάνατο του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου εκφράζει η πρυτανική αρχή του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είχε αναγορευτεί σε επίτιμο διδάκτορα του ιδρύματος το Δεκέμβριο του 2010, σε ειδική τελετή που είχε πραγματοποιηθεί στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης.

Η πρυτανική αρχή εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη της για την απώλεια του επίτιμου ακαδημαϊκού της μέλους, «του Ανθρώπου, του σημαντικού δημιουργού και οξυδερκή διανοητή της εποχής μας».

… και από το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης που είχε γίνει τότε, φοιτητές του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας είχαν προβάλει τέσσερις ταινίες του, ενώ στο φουαγέ του Δημοτικού Θεάτρου είχε πραγματοποιηθεί έκθεση φωτογραφιών, με οπτικοακουστικό υλικό από τη ζωή του σκηνοθέτη.
Με χτεσινή του ανακοίνωση, το συγκεκριμένο Τμήμα «θρηνεί» και αυτό την απώλεια του διεθνούς φήμης Έλληνα σκηνοθέτη, εκφράζοντας τη βαθύτατη οδύνη των μελών του και τη συμπαράστασή του στην οικογένεια και τους οικείους του.
«Η προσφορά του Θόδωρου Αγγελόπουλου στον πολιτισμό, αλλά και το ίδιο το έργο του, αποτελούν σημεία αναφοράς του Ελληνισμού αλλά και της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και θα σηματοδοτούν τα βήματα των επερχόμενων γενεών», αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση. «Ο κόσμος του κινηματογράφου έχασε ένα μεγάλο δημιουργό.»


ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Για το τελευταίο ταξίδι του Θεόδωρου Αγγελόπουλου
«Καλή αρχή…»

«Είναι άνθρωπος δύσκολος και λιγομίλητος», μου έλεγαν για το Θεόδωρο Αγγελόπουλο λίγο πριν τον συναντήσω στο ξενοδοχείο «Loriet» όπου έμενε, για τη συνέντευξη που είχαμε κανονίσει το Δεκέμβριο του 2010 με αφορμή την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι, έχοντας υπόψη μου και τη δουλειά που έχει κάνει στον κινηματογράφο - που μόνο «ανάλαφρη» δε θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς -, ήταν μια συνέντευξη που φοβόμουν, νιώθοντας πως θα έπρεπε να προσέξω πολύ το πώς θα «χειριζόμουν» μια τόσο σημαντική προσωπικότητα του ελληνικού και διεθνούς κινηματογράφου.
Τελικά, εξελίχθηκε σε μια συνέντευξη που ποτέ δε θα ξεχάσω και η οποία ξέφυγε από τα στενά όρια της «ερώτησης - απάντησης» και σε αρκετά σημεία της εξελίχθηκε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ζεστή συζήτηση. Και μια γνωριμία που για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω πως οφείλω να μοιραστώ και δημοσίως, μετά τα νέα για τον τόσο ξαφνικό και άσχημο θάνατο που είχε ο Αγγελόπουλος την περασμένη Τρίτη.
Μιλήσαμε για την τελετή της αναγόρευσης, για την τελευταία του δουλειά τότε, την ταινία «Η σκόνη του χρόνου», για την ίδια την έννοια του χρόνου, αλλά και αυτή των συνόρων - γεωγραφικών και ανθρώπινης συνείδησης - και για την αρχέγονη προσπάθεια του ανθρώπου για έναν καλύτερο κόσμο, που ήταν και ο λόγος που ο ίδιος γύριζε ταινίες, όπως μου εξήγησε.


Τιμής ένεκεν από εκείνη τη συνέντευξη, μια βροχερή μέρα στο ξενοδοχείο «Loriet». Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος με την επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας Ειρήνη Στάθη (στην οποία χρωστώ τα «ευχαριστώ» για τη συνάντηση) (αριστερά) και με τη γράφουσα (δεξιά)

«Η ελευθερία είναι η μοναδική δυνατότητα για να υπάρχει μια συνεχής αλλαγή στον κόσμο», είχε αναφέρει. «Το να αλλάξει ο τελευταίος και να σταθεί στην αλλαγή, σημαίνει ότι θα γίνει και πάλι καθεστώς. Χρειάζεται μια συνεχής αλλαγή, να εξελίσσονται τα πράγματα και να πηγαίνουν μπροστά, όχι να μένουν στατικά.»
Οι ταινίες του πάντα με δυσκόλευαν. Αυτό το ομολογώ. Μετά όμως από την ευκαιρία που μου δόθηκε να τον γνωρίσω από κοντά, να ακούσω τον ειρμό της σκέψης του να απευθύνεται στο χέρι μου που έγραφε και να έρθω σε επαφή με το πνεύμα του, έστω και για τη μία αυτή ώρα που μοιραστήκαμε στη Μυτιλήνη, ένιωσα πως με την άγνοιά μου για πολλά θέματα κινηματογράφου, τον αδικούσα τόσα χρόνια. «Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μοναδικό μου σπίτι όπου γαληνεύω, είναι δίπλα στο φίλο που οδηγεί. Παράθυρο ανοιχτό, το βλέμμα να φεύγει», είχε αναφέρει κατά την τελετή στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης. Εκεί με «τσάκωσε». Και στο τέλος της ομιλίας του, είπε αργά και εμφατικά για τους κύκλους που κάνει τόσα χρόνια: «Στο τέλος μου, είναι η αρχή μου…»
Πάνω σ’ αυτό θα στηριχτώ και θα τον παρακαλέσω να δεχτεί, με το λίγο θάρρος που μου δίνει η τιμή που είχα να τον γνωρίσω από κοντά, τώρα που έφυγε, να του ευχηθώ όχι «αντίο», αλλά «καλή αρχή»…
Βαγγελιώ Χρηστίδου