Με το αίμα ενός νέου ανθρώπου βάφτηκε και πάλι η άσφαλτος. «Μία ακόμη θυσία στην άσφαλτο μετρά η Λέσβος». Έγραφαν οι τοπικές εφημερίδες. Έτσι, και τόσο απότομα, κόπηκε το νήμα της ζωής ενός 17χρονου μαθητή από την Πέτρα, πριν μια εβδομάδα, αφού η βόλτα του με μηχανάκι απέβη μοιραία. Ο αριθμός των νέων ανθρώπων (κυρίως αυτών) που γίνονται θυσία στο βωμό της ασφάλτου, δυστυχώς μεγαλώνει. Θα χρειαστεί να ληφθούν μέτρα από την Τροχαία της Λέσβου για να μη συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η τραγική λίστα.
Ως γνωστό, στην περιοχή μας, ιδίως το καλοκαίρι, κυκλοφορούν περισσότερα μηχανάκια από ανθρώπους, πολλοί δε από τους επιβαίνοντες είναι ανήλικα παιδιά. Κανένας, ούτε μικρός ούτε μεγάλος, δε χρησιμοποιεί κράνος και, σίγουρα, πάνω από το 50% απ’ αυτούς δε διαθέτουν ούτε δίπλωμα οδήγησης. Η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον και η ανοχή της Αστυνομίας είναι έκδηλη. «Να μη θρηνήσουμε άλλα παλληκάρια», δήλωσε συγκλονισμένος ο δήμαρχος Μήθυμνας. Πώς όμως, όταν ούτε οι γονείς, (κυρίως αυτοί), ούτε οι Αρχές, (που θα έπρεπε), ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Κανένας έλεγχος από κανέναν.
Δε θα επαναλάβουμε τα όσα έχουμε επισημάνει, ουκ ολίγες φορές, στο παρελθόν, με το φόβο μήπως και καταντήσουμε γραφικοί. Καλό όμως θα ήταν οι Αρχές στη Μήθυμνα να επιστήσουν επιτέλους την προσοχή τους σε όλα όσα αμαυρώνουν τα όποια άλλα χαρίσματα προίκισε η φύση τον τόπο αυτό. Τα αυτονόητα δηλαδή.
Ο κάθε πολίτης, νομίζω, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του για ζητήματα που αφορούν τον τόπο του. Ακόμη περισσότερο έχει αυτό το δικαίωμα κάποιος που, αν συμπεράνουμε τουλάχιστον απ’ τα γραφτά του και μόνο, αγαπά και νοιάζεται γι’ αυτόν. Επειδή είναι πολλά τα ερωτήματα. Επειδή τα πράγματα σπάνια είναι όπως φαίνονται… Επειδή ζούμε σ’ έναν ιδιαίτερο τόπο που δεν επιδέχεται ασπρόμαυρες ερμηνείες… Επειδή οι ερωτήσεις είναι πιο σημαντικές από τις απαντήσεις… Η σκέψη είναι το τελευταίο μας οχυρό. Και επειδή, καθώς μας λέει ο συμπατριώτης μας ποιητής Στρατής Παρέλης, «εμείς με ποιήματα ξορκίζουμε στα μέρη μας την θλίψη» παραθέτω παρακάτω μερικούς στίχους μήπως κι έτσι ξορκίσουμε το κακό (και φυσικά τη θλίψη) για όλα τα «ασπρόμαυρα» που γίνονται. Και, όσο να ‘ναι, μας πονάνε…
* «Τι να πω που απίθανη μουσική έχει η γύρω μου νύχτα… / Σπάζει την σιωπή των μετέωρων ωρών. / Ως τα χαράματα βροντάν οι νότες της. / Ασήμι αγρύπνιας τρώει το φεγγάρι. / Τ’ ουρανού σκύλε που αλυχτάς, φύγε τώρα. / Σε άλλες γειτονιές των άστρων άμε. / Εμείς / Με ποιήματα ξορκίζουμε στα μέρη μας τη θλίψη - / Τους δράκοντες της νύχτας!»
* «Ποιος είν’ αυτός που γυρεύει τύχες στον άνεμο και στης νύχτας φυσά την φλογέρα; / Άγιος ή τρελός; / Ή λυπημένος είτε ποιητής; / Των άστρων δείχνει πορείες. / Στα χέρια του κρατά πουλιά / Και τα μαθαίνει τις ελευθερίες της ψυχής και του ανέμου.»
* «Δε θα με βοηθήσει το μυαλό, θα με προδώσει. / Δεν θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος, / κανείς δεν θα είναι. / Θα με φάει ο σαρκοφάγος καιρός. / Δεν θα μπορώ να θυμάμαι, να κρατώ εικόνες / Μες την μοναδική οθόνη του μυαλού. Θέλοντας να ζήσω με λιγότερης σκέψης εγκαύματα. / Θαυμάζοντας τα δέντρα του τοπίου και εκείνα των πουλιών / Τα τραγούδια / Που ως τα ποιήματα πετάνε.»
Και, τέλος, επειδή η ποίηση, γενικά, αναπληρώνει αυτό που δεν μπορούμε να ζήσουμε, δε χρειάζεται να έχουμε ιδιαίτερη σχέση μ’ αυτή για να συγκινηθούμε. Στη φτωχή από ποιητές εποχή μας υπάρχουν κάποιοι σαν το Στρατή που προσπαθούν. Από αυτούς περιμένουμε.