ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

06/10/2016 - 18:39

Να το πούμε παιδιάστικο «σκανταλιό»;; Να το πούμε. Με τούτα και με τ’ άλλα να ‘μαστε στα «επείγοντα» του «Βοστανείου» Μυτιλήνης μια Τετάρτη κατά τις επτά το απόγευμα. Μαζί και η πεντάχρονη μικρούλα μας με δυνατούς πόνους στο δεξί χεράκι. Το ότι είχε αρχίσει να αλλοιώνεται η όψη του αγκώνα «δεν άρεσε» στους ήδη ιδεασμένους γονείς.

Να το πούμε παιδιάστικο «σκανταλιό»;; Να το πούμε. Με τούτα και με τ’ άλλα να ‘μαστε στα «επείγοντα» του «Βοστανείου» Μυτιλήνης μια Τετάρτη κατά τις επτά το απόγευμα. Μαζί και η πεντάχρονη μικρούλα μας με δυνατούς πόνους στο δεξί χεράκι. Το ότι είχε αρχίσει να αλλοιώνεται η όψη του αγκώνα «δεν άρεσε» στους ήδη ιδεασμένους γονείς.

Έγιναν τα προβλεπόμενα και η ακτινογραφία ήταν αμείλικτη. «Κάταγμα υπερκονδύλιο βραχιονίου»! Αυτή η βαρύγδουπη διάγνωση ακούστηκε ασήκωτη για ένα κοριτσάκι, που πρωτοέμπαινε στα σκληρά της ζωής. Το μυαλό πάντα θέλει να κρατηθεί από κάπου, έτσι υποθέσαμε γύψο ή νάρθηκα. Τα νέα όμως ήταν κάπως πιο γκρίζα.

«Πρωί πρωί χειρουργείο με ολική νάρκωση» … Λίγες ματιές μεταξύ των γονιών -το «έθιμο» προστάζει αυτοί να σηκώνουν τα «σκόρτσα»-, λίγες διευκρινιστικές ερωτήσεις προς το γιατρό, με το σάλιο να λιγοστεύει, μερικά ξεροκαταπίματα και μετά κατευθείαν στο θάλαμο. «…Και φυσώ τον καπνό με μια δόση θυμό…», που λέει και η Νατάσα. Για τη βραδιά που ακολούθησε, ας μη γίνεται λόγος.

Την άλλη μέρα, η γνωστή πράσινη ενδυματολογική πανδαισία, σκουφάκι ασορτί, ποδονάρια, και με ξαπλωμένο το «σποράκι» σε μια γωνιά του φορείου, πήραμε την ανιούσα για τον τρίτο. Εκεί, ένα φιλί και η αναπόφευκτη φράση από τους πολύ ευγενικούς τραυματιοφορείς: «εσείς, παρακαλώ, ως εδώ» και μ’ αυτό έκλεισαν οι βλοσυρές πόρτες, «Απαγορεύεται η Είσοδος, Χειρουργεία».

Ε, μετά, τι να λέμε. Σαν τα κύματα στις ακτές της Χαβάη, η συγκίνηση στα στήθια και γρήγορα ο καθένας μας σε κάποια απόσταση απ’ τον άλλον για …ευνόητους λόγους. Μία ώρα και δέκα λεπτά αργότερα πρόβαλε στην πόρτα ο γιατρός και διαβεβαίωσε, ότι όλα πήγαν καλά. Κύλησε έτσι ο βράχος απ’ το στήθος.

Και θα μου πείτε τώρα και δικαιολογημένα. Τι μας τα λες όλ’ αυτά; Ξέρεις, ρε φίλε, πόσο πιο στενόχωρα συμβάντα υπάρχουν τριγύρω; Και θα έχετε δίκιο. Το δικό μας μπορεί να χαρακτηριστεί «ρουτίνα». Όμως στην πολύ αγριεμένη από κάθε άποψη καθημερινότητά μας, με τη δημόσια υγεία να «ασθενεί» χρόνια τώρα, δεν αποτελούν πλέον ρουτίνα η αντιμετώπιση και η επάρκεια του ορθοπαιδικού χειρουργού κ. Αλέξανδρου Ζάμπρα, ο οποίος μας ανέλαβε απ’ την αρχή ως το τέλος, της αναισθησιολόγου κ. Λουκίας Μάκρα, η οποία αφιέρωσε αρκετό χρόνο και θαλπωρή να ενθαρρύνει και να εξηγήσει στη μικρούλα τα δέοντα, σαν να επρόκειτο για ενήλικα, των πάντα χαμογελαστών νοσηλευτών του τμήματος, που μοχθούσαν όλες τις ώρες, μέρα και νύχτα, ακόμη και του βοηθητικού προσωπικού σίτισης, καθαριότητας κ.λπ..

Νοιώθουμε, λοιπόν, ότι ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι λίγο να εκφράσει την ευγνωμοσύνη μας κι ένα ΜΠΡΑΒΟ δε φτάνει για να τους στηρίξει στο τιτάνιο έργο τους.

 

Στράτης και Δέσποινα Καραμάνη

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey