Την προπερασμένη Παρασκευή κυκλοφόρησε το τελευταίο καθημερινό φύλλο της εφημερίδας «Το Βήμα». Από δω και στο εξής θα εκδίδεται μόνο η κυριακάτικη - και πολύ πιο προσοδοφόρα - έκδοση. Η είδηση, δε, συγκίνησε ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Η οικονομική κρίση επηρεάζει πλέον και τον Τύπο, όπως έχει φανεί και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην εφημερίδα «Απογευματινή», και έτσι πέρασε σα μία ακόμα είδηση επιχείρησης που βάζει λουκέτο. Υπήρξε, μάλιστα, και κόσμος ο οποίος έδειξε να χαίρεται, καθώς «άλλο ένα όργανο παραπλάνησης της κοινής γνώμης και εξυπηρέτησης των συμφερόντων μεγαλοεκδοτών» έκλεισε.
Συγχωρέστε με που διαφωνώ. Ξέρω ότι ο κάθε άνθρωπος ερμηνεύει διαφορετικά την κάθε είδηση. Ξέρω ότι πολύς κόσμος δε νοιάζεται, γιατί πολύ απλά την ίδια μέρα μπορεί να έβαλε λουκέτο η επιχείρηση που εκείνος εργαζόταν. Ξέρω ότι πολλοί θεωρούν τους δημοσιογράφους «ρουφιάνους» και «πιόνια του συστήματος». Πάντα με ενοχλούσαν οι γενικεύσεις: όλοι οι γιατροί παίρνουν φακελάκια, όλοι οι δικηγόροι είναι ψεύτες, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, όλοι οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες…
Όταν διάβασα την είδηση, το μυαλό μου γέμισε εικόνες…
Στοίβες εφημερίδων, χειρόγραφα, φωτογραφικές μηχανές με φιλμ, υπολογιστές κάθε τεχνολογίας και κασετοφωνάκια. Τηλέφωνα να χτυπούν, φαξ να έρχονται, φωνές, τσιγάρο, άγχος για την πρώτη σελίδα, ειδήσεις της τελευταίας στιγμής, παραπολιτικά…
Σελιδοποίηση, η μυρωδιά του τυπογραφείου, το μαύρισμα των δαχτύλων από τις παλιές εφημερίδες, η παλιά δεύτερη σελίδα της «Ελευθεροτυπίας», το πατάρι στα «Αιολικά Νέα», το παλιό κτήριο που στεγαζόταν το «Εμπρός»…
Δωδεκάωρα δουλειάς, ανύπαρκτες διακοπές, ελάχιστες αργίες…
Ο Ηρακλής, ο Βαγγέλης, ο Κυριάκος, η Νατάσα, ο Γιάννης και η Ειρήνη, ο Θοδωρής και η Αγγελική, ο «θείος» ο Σωτήρης, η Αγνή, η Ματίνα, ο Βασίλης, ο Κώστας, ο κύριος Μανώλης, η Μαρίνα, ο Χρήστος, η Λήδα και αυτή η τόσο οικεία φωνή να λέει «ο Τύπος γίνεται τέταρτη εξουσία όταν παύουν να λειτουργούν οι άλλες τρεις· όταν μεγαλώσεις, θα το καταλάβεις», να βουίζει ακόμα στα αυτιά μου.
Αυτοί και άλλοι τόσοι δημοσιογράφοι της ζωής μου που συνεχίζουν να τιμούν αυτό που κάνουν, χωρίς τις παχυλές αμοιβές του κάθε Λαζόπουλου που τους βάζει στην ίδια μοίρα με τον Τριανταφυλλόπουλο.
Συγχωρέστε με που στεναχωρήθηκα. Συγχωρέστε με που προβληματίστηκα. Συγχωρέστε με που ανησύχησα… Ίσως να φταίει που πρώτα είπα «εφημερίδα» και μετά «μαμά».