Η ειδησεογραφία, προ ημερών, περιελάμβανε στα «δελτία» τις σπαρακτικές αναφορές της περιόδου της Κρίσης, ως εγώ τουλάχιστον κατάλαβα: το φιάσκο με τον Αστακό τού Κατάρ, εμβριθείς νομικές και πολιτικές αναλύσεις περί της παραπομπής των Βατοπαιδινών, τα γνωστά προεκλογικά φιλοδωρήματα και διλήμματα, νέες οικονομικές θεωρίες περί χρέους και ελλείμματος και κάτι «περίεργα» διεθνή εφευρήματα όπως ο ειδικός χειρισμός της ελληνικής περίπτωσης από τη Eurostat, που αποφάσισε ότι η οριστική ανακοίνωση του αποδεκτού ελλείμματος θα γίνει στις 15/10/2010! Για δες σύμπτωση…
Περιελάμβανε επίσης, στο υπόρρητο κεφάλαιο «παράξενα του κόσμου», μη συνήθη, όντως παράξενα, απρόσμενα και ατομικά γεγονότα: την έμπρακτη και σιωπηλή βίωση της έννοιας της υπέρβασης, της αναζήτησης της μνήμης και της παραγωγής του φρονήματος. Το πρώτο ήταν η άφιξη στο Καλλιμάρμαρο ενός Αλσατού δρομέα, ο οποίος πριν από ένα - και κάτι - μήνα ξεκίνησε να τρέχει από το Στρασβούργο για να καταλήξει στην Αθήνα, ώστε να συμμετάσχει στον κλασσικό, αλλά και επετειακό, Μαραθώνιο των 2.500 ετών από τη Μάχη που σηματοδότησε το Δυτικό Πολιτισμό. Ο Παύλος ο Γερουλάνος ήταν εκεί, μαζί με κάτι χοντρούς με γραβάτα του ΣΕΓΑΣ, οι οποίοι απησχόλησαν με τις φαφλατάδικες δηλώσεις τους «περί πολιτισμού και τουρισμού» το 90% του χρόνου του ρεπορτάζ. Στο υπόλειμμα του μεντιατικού χρόνου, ο τον κότινον φέρων Αλσατός δρομέας πρόλαβε να πει ότι έκανε αυτή την προσπάθεια «για να βιώσει την έννοια της υπέρβασης του Αθηναίου Πολίτη»!
Το δεύτερο προβλήθηκε πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου 30/10/2010: η «ΝΕΤ» παρουσίασε μια Κυρία - ντρέπομαι, αλλά δε συγκράτησα το όνομά της - η οποία φέτος το καλοκαίρι, υπό συνθήκες άγριου καύσωνα, έτρεξε μόνη της από την Αθήνα στη Σπάρτη, από τη Σπάρτη στην Αθήνα και μετά από την Αθήνα στο Μαραθώνα, για να «προσκυνήσει τον τάφο των 192 Αθηναίων πολιτών που έπεσαν εκεί για να δημιουργήσουν το Δυτικό Πολιτισμό»! Μετά τα πρώτα 90 χιλιόμετρα, από τα 540+ που έτρεξε συνολικά και συνεχώς, η σωματική της κατάσταση έθετε σε κίνδυνο τη ζωή της, κι όμως δε σταμάτησε, μπροστά στον απώτατο προσωπικό της στόχο: να προσκυνήσει, 2.500 χρόνια μετά, τους προγόνους συμπολίτες της που καθορίζουν το σημερινό τρόπο ζωής της και το πλέγμα των αξιών που τη διέπουν. «Είχατε κάποιο χορηγό;», ρώτησε εμβριθώς ο δημοσιογράφος: «Όχι», απάντησε η Κυρία, «γιατί ήθελα να γράφει η μπλούζα μου μόνο 2.500 χρόνια»! «Η προσπάθειά σας καλύφθηκε από τον Τύπο;», ρώτησε ξανά ο δημοσιογράφος: «Ναι», απάντησε η Κυρία, «ήταν εκεί συνέχεια το BBC, η ZDF και το Al Jazeera»!...
Κάτι τρέχει, συμπολίτες, στα εσώψυχα υπόγεια αυτής της κοινωνίας! Κι αυτό είναι ένα: η απελπισμένη αναζήτηση φρονήματος, που τόσο μας λείπει και τόσο αδυνατούν να μετασχηματίσουν σε Σχέδιο και να παρουσιάσουν οι πολιτικοί ταγοί μας. Κι είναι αίτημα αυτό, μείζον αίτημα!
Το βλέπουμε στα πρόσωπα των πολιτών ανά την Ελλάδα: είναι κάτι ανεπαίσθητο, που γίνεται όλο και πιο σαφές· άλλαξε η σχέση μας με την εθνική επέτειο του ΟΧΙ. Φάνηκε στις πλατείες και τους δρόμους των πόλεών μας: ολοένα και περισσότεροι πολίτες επένδυαν ενδόμυχα και ίσως υποσυνείδητα στην «υπηρεσία» που μια εθνική επέτειος μπορεί να προσφέρει σε μια κοινωνία σε περίοδο Κρίσης - όχι μόνον οικονομικής. Φάνηκε στον ενθουσιασμό της μεγάλης συμμετοχής των πολιτών στον επετειακό Μαραθώνιο, είτε ως δρομέων είτε ως πρόσχαρων θεατών. Αυτή η αναζήτηση οξυγόνου μπορεί να ερμηνευθεί ως προσήλωση σε ένα μεταμοντέρνο στυλ fitness και μεσογειακής διατροφής. Μπορεί, όμως, να αποδοθεί και ως αίτημα του ότι αυτή η χώρα αξίζει κάτι καλύτερο, με διάθεση ανάληψης του ηθικού βάρους της Ιστορίας της στους νέους καιρούς. Ως αίτημα της επιδίωξης νέων αρχών συμβίωσης και συλλογικότητας. Και το αίτημα αυτό είναι παγίως υφέρπον, επί χρόνια! Κι είναι το μέγιστο κατηγορητήριο κατά της πολιτικής Ηγεσίας του τόπου!
Σ’ αυτό το πλαίσιο, μερικοί καλύτερα να τρέχουν παρά να ομιλούν. Νομίζω ότι είναι σαφές και καλύτερο και για εκείνους και για εμάς. Επειδή, εάν ισχύουν τα ανωτέρω, η τεχνοκρατική θριαμβολογία μετά το Μαραθώνιο περί της πληρότητας των ξενοδοχείων της Αττικής και της οικονομικής ένεσης στα εστιατόρια της Αθήνας από τους 12.000 σαλούς που μαζεύτηκαν, ως χομπίστες, στην Πόλη των Πόλεων σκοτώνει το πρωταρχικό αυτό αίτημα του Φρονήματος! Μη μας κάνετε, εμάς τους δήθεν επιγόνους των Μαραθωνομάχων, να ντρεπόμαστε ή να χάνουμε το στόχο μας. Γι’ αυτό το κορυφαίο κι ανυπέρβλητο μήνυμα, τη θυσία των πολιτών υπέρ της κοινότητας, τρέχει σήμερα, 2.500 χρόνια μετά, ένας Αλσατός σαλός! Χιλιάδες χιλιόμετρα, από την πρωτεύουσα της Ευρώπης, το Στρασβούργο, στην πρωτεύουσα του Δυτικού Πολιτισμού, την Αθήνα! Αυτό είναι το μήνυμα και το αίτημα. Κι αυτό θα υπερασπισθούμε στις σύγχρονες «μάχες» κατά του πολιτικού σχετικισμού και της κενολόγου τεχνοκρατίας. Γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει… Αλλιώς, έχουμε τελειώσει και δεν το ξέρουμε. Άμποτες!