Η χρονιά άλλαξε. Ο χρόνος κυλά. Η ρόδα γυρίζει, το άμεστο κορμί μεστώνει, το μεστό ρυτιδιάζει, το ρυτιδιασμένο εξουθενώνεται και το εξουθενωμένο φτάνει στο τέρμα.

Η ιδανική πορεία των πραγμάτων στο χρόνο, παρά τις αναρίθμητες εξαιρέσεις που έχει. Το «αύριο» γίνεται «σήμερα» κι αυτό «χτες», το «χτες» «προχτές», κι αυτό «περασμένα».

Το σήμερα για το κορμί επηρεάζει την αυριανή του υγεία και πορεία και το «χτες» των πραγμάτων, του «αύριο» το γίγνεσθαι. Κι όσο το «χτες» ξεμακραίνει, τόσο η εικόνα του ξεθωριάζει. Κάποια χρώματα, τα πικρά, σχεδόν σβήνουν και μένουν ζωντανά μοναχά τα γλυκά.

Και γι’ αυτό η αναπόληση του «χτες», όσο πιο μακρινό είναι, τόσο πιο γλυκιά μάς φαίνεται. Αναπολούμε με νοσταλγία το «χτες» που όταν ήταν «σήμερα», βιαζόμασταν να το διώξουμε για να έρθει το - καλύτερο - «αύριο».

Όμως το «χτες», το «σήμερα», το «αύριο» είναι δεμένα κι η πορεία του ενός είναι αποτέλεσμα της πορείας του προηγούμενου. Όποιος βλέπει το «σήμερα» ξεκομμένο απ’ το «χτες», βλέπει λάθος και η λάθος διάγνωση δίνει λάθος φάρμακο. Κι όποιος ελπίζει στο «αύριο» χωρίς να δει τι συνέβηκε «χτες» και «προχτές», έχει φρούδες ελπίδες και τοκίζει στην απογοήτευση.

Λάθη τού «χτες» πληρώνουμε σήμερα. (Βέβαια, εκτός από λάθη, έγιναν και εγκλήματα!) Για να έρθει ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα και να γίνει η μεγάλη «Αλλαγή», αγωνίστηκαν χιλιάδες νέοι κι όταν ήρθε, έπρεπε να πληρωθούν, και γέμισε το Δημόσιο.

Κι αυτοί όλοι έπρεπε να προστατέψουν την καινούργια κατάσταση και μαζί μ’ αυτήν, τη θεσούλα τους και γι’ αυτό έγιναν «φρουροί» της. Όταν έγινε η λιγόχρονη αλλαγή της Αλλαγής, έπρεπε - για ισορροπία - να τακτοποιηθούν και τα δικά της τα παιδιά. Και στέρεψαν οι καρέκλες απ’ το Δημόσιο. Και σήμερα - έχοντας απηυδήσει απ’ την καταδυνάστευση του Δημοσίου - προσπαθούμε τάχα να ορθοποδήσουμε απολύοντας κόσμο και κλείνοντας σπίτια.

Όταν ήρθε ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα, ένα απ’ τα πρώτα μέτρα που πήρε για να βαθύνει η Δημοκρατία, ήταν η κατάργηση των οικονομικών ελεγκτών στην τοπική αυτοδιοίκηση και στους συνεταιρισμούς.

Δικά τους παιδιά (των εκάστοτε κυβερνώντων), και όχι μόνο βέβαια, ήλεγχαν τους χώρους αυτούς, δικαιούνταν επομένως ένα κομμάτι απ’ το γενικό φαγοπότι! Και σήμερα όλοι μιλάνε για τη διαφθορά και τα προβλήματα (και) στους χώρους αυτούς.

Όταν οι κυβερνήσεις έβαζαν - και βάζουν; - τους αποτυχημένους πολιτευτές τους, διοικητές στα Νοσοκομεία και σε άλλους οργανισμούς, δεν ήθελαν να τους στερήσουν την μπουκιά απ’ το στόμα. Δικοί τους άνθρωποι ήταν! Με το δίκιο τους κι αυτοί να κάνουν εκεί το «πάρτι» για την πάρτη τους! Και σήμερα φτάσαμε στο εισιτήριο-εξιτήριο των 25€ στα Νοσοκομεία.

Και να ‘σου η υποκρισία σ’ όλο της το μεγαλείο! Ανάμεσα σε όσους διαμαρτύρονται για την επιβολή αυτού του χαρατσιού - και είναι δίκαιο να διαμαρτύρονται, γιατί η υγεία είναι το πρώτο κοινωνικό αγαθό - βλέπουμε και αυτούς που με την ψήφο τους το επέβαλαν (!), αλλά και τους ιατρικούς συλλόγους! Αλήθεια, κατά τους γιατρούς το εικοσιπεντάρι δημιουργεί πρόβλημα για την περίθαλψη των φτωχών ή το απαιτητικό «φακελάκι» για να τύχουν περίθαλψης;

Τι κάνουν οι γιατροί για να εξαλειφθεί αυτό το αίσχος απ’ τα Νοσοκομεία; Δε θα πρέπει, κατά τη γνώμη μας βέβαια, να συγχέεται το απαιτητικό φακελάκι («θέλω τόσα») απ’ το οικειοθελές και αυθόρμητο - μετά την περίθαλψη - δώρο ευγνωμοσύνης του ασθενή προς τη φιλότιμη μερίδα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού που ευτυχώς υπάρχει στα Νοσοκομεία μας.

Μια απλή δουλειά σού κάνει κάποιος και τον κερνάς έναν καφέ. Δεν ξέρουμε αν ο νόμος ξεχωρίζει τις δυο περιπτώσεις, αλλά στην ψυχοσύνθεση του ασθενή διαφέρουν όσο η μέρα με τη νύχτα. Και μιας και μιλάμε για το εικοσιπεντάρι που μπαίνει μονάχα στα Δημόσια Νοσοκομεία, γιατί δεν το βάζουν και στα ιδιωτικά και να το εισπράττουν με τρόπο ανάλογο με αυτόν που εισπράττουν το ένα ευρώ σε κάθε συνταγή;

Να εισπράττει το ιδιωτικό νοσοκομείο - των πλουσίων - 25€ σε κάθε απόδειξη παροχής νοσηλείας και να το αποδίδει στο κράτος μαζί με το Φ.Π.Α..

Ξέροντας τους παράγοντες που χτες δε μας ενοχλούσαν αλλά ως το σαράκι κατέτρωγαν τη χώρα μας, μπορούμε να διαμορφώσουμε την προσωπική μας στάση απέναντι στο σημερινό, αλλά και το αυριανό γίγνεσθαι. Είναι θεμιτό όλοι να αναζητούμε ένα καλύτερο αύριο. Αρκεί να μην το αναζητούμε όμοιο με το χτες.