Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες, πολλές φορές μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος: «Ρε, μπας και λεφτά υπάρχουν;» Δεν είναι μόνο τα προγράμματα του ΕΣΠΑ που στο πλαίσιο της αύξησης της παραγωγικότητας κάνουν 40ωρα σεμινάρια για «διαχείριση συγκρούσεων στους εργασιακούς χώρους»· προφανώς υπάρχουν ακόμη εργασιακοί χώροι όπου μπορούν κάποιοι να συγκρούονται. Είναι και η σπουδή των βουλευτών τής Ν.Δ. να απορρίψουν την πρόταση του υπουργού Δικαιοσύνης για την αναψηλάφηση δικών, όταν οι προσφεύγοντες έχουν δικαιωθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου.

Αυτό αποτελεί περιφρόνηση των διεθνών συμβάσεων που έχουμε ως χώρα υπογράψει, κάτι που θα το βρούμε μπροστά μας. Μην ξεχνάμε ότι τις αποφάσεις αυτού του δικαστηρίου πανηγυρίσαμε όταν δικαιώθηκαν τα θύματα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (Νίκη Λοϊζίδου κ.ά.). Επιπλέον, κάθε απόφαση αυτού του δικαστηρίου σε βάρος της Ελλάδας κοστίζει. Εκτός από το πλήγμα στο ήδη βαριά τρωθέν κύρος της χώρας, καταλογίζονται και πρόστιμα που πληρώνει από το υστέρημά του ο ελληνικός λαός.

Βεβαίως, οι βουλευτές και ειδικά τής Ν.Δ. (κάποιοι από αυτούς ήταν και υπουργοί τα χρόνια του μεγάλου εκτροχιασμού της ελληνικής οικονομίας) δεν τσιγκουνεύτηκαν ποτέ τα λεφτά μας. Απλώς ελπίζαμε ότι εν μέσω κρίσης κάποια πράγματα θα άλλαζαν. Οι παλιές αγκυλώσεις δε θα κυριαρχούσαν και ο ορθολογισμός θα θριάμβευε. Φευ! Πιεζόμενη από τη «Χρυσή Αυγή» και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», η Νέα Δημοκρατία θυσιάζει το κύρος της χώρας και τα λεφτά μας στο βωμό του πολιτικού κόστους.

Η «Χρυσή Αυγή» έδωσε το σύνθημα για επικείμενη νομιμοποίηση ενός σωματείου ονόματι «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» συνέχισαν με αήθεις ρατσιστικές επιθέσεις κατά μελών του δικαστηρίου και οι βουλευτές τής Ν.Δ. επισφράγισαν την ντροπή. Το ερώτημα είναι με τι μούτρα οι ίδιοι βουλευτές θα καταγγέλλουν την Τουρκία, αν και όταν αυτή θα γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου.

Πριν από δύο χρόνια επιχειρηματολογούσαμε από αυτήν εδώ τη στήλη για την «Τρίτη κακή επιλογή» που έχει η χώρα. Γράφαμε: «Κάποτε ο πρωθυπουργός (σ.σ. τότε, ο Γ. Παπανδρέου) είχε θέσει το δίλημμα ως εξής: “Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και μια τρίτη εξίσου κακή με τη δεύτερη επιλογή. Ούτε να αλλάξουμε, ούτε να βουλιάξουμε. Αυτή είναι η επιλογή των μικρών και μεγάλων κατεστημένων συμφερόντων που έχουν θρονιαστεί στην ελληνική οικονομία. Δε θέλουν, φυσικά, να βουλιάξει η χώρα, αλλά ούτε να μεταρρυθμιστούν όλες εκείνες οι προσοδοφόρες για κάποιους δομές που την κρατούν μισοβυθισμένη.» («Καθημερινή», 5/12/2010)

Δυστυχώς αυτή είναι η συνισταμένη των μικρών και μεγαλύτερων επιδιώξεων της κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων συνδικάτων κ.λπ.. Όλοι είναι γραπωμένοι στις επιμέρους αγκυλώσεις τους (τις περισσότερες φορές με το αζημίωτο), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι η χώρα. Το σύστημα κάθεται όλο και πιο χαμηλά προκειμένου να μείνει ανέπαφο στις δομές του. Αυτή την κατάσταση πληρώνουμε με πέντε χρόνια ύφεσης και θα συνεχίσουμε να την πληρώνουμε μέχρι να αλλάξουμε λογικές και πρακτικές.

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013.)