Δευτέρα βράδυ, στην πλατεία. Μια κοπελιά, αναπόσπαστο κομμάτι των αγανακτισμένων, μας εξιστορούσε την προσωπική της ιστορία. Πως έπεσε έξω ο πατέρας της στη δουλειά του και πως βιώνει την κρίση τα τελευταία δύο χρόνια. Αρχικά σκέφτηκα πως, εντάξει, το να πέσει κάποιος έξω στο εμπόριο δεν είναι και το πιο σπάνιο φαινόμενο. Σκέφτηκα πως υπερβάλλει και πως δίνει έναν τραγικό τόνο στην ιστορία της, κατά την προσφιλή ελληνική συνήθεια.
Αμ δε!!! Χρεωμένη οικογένεια, ο πατέρας εσωτερικός μετανάστης και ο μοναδικός που έχει κάποιο εισόδημα, ένα παιδί που τελειώνει το πανεπιστήμιο και έχει μπροστά του ως μόνη διέξοδο το ΑΣΕΠ!!! Δηλαδή… καμμιά διέξοδο. Ένα δεύτερο παιδί που φέτος ετοιμάζεται για την είσοδό του στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και η μάνα που… μαγειρεύει!!!
Θα μου πείτε, σιγά την ιστορία. Δεν πέθανε και κανένας…
Τρίτη πρωί. Είμαι στο αυτοκίνητο ήρεμος. Ακούω, όπως πάντα, ραδιόφωνο και βάζω την πρώτη να ξεκινήσω, μια και το φανάρι είναι πράσινο. Πρώτος στη σειρά και έχω ελεύθερο δρόμο μπροστά μου. Βάζω τη δευτέρα και επιταχύνω ώσπου από κάπου ακούω μια στριγκλιά, κάτι σα σύρσιμο και ήχους από πλαστικά που πιέζονται και σπάνε.

Τα μάτια μου γύρισαν αυτόματα στον πλαϊνό καθρέφτη του αυτοκινήτου μου. Μέσα στο κάδρο είδα έναν άνθρωπο, από το στήθος και πάνω, να σέρνεται κυριολεκτικά στην άσφαλτο. Το κεφάλι του περνούσε σύρριζα από το πεζοδρόμιο και ευτυχώς δεν το χτύπησε.
Σταμάτησα δεξιά και κατέβηκα τρέχοντας για να βοηθήσω. Αμέσως βρεθήκαμε τρία - τέσσερα άτομα πάνω από το κεφάλι του. Άλλος καλούσε το ΕΚΑΒ, άλλος του κρατούσε το χέρι. Εγώ τράβηξα στην άκρη την μηχανή, γιατί έτρεχε η βενζίνη πάνω του. Εκείνη την ώρα τον άκουσα να φωνάζει ότι «τελείωσε».
Πήγα κοντά του για να τον παρηγορήσω. «Ηρέμησε», του είπα, «ίσως να μην έχεις μεγάλη ζημιά στο πόδι, περίμενε. Είσαι τυχερός που για λίγο γλύτωσες το κεφάλι» και άλλες τέτοιες, κλασσικές φράσεις που όλοι μας χρησιμοποιούμε σε ανάλογες περιπτώσεις.
«Είμαι μέσα στα χρέη, κάνω δυο - τρεις δουλειές για να τα βγάλω πέρα. Αν καθίσω με τα σίδερα στο πόδι ένα χρόνο… τελείωσα.» Αυτά ήταν τα λόγια του και με αυτό τον τρόπο με αποστόμωσε…
Ναι, ξέρω. Άλλη μια καθημερινή ιστορία…
Τρίτη βράδυ. Ο πρωθυπουργός ανακοινώνει πως την επομένη θα δει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκλογές, λέω μέσα μου, και αμέσως αναιρώ τη σκέψη μου.

Με την πέμπτη δόση να εκκρεμεί, αλλά και με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα στον αέρα, πώς είναι δυνατόν να πηγαίνει σε εκλογές…
Ανασχηματισμός. Αυτή ήταν η δεύτερη σκέψη η οποία είχε την τύχη της πρώτης. Ο ανασχηματισμός είναι δικαίωμα του πρωθυπουργού και τον ανακοινώνει στον Πρόεδρο, δεν του ζητάει τη γνώμη…
Το φτωχό μου το μυαλό δεν έφτανε να σκεφτεί πως ο σκοπός της επίσκεψης ήταν το να ανακοινώσει πως… θα συνεχίσει την πορεία του!!!
Τούτη ήταν η αρχή ενός παλαβού σε όλα τα επίπεδα διημέρου. Μία παραίτηση που άμεσα πήρε πίσω, προσπάθειες για συνεννόηση, για συγκυβέρνηση. Περάσαμε ξυστά από την οικουμενική, για να φτάσουμε στον ανασχηματισμό!!!
Όλοι πίσω από τα κομματικά, ιδεολογικά χαρακώματα, παλεύανε για το προσωπικό τους όφελος.
Και είναι φανερό το πόσο μακριά από την κοινωνία στέκονται. Οι παραπάνω ιστορίες για όλους μας είναι λίγο - πολύ γνώριμες, καθημερινές, συνηθισμένες.
Οι 300 λεβέντες ούτε με αγανακτισμένους μπορούν να μιλήσουν, ούτε βλέπουν στους χώρους που κινούνται, ανθρώπους χωρίς «αύριο». Η ζωή τους έχει να κάνει με τα δεδομένα που τους βγάζει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής…
Μήπως ο ακαπέλωτος λαός ξέρει καλύτερα; Μήπως ο ακαπέλωτος λαός πρέπει τώρα να γίνει ο μοναδικός συμμέτοχος…