Όλα απλοποιήθηκαν στη διαχείριση της μεγάλης κληρονομιάς τον Ιπποκράτη.
Απλοποιήθηκαν, «τεχνοκρατοποιήθηκαν», διαστρεβλώθηκαν, εκφυλλίστηκαν και εκποιήθηκαν στο όνομα την αποτελεσματικότητας και ευκολίας.
Η υγεία έγινε ένα ακόμα καταναλωτικό αγαθό, εμπορευματοποιήθηκε και η παρουσία του γιατρού κοντά στον άρρωστο μπήκε στο κανάλι των εννοιών τού «σέρβις και του μάνατζμεντ».
Η κλασσική έννοια του θεράποντος ιατρού αντικαταστάθηκε από την αντίληψη του συμβούλου υγείας, του απρόσωπου υπαλλήλου ενός εξίσου αλλοτριωμένου μηχανισμού που λέγεται σύγχρονο θεραπευτήριο.
Οι ασθενείς παύουν σιγά - σιγά να είναι πρόσωπα.
Γίνονται νούμερα κρεβατιών, περιπτώσεις φακέλων και ο γιατρός κάνει απλά επίσκεψη χωρίς τον παλμό και την έγνοια, την ανθρωπιά του παλιού οικογενειακού γιατρού.
Δε γνωρίζει πια ο γιατρός τον «άνθρωπο» που έχει αναλάβει να βοηθήσει και να γιατρέψει.

Από μια θέση αποστασιοποιημένη από τη φυσική και κοινωνική πορεία του ασθενή του, από το γίγνεσθαι της οικογένειάς του, στοιβάζει εξετάσεις και πορίσματα μηχανών σ’ ένα φάκελο που πρέπει απρόσωπα να μελετήσει και να δώσει συμβουλές.
Η επαφή της φυσικής εξέτασης, η ψηλάφηση, η ακρόαση, η επίκρουση έχουν σχεδόν ξεχασθεί.
Η βλεμματική επαφή του γιατρού με τον άρρωστο, αυτή η επικοινωνία που μεταγγίζει συναισθήματα, συνήθως χάνεται.
Η τρυφερή σκηνή που ο γιατρός καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού μετρά το σφυγμό, ακουμπά το μέτωπο του αρρώστου για να δει τη θερμοκρασία του, που οσμίζεται την απόπνοια του στόματός του, έχει ξεχασθεί.
Μηχανήματα μικρά και μεγάλα, ψυχρό μέταλλο και πλαστικό ψηλαφίζουν τον άρρωστο. Ο αξονικός, τομογράφος περιστρέφεται σαν απόκοσμο ον στη συνείδηση του αρρώστου. Γαστροσκόταα, κολονοσκόπια, καθετήρες περιδιαβάζουν το σώμα του και έτσι απλά, γρήγορα και με σαφήνεια, ο υπολογιστής βγάζει το χαρτί με τη διάγνωση έτσι όπως τα ΑΤΜ βγάζουν την απόδειξη της ανάληψης.

Και ο γιατρός; Πού είναι σε όλη αυτή την ιστορία; Καθισμένος πίσω απ’ την κονσόλα χειρισμού των μηχανημάτων, αγνοεί την αγωνία και ξεχνά την ανυπομονησία, παραβλέπει τη θλίψη και τη μοναξιά του αρρώστου.
Το ηθικό νόημα της κλασσικής ιατρικής βρίσκεται στη συναισθηματική επαφή και την επικοινωνία ανάμεσα στο γιατρό και τον άρρωστο.
Η ύπαρξη του ανθρώπου απαξιώνεται στη σύγχρονη άσκηση της ιατρικής, που εκτός απ’ την εμπορευματοποίηση της υγείας, πέρα από το ψυχρό «περάστε από τη γραμματέα μου», κάνει ακόμα πιο απάνθρωπη την αποστολή του γιατρού.
Είναι ο κομπασμός, η υπεροψία, η ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της σύγχρονης
ιατρικής.
Οι ασθενείς πληθαίνουν, οι αποτελεσματικές θεραπείες λίγες και τα θαύματα της ιατρικής μόνο για εκείνους με γεμάτο πορτοφόλι.
Και η συμπαράσταση του γιατρού στα ανίατα νοσήματα έγινε συχνά παρελθόν.
Κάθε χαμένη περίπτωση αποστρέφει το βλέμμα του γιατρού απ’ το κρεβάτι του ασθενούς. Έτσι ο πάσχων μένει απόλυτα μόνος στην προσέγγιση του θανάτου, χωρίς να νιώθει πως ο δικός του γιατρός, η μοναδική του ελπίδα, είναι εκεί κοντά του, ανθρώπινος, προστατευτικός, παρηγορητικός.