Στη δύνη των καιρών, που έχει καταντήσει την Ελλάδα, την πατρίδα μας, χρεωκοπημένη, στην κυριολεξία φτερό στον άνεμο, με τη μόνιμη ατυχώς πια ζοφερή, καταθλιπτική και ανυπόληπτη - τονίζω, δυστυχώς - εικόνα της την εποχή τής Τρόικα, να παρουσιάζεται αφτιασίδωτη και ωμή στα μάτια όλων των κατοίκων της Υφηλίου, αναλογίζομαι πολλές φορές το εάν αυτό το περίφημο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» που προέβαλε, αλλά και με τις πράξεις του έκανε πραγματικότητα τότε στις μακρινές δεκαετίες τού ‘50 - ‘70, ο τότε πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπήρξε ευλογία ή κατάρα της.

Η χώρα μας από συστάσεως Κόσμου ευρίσκεται στο φυσικό όριο τριών ηπείρων ως αποτέλεσμα επιλογής της ίδιας της Φύσεως, δηλαδή της απόλυτης πραγματικότητας. Αυτό το φυσικό δεδομένο την έχει κατατάξει στο μεταίχμιο της Ανατολής και της Δύσης. Εκεί, στα μαρμαρένια αλώνια, που γίνεται από αιώνων η διαπάλη λαών, ιδεών, νοοτροπιών, στόχων, συμφερόντων κ.λπ.. Έτσι, το αντικειμενικό αυτό δεδομένο την έχει καταστήσει έναν πραγματικό Ιανό. Διπρόσωπη η εικόνα της, είτε το θέλουμε είτε όχι. Σταυροδρόμι των λαών ήταν πάντα αυτή η ξεροτράχαλη λωρίδα γης που βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης και ως πρόβολος εισχωρεί μέσα στα νερά της Μεσόγειος, στης Ανατολής τα μέρη. Έτσι ιστορικά ξέρουμε ότι πάντα ο ευλογημένος αυτός τόπος υπήρξε το μήλο της Έριδος, και της Ανατολής και της Δύσης. Εκ των πολλών άλλων, δύο, ίσως τα χαρακτηριστικότερα ιστορικά δεδομένα, και μόνο, αρκούν για να καταδείξουν το αληθές του πράγματος, Οι Μηδικοί Πόλεμοι απ’ τη μια και οι Σταυροφορίες απ’ την άλλη.

Οι όποιοι ανθρώπινοι ορισμοί, τεχνητές επιβολές και σχετικές οριοθετήσεις ασφαλώς όταν αντιπαρατάσσονται στα κελεύσματα της Φύσεως είναι βιασμοί αυτής και φυσικά ως τέτοιοι αποτελούν βδέλυγμα, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, γιατί πολύ απλά αργά ή γρήγορα η Φύση εκδικείται.

Άραγε, αν ζούσε σήμερα ο Κ. Καραμανλής και βίωνε όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα οι Έλληνες, θα ήταν υπερήφανος; Με απόλυτη βεβαιότητα, λέω «όχι». Απλά γιατί ο ίδιος ήταν υπερήφανος άνθρωπος και η κατάντια μας σήμερα θα του έφερνε κατήφεια, θλίψη και πόνο. Θα τον είχε κάνει να αισθάνεται μετανιωμένος και γιατί όχι και ένοχος. Γι’ αυτόν, το «ανήκομεν εις την Δύσιν» σήμαινε ειρήνη, σταθερότητα και οπωσδήποτε ευημερία των Ελλήνων.

Τούτο χαρακτηριστικά προκύπτει απ’ το ότι υπογράφοντας στο Ζάππειο Μέγαρο τη συνθήκη προσχωρήσεως της Ελλάδος στην ΕΟΚ το Μάιο του 1979, στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε τόνισε ότι μ’ αυτή γινόταν η «επαναστατική αλλαγή» που έθετε τέρμα στην «αιώνια μοναξιά» της Ελλάδας. Σχεδόν ευθύς αμέσως (άνοιξη του 1980) δε, παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αφού θεώρησε ότι ο μέγιστος σκοπός του να εντάξει και θεσμικά (όχι μόνο στα λόγια) τη χώρα στη Δύση, μια προσπάθεια ζωής για τον ίδιο, που είχε δρομολογήσει από τον Ιούλιο του 1961 όταν κατόρθωσε να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις για την είσοδο της χώρας στην Κοινή Αγορά, είχε πια επιτευχθεί.

Έτσι, ο Κ. Καραμανλής με την υπογραφή της συνθήκης εισχωρήσεως αφόριζε το φόβο του τον εκ της «αιώνιας μοναξιάς» της χώρας. Ένας φόβος που προερχόταν από τη μόνιμη απειλή του εξ ανατολών κακού γείτονα αφενός, της πίεσης εκ του τότε επικρατούντος «ψυχρού πολέμου», αφού τα βόρεια γειτονικά μας κράτη ανήκαν τότε στο ανατολικό μπλοκ, και οπωσδήποτε και από την ασθενική, εύθραυστη και μικρή οικονομία της χώρας.

Η ΕΟΚ στα μάτια του Κ. Καραμανλή ασφαλώς και φάνταζε σαν το απάγκιο όπου η Ελλάδα θα είναι ασφαλής, αφού η εθνική της ακεραιότητα θα είναι εξασφαλισμένη, η οικονομία της χώρας ισχυρή και απότοκος αυτών των δύο, η ευημερία του λαού δεδομένη.

Όμως τα πράγματα δεν άργησαν να αποδειχθούν κίβδηλα. Σήμερα δε, που από δεκαετίας αποτελούμε ένα από τα 17 μέλη της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης, η γύμνια των πραγμάτων παρουσιάζεται βδελυρή και απαίσια.

Ούτε ασφάλεια εξασφαλίσαμε και βέβαια ούτε ευημερία του λαού υπάρχει. Για να υπάρξει η σκοπούμενη ασφάλεια, εκείνο που θα χρειαζόταν ήταν τουλάχιστον η αναγνώριση των συνόρων μας ως συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (αφού κοινός στρατός και σώματα ασφαλείας δεν έχει ποτέ λεχθεί από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών ότι θα υπάρξουν). Τα σύνορα της χώρας ουδέποτε αναγνωρίστηκαν ως σύνορα της Ευρώπης. Ενθυμούμαι το συγχωρεμένο Γ. Γεννηματά, αρμόδιο υπουργό τότε, να δίδει τη μάχη που χρειαζόταν σε μια Σύνοδο Υπουργών (η υπόθεση του άρθρου 5 της σχετικής συνθήκης), όπου τελικά οι ταγοί της Ευρώπης και των Βρυξελλών απέκλεισαν κατηγορηματικά αυτό που ζητούσαμε.

Αποτέλεσμα, τώρα που η οικονομία της Υφηλίου κλονίζεται συθέμελα και λαοί ολόκληροι «μεταναστεύουν», η χώρα μας εκ της θέσεώς της γίνεται χώρα εισόδου λαθρομεταναστών, αφού δεν έχουμε εξ αντικειμένου τη δυνατότητα να φυλάξουμε τα θαλάσσια σύνορά μας. Σύνορα που είναι μεγαλύτερα του περίπλου της Αφρικής, περί τα 16.000 χιλιόμετρα. Ξέφραγο αμπέλι στην κυριολεξία κατήντησε η χώρα μας, με δύο εκατομμύρια τουλάχιστο λαθρομετανάστες. Για μας στο νησί μας οι πρόσφατες αποβιβάσεις δύσμοιρων Σύρων λαθρομεταναστών (Σκαλοχώρι, Άντισσα και πόσοι άλλοι ακόμα;) ασφαλώς και μας ξαναθύμισαν την τραγική μας πραγματικότητα. Αυτή που οι Τούρκοι δουλέμποροι, μη ορρωδώντας έναντι του όποιου κινδύνου, εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο άσχετα κι αν πολλοί απ’ τα θύματά τους κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους από πνιγμό στο πέρασμα «προς την γη της επαγγελίας» τους, αλίμονο, τη δύσμοιρη χώρα μας.

Η δε ευημερία του λαού που φάνηκε να υπάρχει ως το 2009, κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος.

Και σήμερα βρισκόμαστε στην περίοδο των ισχνών αγελάδων και της εξαθλίωσης. Ξέχωρα από την άφρονα, ασύνετη και τυχοδιωκτική πολιτική των κυβερνητών μας των μετά τη μεταπολίτευση, που μας οδήγησε στα δόκανα του Δ.Ν.Τ., της Ε.Κ. Τράπεζας και της Ε.Ε. (λέγε με Δ΄ Γερμανικό Ράιχ, οικονομικό αυτήν τη φορά), ο λαός όχι μόνο δεν ευημερεί, αλλά στην κυριολεξία… αυτοκτονεί (ξέχωρα από τους υπερτρείς χιλιάδες απλούς πολίτες, ακόμη και πολιτικοί άρχισαν, όπως ο πρ. υφυπουργός Τζανής). Η περαιτέρω ανάλυση των αιτίων θα συνεχιστεί σ’ άλλο μου σημείωμα.