Πρώτα συνέπεια αξιοπιστία και μετά ανάπτυξη

Αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας έχει ένα πολύ δύσκολο διαπραγματευτικό πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό και διπλωματικό έργο να παρουσιάσει, τόσο μέσα στη χώρα, γιατί πρέπει να την εμπιστευτούν οι πολίτες, όσο και μέσα στην Ευρώπη, και αυτό γιατί είμαστε αναξιόπιστοι απέναντι στους εταίρους μας. Επομένως θα πρέπει η κυβέρνηση να πει την αλήθεια στο λαό, και να δώσει προοπτική, με αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον των πολιτών, με λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα, ενώ παράλληλα θα πρέπει να αποκαταστήσει την εθνική μας αξιοπρέπεια και αξιοπιστία και συνέπεια μέσα στην Ευρωζώνη, διότι δε μας έχουν εμπιστοσύνη και δε μας θεωρούν σοβαρούς συνομιλητές και ειλικρινείς εταίρους, αφού μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις μας άλλα συμφωνούσαν, άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν. Όπως γίνεται και μέσα στη χώρα, όπου οι πολιτικοί άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα λένε και κάνουν μετεκλογικά, έτσι ώστε τις περισσότερες φορές να είναι οι κυβερνήτες αναξιόπιστοι.

Αυτό εμάς ως πολίτες αυτής της χώρας, με τη μακραίωνη ιστορία και τον αρχαίο πολιτισμό, μας υποβαθμίζει και μας υποτιμά, γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να συνοδοιπορήσει με συνέπεια μέσα στην Ευρωζώνη, γιατί οι κυβερνήσεις μας δεν είχαν σωστή πολιτική σε ευρωπαϊκά θέματα που αφορούσαν και αφορούν τις συμβατικές μας υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις μας απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους και κυρίως δανειστές μας. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να διαχειριστεί, με επιχειρήματα που εκφράζονται μέσα από το λαό, με σοβαρότητα και δυναμισμό, τα μνημόνια της δανειακής σύμβασης, και όχι η τρόικα με τα μνημόνια να διαχειρίζεται την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, ώστε να προτείνουν οικονομικά σχέδια και προγράμματα να επιβάλλουν σκληρή αλόγιστη λιτότητα, να προτείνουν μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Τέλος, εις την κυβέρνηση έχουν αποδεχτεί ότι υπάρχουν κυβερνητικές δυσλειτουργίες στα υπουργεία λόγω πιθανής άγνοιας ή ανικανότητας της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα η τρόικα να επιβάλλει να υπάρχουν επιτηρητές στο κυβερνητικό έργο υπό τη μορφή τεχνικών συμβούλων, για προσφορά βοηθείας, και να μετατρέπεται θεωρητικά η χώρα σε δουκάτο των Γερμανών, έχοντας την κυβέρνηση της χώρας εκτελεστικό τους όργανο.

Δυστυχώς δε μας υπολογίζουν στην Ευρώπη, αυτό απορρέει από την τραγικότητα της πολιτικής πολυλογίας της τρικοματικής κυβέρνησης που στο όνομα της εθνικής σωτηρίας, και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί εταίροι αποδέχονται ότι τα προτεινόμενα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής είναι απάνθρωπα, αλλά μοναδικά και αναγκαία για την παραμονή μας στο Ευρώ, που αποτελεί και το μοναδικό κυβερνητικό στόχο. Και ως χώρα παραδέχονται οι εταίροι της κυβέρνησης ότι είμαστε αναξιόπιστοι μέσα στην Ευρωζώνη. Αυτή η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει, όπως και οι δύο προηγούμενες, τη μάχη των μαχών για να σώσουν τη χώρα και το λαό, γιατί μόνο με δανεικά που πρέπει να πάρουμε, θα γίνει εκκίνηση της οικονομίας! Η κατάσταση της χώρας, τραγική, και η λύση είναι μια: Ευρώ και λιτότητα για να πάμε στην ανάπτυξη - ή δραχμή και καταστροφή. Το δίλημμα και ο εκβιασμός είναι μοναδική πραγματικότητα, χωρίς εναλλαγές, και το ένα διαδέχεται το άλλο!

Μας έχουν πελαγώσει, είμαστε ναυαγοί από ένα καράβι που έπεσε στα βράχια από τις προηγούμενες δυο κυβερνήσεις (πάλι εθνικής σωτηρίας) και τώρα κολυμπάμε χωρίς σωσίβιο να ανέβουμε στο καράβι που αρχίζει να στρίβει ο πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του προς το πέλαγος - πολύ δύσκολα βέβαια, μέσα από θύελλες και από φουρτούνες. Για να φτάσουμε πού και πότε και με ποιο ευρωπαϊκό μοντέλο! Θα σωθούμε; Πώς εννοούν την ανάπτυξη της γερμανικής λιτότητας, όπου θα μεγαλώσουν τα εγγόνια μου και τα παιδιά και τα εγγόνια του κόσμου; Πώς με εξαντλημένους και ταλαιπωρημένους πολίτες, με υποβάθμιση της υγείας, θα γίνει αναδόμηση του κράτους και με συνεχή ύφεση και ανεργία πρόκειται να βελτιωθεί το βιοτικό μας επίπεδο;

Προσπαθώ να ταξινομήσω στο μυαλό μου αυτά που ακούω, διαβάζω και βλέπω στις τηλεοράσεις, γιατί δεν τα καταλαβαίνω και φοβάμαι μήπως πάσχω από πολιτική άνοια και από εθνική κατάθλιψη. Γιατί αδυνατώ να παρακολουθήσω αυτό τον καταιγισμό και την ορολογία αυτής της κοινωνικοοικονομικής πολιτικής λογοτεχνίας, με απίθανο αριθμό σεναρίων, με πολλούς τίτλους και αμέτρητες συναντήσεις διαφόρων επίτροπων, για τις λίστες με τα μέτρα, για τα πολυσυζητημένα ειδικά μισθολόγια, για την κρίση, για την ύφεση, για την επαναδιαπραγμάτευση, για το έλλειμμα αξιοπιστίας, τις κόκκινες γραμμές για το πώς μας αγκάλιασαν, πώς μας κοίταξαν οι προστάτες-δανειστές μας, για τις αναπνοές που ζητήσαμε, για το κλίμα που άλλαξε και θα μας κάνει καλό ο άνεμος που λένε ότι φύσηξε στην εμπόλεμη οικονομική ζώνη της Ευρώπης, όπου μάχεται ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του με την οικονομική διμοιρία και το οικονομικό του επιτελείο. Σενάρια διαφόρων αξιωματούχων για τις σοβαροφανείς και αφελείς δηλώσεις ορισμένων τιτλούχων, για τις τοξικές τους δηλώσεις, για τα μέτρα και την πορεία της οικονομίας, για τους οίκους αξιολόγησης, την ανάκαμψη μέχρι την επιμήκυνση και από την εφεδρεία στη συνταξιοδοτική ωρίμανση και από το κούμπωμα στο κλείδωμα των μέτρων, ενώ στις τηλεοράσεις περιφέρονται διάφοροι λεξιπλάστες πολιτικοί και δημοσιογράφοι, που για να τους παρακολουθήσεις πρέπει να είσαι καταθλιπτικός με ειδικές αντοχές.

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να κυβερνήσει τον τόπο με πιθανά και απίθανα σενάρια διαβουλεύσεων και αντιπαραθέσεων, τόσο με τους εταίρους εσωτερικού, όσο και με τους εταίρους του εξωτερικού, ώστε να επιτύχει την ανασυγκρότηση ενός μικρού, λειτουργικού, μη σπάταλου κράτους, επιβάλλοντας για μια ακόμη φορά στο λαό επώδυνα μέτρα 11,5 δισ., ώστε να κάνει τη μεσαία τάξη να αιμορραγεί συνεχώς… Πρέπει αυτή η κυβέρνηση να τολμήσει να αλλάξει νοοτροπίες, στάσεις και πολιτικές συμπεριφορές μέσα και έξω από την Ελλάδα, για να καταλάβουν οι δανειστές μας ότι δεν είμαστε βαρέλι δίχως πάτο, όπως ισχυρίζονται οι διάφοροι οικονομικοί δικτατορίσκοι-δανειστές μας.

Πρέπει ως χώρα τής Ε.Ε. να αποκτήσουμε αξιοπιστία, αξιοπρέπεια και συνέπεια στις δανειακές μας σχέσεις, με δικές μας δυνάμεις, με το πνεύμα, με την υπερηφάνεια που έχει ο λαό μας και την ιστορία και τον πολιτισμό χιλιάδων ετών. Και όχι με ζητιανιά και παρακάλια, γιατί οι εταίροι δανειστές μας, της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης των λαών της Ευρώπης, δε μας έχουν εμπιστοσύνη, και για αυτό πρέπει να αποδείξουμε ότι πλέον δε δίνουμε δικαιώματα να μας απαξιώνουν και να μας κατηγορούν.