Mετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, επιτέλους έχουμε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή συνεργασίας ή συνευθύνης. Μια κυβέρνηση τρικομματικη, πιθανόν δυσκίνητη, γιατί δύσκολα θα μπορέσει να βρει συγχρονισμό στο κυβερνητικό βηματισμό που χρειάζεται να έχει για να υλοποιήσει το πολύ δύσκολο έργο που έχει αναλάβει και το οποίο έχει ως μοναδική αποστολή μόνο την επιτυχία, δηλαδή να φύγει η χώρα από την ύφεση. Διότι αυτό επιτάσσει η παρούσα κατάσταση εις την οποία οδήγησαν τη χώρα, στο παρελθόν, οι δυο συνιστώσες της σημερινής κυβέρνησης.

Πάντως είναι αξιοπερίεργο. Σε αυτήν τη δύσκολη εθνική κοινωνικοοικονομική περίοδο και παρακμή που διανύει η χώρα μας, όπως όλοι παραδέχονται, θα έπρεπε οι δύο αρχηγοί-κυβερνητικοί εταίροι να έχουν ενεργό συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης κατέχοντας θέσεις αντιπρόεδρων, και όχι να στηρίζουν κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση. Άλλο συμπαράσταση και μαζί κριτική, και άλλο συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας. Θεωρώ επίσης ότι με αυτή την ουσιαστική συμμετοχή και των άλλων δύο αρχηγών στο Υπουργικό Συμβούλιο, η κυβέρνηση θα παρουσίαζε πολιτική δυναμική τριών κόμματων στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων, καθώς επίσης θα εμφάνιζε μεγαλύτερη αξιοπιστία απέναντι τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Διαχρονικά η ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος οδήγησε σε κακοήθη μετάλλαξη τη Δημοκρατία μας, ώστε ο κρατικός μηχανισμός να καταλήξει σε σήψη και διάλυση, με σκάνδαλα, σπατάλες, με το κοινωνικό κράτος πρόνοιας, δικαίου, η υγεία, η επιχειρηματικότητα να έχει καταρρεύσει και καθημερινώς να καταγράφονται νέοι άνεργοι.

Οι έντονες προεκλογικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κόμματων του νεοδικομματισμού είχαν και έχουν και μετεκλογικά, ένα μυστήριο αοριστολογίας, με υποσχέσεις, τραγωδίες που ζούμε και θα ζήσουμε, διλήμματα, πολιτικές φοβίες, εκβιασμούς και χιλιάδες τηλεοπτικά παράθυρα πολιτικών αντιπαραθέσεων, που για να παρακολουθήσεις τον απίστευτο χορό των δισεκατομμυρίων και για να κατανοήσεις τους δυσνόητους με οικονομικούς όρους πολιτικούς διαλόγους από τους κομματικούς διαφωτιστές, οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές, υποψηφίους και βουλευτές, διαφόρων διαστάσεων και ειδικού βάρους, θα έπρεπε να έχεις οικονομικές γνώσεις για να καταλάβεις πότε και πώς θα ξεχρεώσουμε, πού θα βρούμε δανειακά, πώς θα χορηγήσουμε ρευστότητα στην αγορά. Και στο τέλος θα έχουμε επενδυτικό όραμα… με σχέδια επί χάρτου, υποσχέσεις και με δανεικά. Θα έχουμε ανάπτυξη, θα... δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, έτσι απλά. Και μετά, όσοι αντέξουν από τη σκληρή λιτότητα, θα οδηγηθούν στην παραγωγή, την ανταγωνιστικότητα και το δρόμο προς την ευημερία.

Το αποτέλεσμα που αντιλαμβάνεται ο πολίτης από αυτή την τηλεδιακυβέρνηση της χώρας, ήταν και είναι μια χαώδης κατάσταση με αβεβαιότητα που εξακολουθεί και μετεκλογικά. Διά να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον ο πρωθυπουργός λέει ότι πρέπει να υπακούσουμε και να επαναφέρουμε σε τροχιά τη μνημονιακή πολιτική, για να ζούμε μέσα στον παράδεισο της Ευρωζώνης, ώστε αγωνιζόμενοι σκληρά, με λιτότητα και μιζέρια, να έχουμε φως στο τούνελ και παράθυρο στην ελπίδα για καλύτερες μέρες… Ούτε καν πόρτα, και κάποτε (!), για να ζήσουμε ανθρώπινα, φτωχικά αλλά με αξιοπρέπεια και επάρκεια αγαθών, μέσα σε ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας. Όμως το μόνο που αντιλαμβάνεται ο χρεωκοπημένος οικογενειάρχης επιχειρηματίας και ο άνεργος, είναι η επιδείνωση της επιβίωσης των ευπαθών κοινωνικών ομάδων της κοινωνίας μας και γενικότερα της μεσαίας κοινωνικής τάξης, η οποία βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση.

Με ανεξέλεγκτη πολλές φορές, χωρίς σοβαρότητα πολιτική πολυλογία, με σχεδιασμούς και υποσχέσεις, ακόμα και στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, μέσα στα όρια του πολιτικού μας δήθεν πολιτισμού και της πολιτικής λογοτεχνίας διαφόρου ποιότητος που έχει γραφτεί μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, από το πολιτικό προσωπικό όλου του πολιτικού συστήματος, αυτή την κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Με αποτέλεσμα να χάνεται ο αναγκαίος άμεσος προγραμματισμός για άμεσες λύσεις για την ανακούφιση της κοινωνίας από τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη.

Είναι εντυπωσιακό ότι με συγκρατημένη αισιοδοξία ξεκίνησαν προεκλογικά τα κόμματα του δικομματισμού για τη διεκδίκηση της εξουσίας, αλλά πάντα, με πάρα πολλά λόγια, απίθανους προγραμματισμούς, καλολογικά στοιχεία πολιτικών και κοινωνικών προγραμμάτων, με πολλά «ΘΑ», με περιγραφές που μοιάζουν σαν καλογραμμένα παραμύθια που περιλαμβάνουν φανταστικές, απραγματοποίητες υποσχέσεις, με αγώνες και σκληρές μάχες στα ευρωπαϊκά και εθνικά πολιτικά και οικονομικά πεδία της Ευρωζώνης (με τους οποίους αγώνες θα επαναφέρουμε τη χώρα στην τροχιά της δανειακής σύμβασης και σε σωστό προγραμματισμό, για ανάπτυξη, ανακτώντας έτσι την εθνική μας αξιοπρέπεια ως ισότιμοι εταίροι στην Ε.Ε.).

Το νέο κοινοβούλιο έχει νέα πολυκομματική σύνθεση, με διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και απίθανες κυβερνητικές συνεργασίες, και μια μείζονα αντιπολίτευση που αποτελείται από κομματικές συνιστώσες, η οποία θα έχει να αντιπολιτευτεί μια κυβέρνηση με συνιστώσες. Το παλαιό κοινοβουλευτικό σύστημα έχει αλλάξει, γιατί τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά βρίσκονται σε σύγχυση και σε συνεχείς μεταλλάξεις.

Παρακολουθήσαμε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης μέσα στο κοινοβούλιο που δεν μπορούσαν να πείσουν τους πολίτες. Ακολούθησαν συγκρούσεις και αλληλοκατηγορίες με την αντιπολίτευση χωρίς ουσιαστικό πολιτικό διάλογο, που θύμιζαν προεκλογική περίοδο, μια περίοδο για την οποία σήμερα, μετεκλογικά, δεν έχουν καταλάβει ακόμα το μέγεθος των ευθυνών που ανέλαβαν, τόσο η κυβέρνηση όσο και αντιπολίτευση, απέναντι στους απογοητευμένους και εξαθλιωμένους πολίτες.

Ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική ευγένεια και ο ρητορικός λόγος στο κοινοβούλιο, με λεκτικές προσβλητικές επιθέσεις εκατέρωθεν, που λες και κορόιδευαν τους πολίτες προσπαθώντας να αναδείξουν όχι μονό το μεστό πολιτικό τους λόγο για το καλό της χώρας, αλλά και το μέγεθος των λογοτεχνικών τους γνώσεων, έτσι ώστε να έχουμε μετεκλογικές ποιητικές αντιπαραθέσεις: Καβάφη ο πρωθυπουργός, Βάρναλη ο Τσίπρας… Και όλα αυτά για το καλό της χώρας… και της κοινωνίας, με τη βοήθεια και τον έλεγχο της τρόικας.