Λίγο πριν βγει για μια ακόμα φορά ο Λεωνίδας Κύρκος, προσπαθώντας μετά μανίας να διαγράψει την λαμπρή προσφορά του στο αριστερό κίνημα, συστήνοντας στον ΣΥΝ να γίνει παρακολούθημα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία της παράταξης μίλησε για προγραμματική αντιπολίτευση.
Καθένας μας καταλαβαίνει πως αυτό δεν σημαίνει «όχι σε όλα», ούτε πολιτική ελεύθερου σκοπευτή, που πυροβολεί με το αυτόματό του κι όποιον πάρει ο χάρος. Σημαίνει μελέτη σοβαρή και έκφραση άποψης καθαρής, δομημένης και κυρίως μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος, των νόμων, αλλά και των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας που αποτελεί, αν δεν απατώμαι, μέλος μια ευρύτερης πολιτικής και οικονομικής κοινότητας που λέγεται Ε.Ε..
Και πριν χωνέψουμε αυτές τις διακηρύξεις, είδαμε τον πρόεδρο του κόμματος Αλέξη Τσίπρα και τον βουλευτή Πειραιά Θοδωρή Δρίτσα, ανάμεσα σε επαναστατημένους λιμενεργάτες, με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖικό Γιώργο Νοχουτίδη να ζητούν «εδώ και τώρα», την ακύρωση της σύμβασης με την COSCO και την επιστροφή της προβλήτας 2 στην διαχείριση των συνδικαλιστών.
Κι εδώ κάθε νουνεχής άνθρωπος, που αν ξέρει και λίγα νομικά ακόμα χειρότερα γι’ αυτόν, εκπλήσσεται, φρίττει και τρομάζει. Διερωτώμενος, μα γιατί αυτοί οι άνθρωποι επιμένουν να συγκροτούν ένα άλλο Κ.Κ.Ε.; Ένα δεν μας φτάνει;
Απ’ όσο δύναμαι να γνωρίζω, στις τάξεις του ΣΥΝ τουλάχιστον, υπάρχουν διαπρεπείς νομικοί, που έδιναν και ίσως ακόμα δίνουν μάχες στα δικαστήρια της χώρας αυτής, με όσες ατέλειες και (ουσιαστικές) ελλείψεις μπορεί να έχουν αυτά. Αλλά κυρίως γνωρίζουν νομικά. Και γνωρίζουν καλά την λειτουργία μιας απλής καθημερινής σύμβασης, απ’ αυτές που συνομολογούν καθημερινά οι πολίτες, για τις ανάγκες της δουλειάς τους, της ζωής τους, της βιωτής τους.
Οι συμβάσεις και όπως ρυθμίζονται από τον νόμο και όπως καταρτίζονται από τους συμβαλλομένους περιλαμβάνουν ρήτρες, συνήθως επώδυνες γι’ αυτόν που θα τις παραβεί, θα τις αθετήσει, ή θα τις εφαρμόσει στρεβλά.
Κυρίως όμως η τήρηση των συμβάσεων είναι θέμα αξιοπιστίας και ήθους των συμβαλλομένων. Κι αυτό είναι κάτι που μετράει τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο αλλά και στον διεθνή τομέα. Είναι το στοιχείο εκείνο που θα οδηγήσει ή θα αποτρέψει άλλους παίκτες να επιδιώξουν ή όχι την σύναψη συμφωνιών ή συμβάσεων με τον παίκτη εκείνον που έχει την τάση να τις αθετεί.
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να αρνηθεί σε κάποιο από τα συμβαλλόμενα μέρη, να επιδιώξει την τροποποίηση και την βελτίωση της σύμβασης, για κάποιους λόγους, που προέκυψαν αργότερα στην πορεία υλοποίησής της και κυρίως αν έχουν μεταβληθεί οι οικονομικές συνθήκες. Ασφαλώς και να την ακυρώσει, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που προκύπτουν απ’ τους ίδιους τους όρους της. Να πληρώσει δηλαδή τις συνήθως δυσβάστακτες ποινικές ρήτρες που έχουν συνομολογηθεί.
Όλα αυτά ασφαλώς τα γνωρίζουν οι διαπρεπείς νομικοί, που συγκαταλέγονται στις τάξεις του ΣΥΝ και πιθανόν να τα έχουν εκθέσει στα όργανα και στις επιτροπές. Πλην όμως άλλα φαίνεται να επιδιώκει η ηγεσία του κόμματος στις εμφανίσεις του στα πεδία των μαχών. Ζητούν δηλαδή την άμεση ακύρωση της σύμβασης, που έχει κυρωθεί με νόμο, παρασυρόμενοι από τον αγοραίο συνδικαλισμό των αρχόντων του λιμανιού.
Που όπως προκύπτει από τα εκτενή δημοσιεύματα εγκύρων, κι ας γελάνε μερικοί, αθηναϊκών εφημερίδων, τα αφεντικά αυτά του λιμανιού, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται επιφανή στελέχη του ΣΥΝ, διαφεντεύουν ανέλεγκτα το λιμάνι με την ευρύτερη έννοια του όρου. Νομάρχες, δήμαρχοι, βουλευτές όλων των παρατάξεων, δεν μπορούν να εκλεγούν αν δεν έχουν την συναίνεσή τους. Μισθοί, μεροκάματα, υπερωρίες που φτάνουν σε ύψη μυθικά, θέσεις εργασίας που καλύπτονται με διαδικασίες βασιλικής διαδοχής, τρόποι εργασίας που ρυθμίζονται αποκλειστικά από τους καταγεγραμμένους ως απασχολούμενους. Περιέγραφαν δηλαδή μια κατάσταση περίπου αυταρχικής διαχείρισης, που διατηρείται υπέρ των ολίγων.
Ασφαλώς διάβασα και την συνέντευξη πανεπιστημιακού που δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη «Αυγή», όπου πολύ προσεκτικά εκθέτει «ελπίζω ότι το ανώτατο δικαστήριο της χώρας μας θα ελέγξει και θα ακυρώσει όσα αντισυνταγματικά περιλαμβάνει η σύμβαση αυτή». Αυτό. Ουδείς αμφισβητεί ότι η σύμβαση μπορεί να περιέχει και λάθη και αντισυνταγματικές, ενδεχομένως, διατάξεις. Και ουδείς θα αντιδρούσε σε διόρθωσή τους. Φαντάζομαι ούτε και οι Κινέζοι. Άλλο όμως αυτό και άλλο η εδώ και τώρα ακύρωση της σύμβασης και άμεση εκδίωξη των Κινέζων, που έστειλαν ολόκληρο Πρόεδρο της χώρας τους να παραστεί στην υπογραφή της.
Κι αν το ΣτΕ δεν ακυρώσει την σύμβαση ή μέρη της; Αν την θεωρήσει νόμιμη και συνταγματική, πώς θα κινηθούν οι πολέμιοί της και η ηγεσία του ΣΥΝ εν προκειμένω; Θα αποδεχθούν ως δίκαιη την κρίση ή θα καταφύγουν στη γνωστή συνθηματολογική κραυγή «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή άλλως πως, του εξαιρετικά καλά αμειβόμενου συνδικαλιστή;
Η έκφραση σωστής, τεκμηριωμένης, ιδεολογικοπολιτικά κατοχυρωμένης άποψης είναι δύσκολο πράγμα. Στον ΣΥΝ εναπόκειται να ασκήσει τον ρόλο αυτό στο διαμορφωμένο πολιτικό περιβάλλον, μ’ ένα ΠΑΣΟΚ πανίσχυρο, μια Ν.Δ. διαλυμένη, ανήμπορη και ουσιαστικά κατακερματισμένη υπό το βάρος των ανομημάτων της, μ’ ένα Κ.Κ.Ε. που απ’ το πρωί ως το βράδυ σαλπίζει αντίσταση και αντεπίθεση (εναντίον ποίων;) κι ένα ΛΑΟΣ που βρίσκει έδαφος διείσδυσης κάνοντας προσεκτικές παρεμβάσεις.
Αν δεν το κάνει, αν δε βρει τον σωστό βηματισμό, θα δει πολύ γρήγορα τους ηρωικούς ψηφοφόρους του, όχι οπαδούς του, να τον εγκαταλείπουν κι ίσως εκπλαγεί από την ενδυνάμωση του ΛΑΟΣ. Η ευθύνη δική του.

19.10.2009