Κάθισα ευλαβώς, ως νοήμων πολίτης, να παρακολουθήσω την εσπευσμένη παρέμβαση του κ. Πρωθυπουργού επί των επερχομένων Περιφερειακών και Αυτοδιοικητικών εκλογών. Βεβαιώ ελλόγως και υπευθύνως ότι ως δομικά αφελής και ανεκτικός πολίτης, περίμενα και ήλπιζα ότι ο παρεμβαίνων Ηγέτης -ιδιαίτερα υπό το ευνοϊκότερο ανέκαθεν καθεστώς πολιτικής κυριαρχίας λόγω της ανυπαρξίας και συντεταγμένης σιωπής των λοιπών κοινωνικών/συνδικαλιστικών/ακτιβιστικών πατρικίων- θα διέψευδε, θα κατέρριπτε τις εμβόλιμες δημοσιογραφικές εικασίες περί της επέλευσης του διλήμματος -ή άλλως ψυχο-κοινωνικού εκβιασμού- επί των εκλογών. Ήλπιζα ότι θα έκανε τη σαρωτική πολιτική υπέρβαση και θα άρθρωνε οριστικά το αυθεντικό διακύβευμα επί του «Καλλικράτη» και μιας νέας προοπτικής για τη Διοίκηση της χώρας. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσε Ηγέτης να θέσει στην υπερήλικα μάνα μου - και γραμματέα του παππού του, παρεμπιπτόντως, στα ανένδοτα ‘60s - το πολιτικώς κενό δίλημμα «Σγουρός ή εκλογές». Κραδαίνει επί της σκυμμένης κεφαλής της, με άλλα λόγια, την οριστική εθνική καταστροφή, ως το άλλων εποχών «Καραμανλής ή τανκς»: σε μια γηραιά και φοβισμένη κυρία, η οποία επιχειρεί εσχάτως να επιλύσει τον υψιπετή κυβερνητικό αλγόριθμο κοινωνικής αλληλεγγύης (!), εάν θα πάρει δηλαδή το «βοήθημα» των 100 € μετά από μια ζωή αγώνα. Κι όμως το έκανε: για μια ακόμα φορά, κατέληξα στη διαπίστωση της εκτός τόπου και χρόνου διαβίωσής μου! Ο Χριστός κι η Παναγία, το θέαμα ήταν τραγικό, όταν δεν ήταν κωμικό!
Επειδή η Διεύθυνση της φιλόξενης εφημερίδας «Εμπρός» μού υποδεικνύει ευγενώς να μην πλατιάζω και να μην ξεπερνώ τις 600 - 700 λέξεις στις επιφυλλίδες αυτές, αποθέτω το γενικό σχολιασμό της αποκαρδιωτικής πρωθυπουργικής διαγγελματο-συνέντευξης, ως διεξήχθη υπό την ευγενή χορηγία της εντεταλμένης δημοσιογραφικής πρωτοκαθεδρίας, στους ειδικούς επί των θεμάτων αυτών, κυρίους Λαζόπουλο και Κανάκη. Ειλικρινά όμως διερωτώμαι ποιος, εξ ίσου ανίκανος πνευματικώς με εμένα, εισηγήθηκε αυτό το πατατράκ!
Κατά τα άλλα, γεννώνται αβίαστα κάποια αναπόφευκτα πολιτικά συμπεράσματα και ερωτήματα:
1. Σε ποιον ακριβώς απευθυνόταν ο κ. Πρωθυπουργός; Επειδή αυτό το θέαμα ήταν τόσον πολιτικώς νεφελώδες, λεκτικώς και νοηματικώς ανεπαρκές και κοινωνικώς αγενές, μένω με την εντύπωση ότι οργανώθηκε ερήμην ημών, αλλά προς χρήση στη στελεχιακή ενδοχώρα τού τέως κινήματός του. Αποκλείεται να απευθύνθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, στον Έλληνα πολίτη εν γένει. Εκτιμώ ότι περιέγραψε τον προσωπικό τρόπο τού πολιτεύεσθαι απευθυνόμενος στο παλαιό ή βαθύ ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με το αυτο-οριζόμενο νέο ΠΑΣΟΚ. Τους είπε, δηλαδή, να μην του κολλάνε, γιατί θα χορέψουν όλοι μαζί το χορό του Ζαλόγγου. Μόνο που αυτό είναι εσωτερικό τους ζήτημα. Δεν είναι δυνατόν να σπαταλιέται δημόσιος χρόνος, ο ταπεινός χρόνος μου δηλαδή, επειδή η αφροσύνη και ο αλαζονικός επικοινωνιασμός συγκρούονται αλυσιτελώς στο εσωτερικό του σχηματισμού του.
2. Οι στρατευμένοι αναλυτές έσπευσαν να θεωρητικοποιήσουν το ζήτημα: λένε ότι ο Πρωθυπουργός ανέλαβε ένα απόλυτο ρίσκο ή ότι «παίζει πόκερ κάνοντας μπλόφα» έναντι των δημοσκοπήσεων. Δημοσκοπήσεις που κατεδείκνυαν ότι από τον απόλυτα πράσινο εκλογικό χάρτη, ως ίσχυε προ του θέρους, θα καταλήγαμε σε ένα χρωματικώς ισορροπημένο μωσαϊκό το βράδυ των εκλογών. «Μπλόφα» και «πόκερ» η πολιτική σχέση μας, κ. Πρωθυπουργέ; Πώς το δέχεσθε αυτό το πράγμα, πώς δεν αναγνωρίζετε ότι έτσι διαρρηγνύετε τη σχέση σας με τους πολίτες; Γιατί αμαυρώνετε την εικόνα του ευγενούς, μεταρρυθμιστή και πολιτικά έντιμου ανδρός; Νομίζετε ότι όταν δυσκολευόμαστε να αγοράσουμε πετρέλαιο για το χειμώνα, μας νοιάζει το προσωπικό σας μέλλον και μας συγκινούν οι περιπετειώδεις σχέσεις σας με τον όποιο «κ. Παναγιωτακόπουλο» ή τους ανά την Ελλάδα πατρικίους που εξέθρεψε το κόμμα σας, στους Δήμους, τους συνεταιρισμούς και τα συνδικάτα; Δεν καταλαβαίνετε ότι η ανοχή μας, το μεγάλο σας κεφάλαιο δηλαδή, στηρίζεται στο ότι θεωρούμε ότι δεν Είστε σαν κι αυτούς; Νομίζετε ότι αυτός ο διακαναλικός λυγμός αποτελεί αναφανδόν καθαγιασμό της απρέπειας να καλύψετε υπό το πρόταγμα της «σωτηρίας της Πατρίδας» την ουσία της κριτικής που σας ασκείται, δηλαδή το ζήτημα της ανεπάρκειας της κυβέρνησής σας να οργανώσει και να διατυπώσει σαφές σχέδιο ανάπτυξης της χώρας; Και μας ζητάτε - υποκρύπτοντας το δημοψήφισμα στο οποίο εσχάτως παρασυρθήκατε - ένα «Ναι» ή ένα «Όχι», με το απολύτως απροσδιόριστο πλαίσιο του «συναθροίσματος των παραμέτρων ενώπιον του αδιεξόδου»!;
Με άλλα λόγια, οφείλω - σε ποιον άραγε; - να ψηφίσω «προσεκτικά» διότι κάποιοι νεοπαγείς ταυτίζουν τις εσωτερικές δυσκολίες τού ΠΑΣΟΚ με το μέλλον της χώρας; Αν είναι δυνατό να εκστομίζονται τέτοια πράγματα! Κι έναντι αυτού, τι; Ο κ. Σαμαράς έχει ένα τεράστιο πρόβλημα: στην προσπάθειά του να καλύψει την ανέδραστη στάση του έναντι του διακυβεύματος του Μνημονίου, έσπρωξε στα άκρα τον τετελεσμένο «αντι-μνημονιακό» αγώνα. Κι οϊμέ, του βγήκε, στο συγκεκριμένο εκλογικό πλαίσιο και συγκυρία. Κι αίφνης, η «σωτηρία της Πατρίδας» διακυβεύεται μεταξύ της πολιτικής εμβέλειας του κ. Κικίλια και του κ. Δημαρά! Έλεος, αγωνιούμε για το μέλλον των παιδιών μας! Σεβαστείτε μας!
Ο Παπανδρέου τόλμησε να πει στον «κυρίαρχο λαό»: Ή ταν ή επί τας! Καλόν είναι, όμως, να συνειδητοποιηθεί από το establishment, που εξαντλεί την πολιτική στον επικοινωνιασμό, ότι όταν τίθενται δημοσίως τόσον εκπεσούσες παραφράσεις των ύψιστων σπαρτιάτικων διλημμάτων, μπορεί και να «πιάσουν» σε τόπους υπηκόων. Ποτέ, όμως, σε τόπους πολιτών. Γιατί οι Πολίτες γνωρίζουν πώς να λένε, εξ ίσου σπαρτιάτικα, Μολών Λαβέ!