Τον έχουμε γνωρίσει μέσα από το λεσβιακό ερασιτεχνικό θέατρο, αποτελεί μια ιδιαίτερη φιγούρα που του αρέσει να προκαλεί γέλιο στους ανθρώπους, κάτι καθόλου εύκολο για όσους ξέρουν από θέατρο.  

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μόρια, εργάστηκε από μικρός στα μηχανουργεία, έπειτα στο εργοστάσιο του Καλαμάρη και σε συνέχεια ως τεχνικός υπάλληλος στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, απ’ όπου το 2011 θα πάρει την σύνταξή του, μετά από 44 χρόνια δουλειάς.  

Το 1978 ξεκίνησε να ασχολείται με το ερασιτεχνικό θέατρο, όταν ιδρύθηκε ο Φιλοτεχνικός Όμιλος Μυτιλήνης «Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ», γνωστό σε όλους ως ΦΟΜ. Ο ΦΟΜ, όπως μας λέει και ο ίδιος, είναι η βάση του, ενώ έχει συνεργαστεί με το Αναγνωστήριο Αγιάσου και με το Θεατρικό Εργαστήρι Μυτιλήνης.  

Ο λόγος για τον Δημήτρη Καμπά, που θεωρεί κάθε παράσταση μοναδική και κάθε έργο ξεχωριστό. Το 1979 ανέβηκε για πρώτη φορά στο σανίδι και από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να παίζει, καθώς όπως φαίνεται δεν θέλει να αποχωριστεί την μεγάλη του αγάπη, το θέατρο.  

Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με το Ερασιτεχνικό Θέατρο; 

Με το ερασιτεχνικό θέατρο άρχισα να ασχολούμαι από το 1978 όταν γεννήθηκε ο ΦΟΜ. Ήταν ορισμένα άτομα όπως ο Γιάννης Πασπάτης, ο Βαγγέλης Χατζημανώλης, ο Ντόρης Διαλεχτός, αρκετά αξιόλογα που έβαλαν πλάτη για να γεννηθεί αυτό το Πολιτιστικό Κέντρο. Μόλις έγινε ο ΦΟΜ, στα 21 μου χρόνια εισχώρησα και εγώ και ένα σωρό παλιοί όπως αυτοί που προανέφερα αλλά και ο Παναγιώτης Παττές, η Κλειώ Δελίδου, ο Σπύρος Καρδακάρης με τον συγχωρεμενο τον Μιχάλη Καμιναρδέλλη ξεκινήσαμε και κάναμε παραστάσεις όπως ήταν η περίφημη «Αφαλοτρυπίδα». Ήταν η περίοδος που οι Τούρκοι έλεγαν ότι θα κάνουν την Στρατιά Αιγαίου και εμείς λέγαμε θα κάνουμε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, όπως και έγινε μετά από λίγα χρόνια.  

Ποια ήταν η πρώτη σας παράσταση;  

Η «Αφαλοτρυπίδα» που ανέφερα προηγουμένως ήταν η πρώτη παράσταση, ανέβηκε το 1979, ήταν κωμωδία - σάτιρα, με κείμενα του Βαγγέλη Χατζημανώλη, του Στρατή Αναστασέλλη. Παίξαμε στο παλιό Δημοτικό Θέατρο. Οι παραστάσεις είχαν διάρκεια 3 ημέρες και τελικά καταλήξαμε να το παίζουμε μία συνεχόμενη εβδομάδα γιατί γινόταν χαμός από κόσμο.  

Συνεχίσαμε με άλλες παραστάσεις που είχαν τοπικό χαρακτήρα και διακρίνονταν για την ντοπιολαλιά. Κάθε χρόνο ανεβάζαμε και μία παράσταση, τότε στο ΦΟΜ ήταν πρόεδρος ο Περικλής Μαυρογιάννης. 

Στην κατηγορία «Αγαπημένα» ποιο έργο, ρόλο και θεατρικό συγγραφέα κατατάσσετε;  

Κάθε παράσταση είναι ξεχωριστή και κάθε έργο είναι μοναδικό, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω, κάθε φορά που ανεβαίνω στην σκηνή είναι σαν την πρώτη και τελευταία και θα πρέπει να αποδώσω τον ρόλο όσο καλύτερα μπορώ.  

Για μένα δεν υπάρχουν αγαπημένοι ρόλοι, το θέμα είμαι πως θα αποδώσεις ένα ρόλο. Εμένα με έχουν χαρακτηρίσει - χρόνια τώρα- κωμικό ηθοποιό. Όταν καταφέρεις μέσα από το παίξιμό σου να κάνεις τον θεατή να γελάσει, αυτό είναι επιτυχία.  

Κάθε συγγραφέας έχει το δικό του στίγμα και το κάθε έργο τους είναι μοναδικό. Όλοι οι συγγραφείς είναι αγαπημένοι γιατί έχουν ένα ξεχωριστό μήνυμα να περάσουν μέσα από το δημιούργημα τους.  

Τι προσφέρει το ερασιτεχνικό θέατρο στην ψυχοσύνθεση του ερασιτέχνη ηθοποιού; 

Το θέατρο προσφέρει στον ερασιτέχνη ηθοποιό μια ηρεμία. Είναι κάτι που σε γεμίζει. Το ερασιτεχνικό θέατρο, όσο απλό και αν ακούγεται - δεν είναι- θέλει δουλειά. Απαιτεί από τον ηθοποιό ώρες αφοσίωσης και προσπάθειας. Μπορεί να κουράζεσαι αλλά ταυτόχρονα αυτό αποτελεί και την ξεκούρασή σου. Η ανάγνωση των ρόλων βοηθάει εσένα να βρίσκεσαι σε εγρήγορση και ακονίζει το μυαλό σου. Όταν θα ανεβείς στην σκηνή να παίξεις νιώθεις ένα συναίσθημα μοναδικό. Στις πρόβες θα γνωρίσεις νέα άτομα, θα κάνεις καινούριους φίλους που και αυτό είναι ένας σημαντικός παράγοντας που κάνει την ψυχή σου να νιώθει ωραία. Μετά τις πρόβες θα βγούμε να πιούμε ένα ουζάκι, θα ανταλλάξουμε απόψεις για διάφορα θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας - και όχι μόνο.  

Στιγμές που δεν θα ξεχάσετε ποτέ από τις παραστάσεις που έχετε δώσει; 

Σε κάποια παράσταση έπαθα μπλακ -άουτ, ξέχασα όλα τα λόγια, δεν ήξερα τι έπρεπε να πω, ποια ήταν η ατάκα που έπρεπε να δώσω. Προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο για να τα «μπαλώσω», μετά επανήλθα αυτοσχεδίασα και συνέχισα. Λίγοι κατάλαβαν, αλλά για μένα ήταν ένα περιστατικό που θα μου μείνει αξέχαστο.  

Πόσο σημαντικό είναι το ερασιτεχνικό θέατρο για την περιφέρεια; 

Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι σημαντικό, δεν πρέπει να χαθεί, από την περιφέρεια ειδικά, διότι και αναδεικνύει τον τόπο, την ντοπιολαλιά αυτού και τις ρίζες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το θέατρο αποτελεί «καταφύγιο» για τα νέα παιδιά μπορεί να τα «καλλιεργήσει» και να τα κρατήσει μακριά από κακοτοπιές, γιατί η σημερινή κοινωνία στήνει παντού παγίδες. Το θέατρο είναι ένα μέρος που θα σου προσφέρει γνώσεις και που θα αναπτύξεις το πνεύμα σου.  

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πω πως υπήρχαν οι ΝΕΛΕ (Νομαρχιακές Επιτροπές Λαϊκής Επιμόρφωσης). Οι ΝΕΛΕ έρχονταν να συμπληρώσουν τη βασική παιδεία, σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα και θέματα επαγγελματικής κατάρτισης. Στο πλαίσιο λειτουργίας τους, ερχόταν από την Αθήνα αλλά και από το εξωτερικό θεατρολόγοι όπως η Ελένη Καραμπέτσου, Κώστας Φαρμασώνης κά και μας έκαναν σεμινάρια - μαθήματα, σε σχέση με το θέατρο. Σε αυτά τα σεμινάρια μάθαμε πολλά πράγματα και θεωρώ ότι κακώς έχουν καταργηθεί αυτού του είδους τα σεμινάρια που βοηθούν ουσιαστικά τον ερασιτέχνη ηθοποιό. Ο ερασιτέχνης ηθοποιός χρειάζεται κάποιον να τον καθοδηγήσει, να του μεταλαμπαδεύσει τις βασικές γνώσεις που απαιτεί το θέατρο.  

Τι είναι το θέατρο για τον Δημήτρη Καμπά; 

Το θέατρο για μένα είναι μία ξεκούραση, είναι μία μεγάλη αγάπη και παρά το άγχος που μπορεί να σου προκαλέσει πριν από κάθε παράσταση, είναι μία αγαλλίαση ψυχής.  

Ξέρω ότι θα μου κακοφανεί όταν θα αποσυρθώ από το θέατρο, αλλά πρέπει να δίνουμε τόπο στους νέους ανθρώπους. Ωστόσο μέχρι που μπορώ θα παίζω & θα ανεβαίνω στην σκηνή.