«Όλα τα αντικείμενα αξίας, είναι παλαιά» έλεγε σε μία από τις ατάκες της η Μαντάμ Σουσού, στο ομώνυμο έργο, του Δημήτρη Ψαθά, στην προσπάθειά της να εξηγήσει στον ταπεινό Παναγιωτάκη την αγάπη της για τα παλαιά αντικείμενα... Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό, όταν πέρασα για πρώτη φορά το κατώφλι του σπιτιού του Αργύρη Χατζημαλλή και ακούγοντάς τον να μου μιλάει γι’ αυτά. Μέσα σε αυτό το επιβλητικό διώροφο κτήριο στην οδό Σαπφούς συνάντησα για πρώτη φορά την αρχοντιά μιας άλλης εποχής τόσο αρμονικά δοσμένη, που το μόνο που θες είναι να την αγκαλιάσεις και να αφεθείς στην φιλοξενία της.

Τα δωμάτια, αποπνέουν μια ομορφιά που ο χρόνος την αναδεικνύει ολοένα και περισσότερο, παραμένοντας ωστόσο λειτουργικά, όπως πρέπει να είναι τα δωμάτια κάθε σπιτιού. Το σπίτι δημιούργημα των αρχών του 20^ου αιώνα συνεχίζει να διατηρεί όλα τα αρχιτεκτονικά του γνωρίσματα. Εκεί στον Αρχοντομαχαλά, όπου άλλοτε έμενε η «ελίτ» της πόλης της Μυτιλήνης.

Στο σπίτι αυτό ο Αργύρης Χατζημαλλής βρέθηκε για πρώτη φορά πριν από 7 χρόνια, περίπου, σε ένα πάρτι που γινόταν στην αυλή, μια αυλή γεμάτη λεμονιές και πορτοκαλιές. Το λάτρεψε αυτό το σπίτι και προφανώς και εκείνο το άψυχο κτήριο διέκρινε σε εκείνον, τον άνθρωπο που μπορούσε να λατρέψει την ιστορία του. Ο χρόνος ήταν εκείνος που τους έφερε κοντά, καθώς μετά από καιρό το σπίτι αυτό νοικιαζόταν. Το δίχως άλλο δεν έχασε την ευκαιρία και έτσι η νέα του διεύθυνση τον θέλει να μένει επί της Σαπφούς. Άφησε πίσω του το ιδιόκτητο νεόκτιστο σπίτι και πήγε σε εκείνο των ονείρων του και μάλιστα δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τους ιδιοκτήτες του που του το εμπιστεύτηκαν.

«Μπαίνοντας στο σπίτι αυτό τότε που ενοικιαζόταν είδα ότι εκτός από τον κήπο είχε και πολύ ενδιαφέρον το εσωτερικό του. Σώζονται κατά 90% όλα τα αρχιτεκτονικά στοιχεία από την αρχή. Ευτυχώς δεν έχει πειραχτεί κάτι. Τα πατώματα, τα κουφώματα, η κουζίνα, τα γυαλοντόλαπα, τα πλακάκια στη γούρνα, οι εντοιχισμένες ντουλάπες που λεγόταν μεσάντρες στο ειδικό δωμάτιο της γκαρνταρόμπας όλα αυτά έδιναν μία πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Οπότε, αποφάσισα να μετακομίσω, να νοικιάσω το δικό μου σπίτι και να έρθω εδώ» είπε.

Μέσα του έβαλε ότι μάζευε από μικρός, αντικείμενα γεμάτα ιστορία. Η κουζίνα του αποτελεί έναν πίνακα ζωγραφικής, ή μάλλον φωτογραφία του Pinterest, με παλαιά αντικείμενα και χρώματα τόσο αρμονικά δεμένα μεταξύ τους. «Θυμάμαι ότι πήγαινα παιδάκι, από 15 χρονών, κάθε Σάββατο στα τότε παλαιοπωλεία στην Επάνω Σκάλα που τώρα τα περισσότερα δεν υπάρχουν πια» είπε τονίζοντας ότι από τότε έχει ένα ημερολόγιο με τις εξορμήσεις του στα παλαιοπωλεία, όπου καταγράφει αναλυτικά τις πληροφορίες από όλα εκείνα τα παλαιά αντικείμενα.

Κλείνω τα μάτια και τρέχω πίσω στο χρόνο, στο δωμάτιο υποδοχής, με το επιβλητικό φωτιστικό στο ταβάνι και δεξιά στον τοίχο μία τρισδιάστατη ξύλινη κορνίζα που φιλοξενούσε ποιους ξέρει άραγε… Στα δεξιά ήταν το σαλόνι, με τους υπέροχους εκείνους καναπέδες, που οι γιαγιάδες μου, δεν θα μου επέτρεπαν ποτέ να καθίσω. Με τις πολυθρόνες τις τόσο μαλακές με τα τεράστια σχέδια στην πλάτη που φοβάσαι ότι θα τις βεβηλώσεις αν τις ακουμπήσεις. «Τα έπιπλα είναι για να τα ζούμε» μας είπε ο Αργύρης Χατζημαλλής και μας πρότρεψε να καθίσουμε προσφέροντάς ένα ποτήρι από την δική του σπιτική λεμονάδα.

Απέναντι είναι η κουζίνα και δίπλα ακριβώς η τραπεζαρία με έναν υπέροχο μπουφέ, που ήρθε από τα γειτονικά παράλια. Οι μάστορες που επρόκειτο να βοηθήσουν στην μεταφορά ζορίστηκαν για να τον βγάλουν από τα σπίτι όπου ζούσε. Κι όμως κατάφερε να φτάσει εδώ και είναι απλά υπέροχος, δεν ξέρω ποια άλλη λέξη ταιριάζει σε αυτό το σκαλιστό κόσμημα δεκαετιών που φαντάζει σαν καινούργιο.

Τολμήσαμε να μπούμε στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του, αφού ανεβήκαμε την στρογγυλή ξύλινη σκάλα και διαπιστώσαμε ότι απλά ήταν τέλεια. Μια καργιόλα στη μέση του δωματίου με την κουνουπιέρα να την αγκαλιάζει. Όλα ντυμένα στα λευκά από τα σεντόνια και τα μαξιλάρια μέχρι τις μακριές κουρτίνες που κουνιούνταν με το φύσημα του αέρα.

Σε αυτό τον όροφο είχε και δωμάτιο γκαρνταρόμπας με τις μεσάντρες και ακριβώς δίπλα ήταν ο ξενώνας με ένα μονό κρεβάτι ζωγραφισμένο στην πλάτη του έτοιμο να προσφέρει όνειρα γλυκά σε όποιον ξαπλώσει πάνω του.

Μέχρι και η μικρή βιβλιοθήκη του διαδρόμου ήταν «Αργύρης» με τα ράφια του γεμάτα με βιβλία με επίκεντρο τα ενδύματα, τα υφαντά, την τέχνη, την Λέσβο, τον πολιτισμό και την ιστορία.

Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύθηκε στο VIEW Κατοικία (Περιοδική Έκδοση Τεύχος 212).