Γεννήθηκε στην Ερεσό, πριν μερικές δεκαετίες, παιδί μιας μικροαστικής οικογένειας, με πατέρα κουρέα, ασχολήθηκε από μικρός με τα κτήματα και τη γη , κάτι σύνηθες τότε για τα παιδιά του χωριού. Αυτή ήταν η αιτία που αγάπησε την γη και σήμερα -όχι μόνο παράγει - αλλά τυποποιεί, εξάγει τα προϊόντα της, που διακρίνονται, και είναι περήφανος γι’αυτά.  

Τα πρώτα χρόνια έζησε Ερεσό, έπειτα σχολείο στην Άντισσα και έφτασε να σπουδάζει Μηχανικός Εμπορικού Ναυτικού. Ταξίδεψε με αυτή την ιδιότητα αλλά και υπηρετώντας την «μαμά Ελλάδα» περί τα 10 χρόνια, σε εποχές δύσκολες, σε εποχές δικτατορίας. Οι συγκυρίες οδήγησαν στο να φτάσει στην Γερμανία, εκεί θα μείνει για αρκετά χρόνια όπου έμαθε την γλώσσα και διδάχθηκε αρκετά για την Μηχανολογία. 

Στις 6 Δεκεμβρίου 1980 βρέθηκε να ξεκινά ξανά από την αρχή. Αυτή την φορά η ...πυξίδα έδειχνε Μυτιλήνη και συγκεκριμένα Κουλμπάρα. Ξεκίνησε με ένα μικρό φωτοτυπείο -χαρτοπωλείο, τα χρόνια όπως μας λέει ήταν δύσκολα και για να τα βγάλει πέρα, μέχρι να «στρώσουν» τα πράγματα, έκανε και άλλες δουλειές . Η γνωριμία του με τον Νίκο Πεσμαζόγλου ήταν η αιτία που ξεκινά δειλά - δειλά την σχέση του με το θέατρο και τη Νέα Σκηνή. «Ανδρέα να στα ‘πούμε» ήταν η πρώτη του παράσταση, ταυτόχρονα γνωρίζεται με τον Στρατή Βλαστάρη, από το Θεατρικό Εργαστήρι, με ανθρώπους από το Πανεργατικό και έτσι το 1984 βρίσκεται να παίζει σε τρία έργα.  

Ο λόγος για τον πολυμήχανο Φώτη Ξενέλλη, που τον γνωρίσαμε χρόνια πριν παραμονές Απόκρεων, χάρη στον Βαγγέλη Χατζημανώλη.  

Η ερώτηση που έμεινε αναπάντητη στη διάρκεια της συνέντευξης είναι τι θα επέλεγε μεταξύ της μουσικής & του θεάτρου. Για εκείνον η μουσική εκφράζει μία παρόρμηση, ενώ η παραδοσιακή μουσική είναι κάτι το οποίο πρέπει να προσεγγίζει κάποιος με σεβασμό. Από την άλλη το θέατρο είναι διαχρονικό, μπορείς μέσα από αυτό να εναλλάσσεις προσωπικότητες και συναισθήματα, και αυτό αποτελεί, όπως ο ίδιος λέει πρόκληση του να δοκιμάζεις τις υποκριτικές σου ικανότητες.  

Η μουσική είναι κάτι που μέχρι τούδε συνόδευε. Του άρεσε να ντύνεται παραδοσιακά προσδίδοντάς της την εικόνα που της αρμόζει στα ταξίδια του με τον Σόλωνα Λέκκα. Βέβαια τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να ασχολείται και με την ψαλτική, ενώ στους επόμενους στόχους περιλαμβάνεται η κλασική κιθάρα, αφού χρόνια πριν είχε ξεκινήσει να μαθαίνει με τον παππού του Θανάση Πολυκανδριώτη.  

Σε αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι στήριγμά του ήταν η σύζυγός του και η οικογένειά του. Στους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή του περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Τσιριγώτης, ο Γιώργος Παζαΐτης και ο Βαγγέλης Χατζημανώλης.  

Στις μνήμες που δεν λέει να ξεχάσει είναι οι καντάδες που έκανε με την παρέα του περίοδο Απόκρεων σε Τζίθρα, Βατούσα, Χίδηρα, Πτερούντα, Άντισσα τραγουδώντας βράδυ στα σοκάκια «Ετίναξε την ανθισμένη Αμυγδαλιά» καθώς και το reunion της τάξης του Βαγγέλη Χατζημανώλη όπου μαζί με εκείνον και τον Γιώργο Παζαΐτη στην Επάνω Σκάλα ντυμένοι εμφανίστηκαν από το καρνάγιο τραγουδώντας «Αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι..»  

Ο Βόιτσεκ  

Ο ρόλος που τον σημάδεψε στο θέατρο ήταν ο Βόιτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ, που σκηνοθέτησε ο Στρατής Βλαστάρης. Ο ρόλος αυτός είχε επίδραση στην ψυχοσύνθεσή του, καθώς ταυτίστηκε με τον ήρωα που έπρεπε να ερμηνεύσει, κάτι που τον οδήγησε να νιώθει μελαγχολία για δύο περίπου χρόνια μετά τις παραστάσεις.  

Το έργο Βόιτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ το οποίο γράφτηκε μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου 1836, αφορά τον στρατιώτη Φραντς Βόιτσεκ, ο οποίος γίνεται δολοφόνος αφού οι ανώτεροι του εκμεταλλευτούν τον ίδιο και τη φίλη του, εξαπατώντάς τους. Το έργο αποτελείται από 27 σκηνές, οι οποίες όμως έμειναν χωρίς καθορισμένη διάταξη λόγω του πρόωρου θανάτου του συγγραφέα. Ο Μπύχνερ έγραψε το «Βόιτσεκ» προκειμένου να ενσωματώσει τις ιδέες του σχετικά με την εκμετάλλευση των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Είναι ένα είδος ανοιχτού δράματος επειδή η πλοκή δεν έχει κοινό νήμα όπως στο κλειστό δράμα.  

Κεφάλαιο Σόλων Λέκκας  

Θα γνωρίσει τον Σόλων Λέκκα σε ένα πανηγύρι του Άη Λια και η αγάπη τους για την παράδοση θα αποτυπωθεί λίγα χρόνια αργότερα -με την συνδρομή του Πανεπιστημίου Αιγαίου & Πανεπιστημίου Κρήτης- στο άλμπουμ «Λέσβος Αιολίς». Ακολούθησαν εκδηλώσεις, συναυλίες σε Λέσβο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και στο εξωτερικό «Θεωρώ ότι εκείνη την περίοδο καταφέραμε να κάνουμε γνωστή τη λεσβιακή μουσική» μας είπε χαρακτηριστικά.  

Στο πρόσωπο του Σόλωνα έβλεπε τον πατέρα του. Ο πατέρας του όπως μας είπε ήταν ένας γλεντζές της Ερεσού, μεγάλος χορευτής και αμανετζής και έναν χρόνο πριν εκείνος «φύγει» ο Φώτης Ξενέλλης θα φροντίσει εκείνοι οι δύο άντρες που τον σημάδεψαν να καθίσουν παρέα μαζί. «Ο Σόλωνας μου αναπλήρωσε -όσο και αν ακούγεται παράξενο- το κενό του πατέρα μου. Υπήρξε περίοδος που κάθε βράδυ ήμασταν μαζί και μέσα από τα τραγούδια του, μέσα από τον τρόπο ζωής του, μέσα από την φιλοσοφία του» για εκείνον ο Σόλων Λέκκας ήταν ένα ακατέργαστο διαμάντι που δεν μπορούσε να μπει σε καλούπια.  

Ο Σόλων ήταν η αιτία που θα ανοίξει το 2005 ένα ταβερνάκι το «ΜΕΣΑΝΤΡΑ», κοντά στο Γενί Τζαμί. Κάθε Τρίτη είχε έντεχνη βραδιά, ενώ τις Παρασκευές πρωταγωνιστούσε το ρεμπέτικο. Ο Σόλων σε αυτό το μαγαζί είχε μόνιμη θέση, η καρέκλα του ντυμένη με προβιά τον περίμενε κάθε βράδυ. «Δεν ήταν ένα μαγαζί που αποσκοπούσε σε ωφέλη, είχε στόχο την προσωπική μου ευχαρίστηση. Από την αρχή ήξερα ότι δεν θα τραβούσε πολύ, αυτό που φρόντιζα ήταν να περνάω καλά με τους φίλους αυτό με έκανε να πετάω».  

Μεσάντρα 

Το 2013 συνταξιοδοτήθηκε, ωστόσο εκείνος το βλέπει σαν ευκαιρία να ξεκινήσει έναν νέο κύκλο εργασιών, εκείνων που έχουν σχέση με την πατρογονική γη. Σύκα, κρασί, πετιμέζι, τσίπουρο, αμύγδαλα, σταφίδες είναι τα προϊόντα που παράγει. Το σύκο της Ερεσού το Αηδονιώ αποτελούσε τον «θησαυρό» της δικής του οικογένειας μετρώντας βραβεία από το 1932. Το 2010 ο Φώτης Ξενέλλης θα γνωριστεί με έναν Γερμανό ο οποίος έφτιαχνε πολύ ωραίο κρασί. Με τον άνθρωπο αυτό θα συνεταιριστεί καθώς λίγα χρόνια νωρίτερα, συγκεκριμένα το 1993, θα φυτέψει το δικό του αμπέλι και λίγο καιρό αργότερα τα προϊόντα που παράγει θα πιστοποιηθούν. Έτσι ανοίγει το κεφάλαιο «ΜΕΣΑΝΤΡΑ» στη ζωή του και μαζί με αυτό ένα νέο ταξίδι.  

Για εκείνον κάθε μέρα που ξημερώνει είναι ξεχωριστή και η αρχή δημιουργίας είτε αφορά το θέατρο, είτε τη μουσική, είτε την εργασία.