Υπάρχουν θα λέγαμε ελάχιστοι άνθρωποι, που μπορούν όταν σε κοιτούν, να σε διαβάσουν και να σου πουν την κατάλληλη κουβέντα, στην κατάλληλη στιγμή, με τον σωστό τρόπο. Ένας από εκείνους  τους ανθρώπους είναι ο πατέρα Χρήστος Μήτσιος, που πριν από λίγες ημέρες ήρθε και έμεινε στη Λέσβο - και δεν είναι η πρώτη φορά. Τα προσκυνήματα, ο Ταξιάρχης, ο Άγιος Ραφαήλ του δίνουν δύναμη, ενώ ο Παπά - Φώτης, από τον Τρύγονα, κατά πολλούς σαλός, αποτελεί για εκείνον πηγή μελέτης. Ο Παπά - Φώτης ήταν πνευματικός αδερφός του Γέροντα Παΐσιου και οι δύο τους είχαν πνευματικό τον Παπά Τύχων τον Ρώσο. Σύμφωνα με τον παπα -Χρήστο ή γνωστό σε όλους παπαΠΑΟΚ, ο παπα Φώτης μια μέρα θα Αγιοποιηθεί και τότε η Λέσβος θα γίνει μεγάλο πνευματικό κέντρο.     

Όσες μέρες έμεινε φρόντισε να «ρουφήξει» όση περισσότερη Λέσβο μπορούσε. Λειτούργησε στην εκκλησία του Τρύγονα, μαζί με τον εφημέριο του Ναού καθώς και σε άλλες εκκλησίες, ενώ μίλησε σε νέους σε ομιλία που οργάνωσε η Κιβωτός του Γένους.  

Πριν γίνει ιερέας ήταν εκπαιδευτικός, κάποια στιγμή τα έκανε και τα δύο, τώρα που τελείωσε με την δευτεροβάθμια εκπαίδευση αφοσιώθηκε στους νέους & σε όλους εκείνους που θέλουν να έχουν μαζί τους και ζωή και Θεό. Αν κάτι τον χαρακτηρίζει είναι η αγκαλιές, με αυτές & με την ωραία τρέλα του φέρνει κοντά του όλους όσοι έχουν ανάγκη να πάρουν αγάπη & ζωντάνια για να μπορούν με την σειρά τους να τα προσφέρουν .   

- Ποιος ήταν ο λόγος εκείνος που σας ώθησε στο να μεταφέρετε το λόγο του Κυρίου; 

«Εγώ ήθελα να επικοινωνώ με τον κόσμο, ήθελα να προσφέρω στον κόσμο, ήθελα να είμαι δίπλα στον κόσμο. Ήμουν εκπαιδευτικός ασχολήθηκα πάρα πολύ με το περιβάλλον, με κοινωνικά θέματα, με τα παιδιά, με τα συσσίτια και σκέφτηκα κάποια στιγμή να γίνω κληρικός. Και όχι μόνο μου άρεσε και όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά κάθε φορά ψάχνω και καινούργιους δρόμους επικοινωνίας με τον κόσμο, κυρίως με τα παιδιά με τους νέους. Είναι η τρέλα μου, είναι η αγάπη, είναι η χαρά μου να είμαι κοντά με όλους τους ανθρώπους και πιο πολύ με τους πονεμένους και τους παρατεταμένους. Δεν επικοινωνώ με τους επώνυμους και τους πλούσιους.  Μου αρέσει να περπατάω εκεί στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης, στην Αριστοτέλους και να βρίσκω τους τρελούς, τους χαμένους και να ψάχνουμε μαζί. Δεν το παίζω ότι έχω μέσα μου πολλές αλήθειες, ότι εγώ ξέρω τα πάντα, ότι είμαι ειδικός σε όλα. Θέλω να είμαι ένα κομμάτι από την κοινωνία που ψάχνουμε αλήθειες, που ψάχνουμε πράγματα, που θέλουμε να ζήσουμε πράγματα. Τώρα μέσα σε αυτό είναι και ένα κομματάκι ο Θεός -είναι μεγάλο πράγμα αυτό- και αυτό λέω και στον κόσμο. Να βρούμε ένα κομμάτι του Θεού, να βρούμε τη ζωή μας να μην την χάνουμε. Γιατί σήμερα νομίζω ότι όλο και περισσότερο ο άνθρωπος χάνει τη ζωή του, χάνει την καθημερινότητά του, χάνει τις απολαύσεις, χάνει τη χαρά, χάνει την ευτυχία και αυτό εδώ το πράγμα είναι πάρα πολύ σημαντικό και σπουδαίο». 

- Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεστε τη Λέσβο & τι σας έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση; 

«Έχω τρελαθεί με αυτό τον τόπο και κάθε φορά δεν ξέρω πόσο μπορώ να αγαπήσω, τη Λέσβο μας. Ο λόγος λοιπόν ήταν ότι άκουγα κάποιους ανθρώπους να λένε τόσο ωραία πράγματα που ζήλεψα και ασχολήθηκα λίγο να μάθω.  

Άκουσα για τον Αρχάγγελο- πόση δύναμη δίνει-, άκουσα για τον Άγιο Ραφαήλ -όλη η γη μιλάει για τον Άγιο Ραφαήλ- και τελευταία άκουσα για τον παπά Φωτάκο. Ψάχνω να βρω ανθρώπους που τον ξέρανε, ψάχνω ανθρώπους θα μου πουν ιστορίες και επειδή ο παπα - Φώτης ήταν παράξενη ιστορία -χιλιάδες παράξενες ιστορίες- από τη μία πλευρά η αγιοσύνη του και από την άλλη τη μεριά η τρέλα του. Ήταν ένας άνθρωπος του Θεού, έκανε τον σαλεμένο για να κρύβεται. Ο παπα - Φώτης ήταν πνευματικός αδερφός του γέροντα Παΐσιου, είχαν τον ίδιο γέροντα πνευματικό, εξομολόγο - ιερωμένο που τους έκανε και τους δύο μοναχούς ο ίδιος ο Παπά Τυχών ο Ρώσος. Ο Παπά Τυχών ο Ρώσος είναι ένας γίγαντας πνευματικός, την ιστορία του την έγραψε ο ίδιος ο γέροντας Παΐσιος. Ο Παπά Τυχών έφθανε σε ακραίες, πνευματικές ιστορίες που μοιάζουν με εκείνες των μεγάλων Αγίων. Έτσι το αποφάσισα, όταν έμαθα και αυτό και επειδή πρώτα είχα ασχοληθεί με τον Παπά Τυχών, με τον Γέροντα Παΐσιο. Θα πρέπει να σας πω ότι με τον Γέροντα Παΐσιο ασχολήθηκα παπαδάκι -διότι εκεί έζησα στην Κόνιτσα - ξέρετε με την οικογένειά του γέρου Παΐσιου ήμασταν σε μία γειτονιά. Καλλιεργούσαμε τα χωράφια με τον αδερφό του γέροντα Παΐσιου στο πατρικό τους. Μετά ήρθε ο Παπα - Φώτης. Ο Παπα - Φώτης θα αγιοποιηθεί, θα γίνει πραγματικά, παγκόσμιο κέντρο η Μυτιλήνη. Να το θυμάστε αυτό! Θα γίνει μεγάλος πνευματικός σεισμός».  

-  Μια μεγάλη σας αγάπη είναι ο ΠΑΟΚ. Ωστόσο δεν είναι συνηθισμένο ένας ιερέας να βρίσκεται στα γήπεδα. Θεωρείτε ότι με αυτό τον τρόπο έρχεστε πιο κοντά στον κόσμο; 

«Η αγάπη και η τρέλα για τις ομάδες πρέπει να είναι ένα παιχνίδι στη ζωή μας και όχι μία αντιπαράθεση και ας είμαι φανατικός ΠΑΟΚ. Αντιπαράθεση δεν θέλω με κανέναν αγάπη με όλους. Δεν ξέρω γενικώς τι μπορεί να σημαίνει αυτό, ούτε και το λέω να το κάνουν οι άλλοι ιερείς παράδειγμα, αυτή τη χαζομάρα μου. Εγώ την απολαμβάνω και απολαμβάνω και τη σχέση μου με όλα αυτά τα παιδιά. Σε εκείνους τους χώρους υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά πεταμένα, παραπεταμένα με όλη τη σημασία της λέξεως. Λοιπόν δεν έχει αξία ένας παπάς 62 χρόνων να μπορεί να αφήνει την αγκαλιά του ανοιχτή να χώνονται μέσα όλα αυτά τα παιδιά;  Ξέρεις τι είναι να έρχονται παιδιά, τα οποία θα τα δεις στο δρόμο με τατουάζ, με σκουλαρίκια, με μηχανάκια, με την τρέλα με με με με …και να έρχονται σε ένα παπά να γονατίζουν μπροστά μου,  να μου πιάνουν τα χέρια μου και να τα βρέχουν με τα δάκρυά τους. Να μου λένε τόσο γρήγορα τι λάθη έκαναν στη ζωή τους. ‘Έκανα αυτό, και αυτό, και αυτό, και αυτό, και δικαιολογία δεν έχω. Βοηθάμε τώρα να τα ξαναβρώ με τη μάνα μου, με τον πατέρα μου, με τα αδέρφια μου, με τον εαυτό μου, με το Θεό με την κοινωνία’. Υπάρχει άλλο πράγμα σπουδαιότερο από αυτό; Που ένας νέος πεταμένος, αλήτης να έρχεται με αυτόν τον τρόπο σε ένα παπά; Και δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, δεν είναι εκατοντάδες, είναι χιλιάδες. Αφήνομαι στην αγκαλιά τους, αφήνομαι στην τρέλα. Δεν κρατάω ούτε όρια, ούτε όρους».   

- Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα για τους ανθρώπους; 

«Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να πάψουν απελπίζονται, να πάψουν να στεναχωριούνται, να πάψουν αγχώνονται και να έρθουν να αγκαλιαστούμε. Να πάρουν τρέλα για ζωή, ζωντάνια για ζωή και να προχωρήσουν και να βρούμε και το Θεό και θα τον έχουμε πατέρα μας. Δεν είμαι από αυτούς που ψάχνουμε το Θεό, είμαι από αυτούς που θέλουν να έχουν μαζί και ζωή και Θεό. Γιατί έτσι μας θέλει και Αυτός, είναι ο Πατέρας μας & πονάει όταν πονάς. Αγχωνόμαστε και προσπαθούμε να λύσουμε τα πράγματα όπως εμείς τα θέλουμε - που δεν λύνονται πολλές φορές- και όχι όπως ο Θεός ξέρει. Ο Θεός ξέρει το καλό και ότι είναι  να γίνει θα γίνει για το καλό μας».