Τον συναντήσαμε στο θεατράκι των Αστέγων στην οδό Θεοφράστου 24, στην Μυτιλήνη. Αυτή την ομάδα και αυτό το θεατράκι αγάπησε και το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτά. Ο Κλεομένης Τζανέτος ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο το 1981 στο «Θάψτε τους νεκρούς» υποδυόμενος τον λοχία. Από τότε δεν έχει σταματήσει να «χτίζει» τη σχέση αυτή τόσο υποκριτικά όσο και σκηνοθετικά, βάζοντας το δικό λιθαράκι στο ερασιτεχνικό θέατρο της Λέσβου αλλά και του πολιτισμού του νησιού γενικότερα.  

Τι σημαίνει για σας το θεατράκι των Αστέγων; 

«Σημαίνει 1988 όταν πρωτομπήκαμε μέσα, το φτιάξαμε βέβαια σαν θέατρο το 1997, τότε τελείωσαν οι εργασίες. Από το 1988 είμαστε σε αυτό το χώρο και θέλω να πιστεύω ότι παράγουμε ένα πολιτιστικό έργο. Τώρα το πόσο σημαντικό είναι θα το δείξει μάλλον η ιστορία».  

Τι ήταν εκείνο που σας κέρδισε στο θέατρο;  

«Πρώτα από όλα η έκπληξη όταν έπαιξα για πρώτη φορά για πλάκα, για να βοηθήσω κάποιους φίλους. Η έκπληξη του να σκαλίσω λίγο την ψυχή μου και τον εαυτό μου -τη σκοτεινή μου πλευρά. Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να κρύβουμε αυτή τη σκοτεινή πλευρά. Το να φοράς μία «μάσκα» -το ρόλο και να βγάζεις τη σκοτεινή σου ή τη φωτεινή σου πλευρά, ανάλογα, είναι μία πολύ μεγάλη πρόκληση». 

Ποιες ήταν οι στιγμές σταθμοί στο θέατρο για τον Κλεομένη Τζανέτο;  

«Όλες οι παραστάσεις έχουν μία μεγάλη περίοδο δουλειά, οπότε την αγαπάς. Είτε καλή, είτε κακή παράσταση εσύ την αγαπάς σαν παιδί σου. Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις να πας πίσω και να πεις αυτή την αγαπώ περισσότερο από κάποια άλλη. Κάθε παράσταση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τις δικές της αγαπησιάρικες στιγμές. Κάποιες ξεχωρίζουν γιατί μας προχώρησαν ένα σκαλάκι παραπάνω είτε σαν ηθοποιούς, είτε σαν σκηνοθέτες. Πηγαίνοντας λοιπόν πίσω θα έλεγα ότι πάρα πολύ όμορφη στιγμή ήταν το «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», όπου δοκιμαστικά σε ένα πολύ ιδιαίτερο είδος θεάτρου. Έπρεπε να χορεύουμε σχεδόν καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης, να είμαστε πολύ σκληροί και πολύ πανκ για την εποχή εκείνη.  

Άλλο σκαλάκι ήταν «Το πείραμα» , το οποίο ήταν η πρώτη δραματοποίηση ταινίας, η οποία έγινε από τη δικιά μας ομάδα. Απευθυνόταν σε ένα διαφορετικό κοινό πλέον, όχι εκείνο το κοινό των παραστάσεων που είχαμε στο παρελθόν - χωρίς αυτό να τους αποκλείει - και ήταν και η αποδοχή αυτού του είδους του βίαιου θεάτρου από τον κόσμο που μας έκανε πάλι να πούμε «μπορούμε να ανέβουμε άλλο ένα σκαλί παραπάνω». Αυτά ήταν τα δύο σκαλοπάτια χωρίς να θέλω να αδικήσω καμία από τις άλλες παραστάσεις».  

Η παρθενική εμφάνιση που σας έφερε σε επαφή με το θέατρο;  

««Θάψτε τους νεκρούς» ήταν η πρώτη παράσταση η οποία με έφερε σε επαφή με το κοινό. Ένα απόσπασμα από το έργο θα παιζόταν στο πλαίσιο μίας εορτής · μιλάμε για 1981. Είχα πάει., λοιπόν, με ένα φίλο μου σε ένα σπίτι γιατί δεν μετά θα βγαίναμε να πιούμε ούζα έκανε πρόβα αυτός και χρειαζόταν ένα ρολό, ένα λοχία. Με έπεισε να παίξω εγώ αυτό το ρόλο και ήταν τότε που ήρθα αντιμέτωπος με το σκοτεινό μου εαυτό και έτσι κόλλησα. Από κει κι ύστερα πήγα στο «Μπουρίνι», αυτό το μεγάλο φυτώριο για τους παλιούς ερασιτέχνες ηθοποιούς. Από το «Μπουρίνι» πήγα στη «Νέα σκηνή» του Μπουρινιού, έπειτα στην «Νέα σκηνή» μόνη της και μετά φτιάξαμε τους «Άστεγους»».  

Σε ποια παράσταση νοιώσατε τα πιο έντονα συναισθήματα; 

«Τα πιο έντονα συναισθήματα όσο κι αν παράξενα μπορεί να ακουστεί ήταν στην παράσταση με το έργο του Γιάννη Πασπάτη «ΚΑΤΑΦΡΟΝΙΟΥ». Ήταν μία λαϊκή ηθογραφία, αλλά την αγαπήσαμε πάρα πολύ γιατί βγήκε μέσα από το DNA μας μέσα από τις ρίζες μας, τις μνήμες των δικών μας ανθρώπων. Σε αυτή την παράσταση υποδυόμουν έναν λαϊκό άνθρωπο, ο οποίος είχε πολύ συχνές εναλλαγές συναισθημάτων, δηλαδή από σκηνή σε σκηνή έπρεπε να αποδίδω διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις. Ήταν και πρόκληση αλλά ήταν ταυτόχρονα και λυτρωτικό, ενώ δηλαδή σε μία σκηνή έπρεπε να κλαίω αμέσως έσβηναν τα φώτα και σε δύο δευτερόλεπτα έπρεπε να είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και έτοιμος για ένα γλέντι. Αυτό ήταν κάτι το οποίο που μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν πολύ δύσκολο και ταυτόχρονα όμορφο, με έκανε να δοκιμάσω τις αντοχές μου και να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει η υποκριτική μου δεινότητα».  

Εκτός από το να παίζετε θέατρο σκηνοθετείτε; 

«Έχω σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις και πλέον θεωρώ τον εαυτό μου μάλλον σκηνοθέτη και όχι ηθοποιό. Αυτό αφενός γιατί η ηλικία μου πλέον δεν μου επιτρέπει την εύκολη απομνημόνευση των λόγων, αφετέρου από την πλευρά του σκηνοθέτη μπορείς να παίξεις όλους τους ρόλους του έργου που είναι πολύ καλύτερο από το να παίζεις μόνο έναν».  

Υπάρχει κάποιο έργο στο πίσω μέρος του μυαλού σας που θέλετε να ανεβάσετε αλλά λόγω συγκυριών δεν τα έχετε κατάφερει; 

«Λατρεύω δύο συγγραφείς, τον Tennessee Williams και τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Κατάφερα και έκανα και από τους δύο από ένα έργο, αλλά έπαιξα στο Λόρκα και σε άλλο ένα που ανεβάσαμε. Έχουμε ανεβάσει τρία έργα του Λόρκα μέχρι στιγμής, είναι αγαπημένος μας συγγραφέας. Αλλά έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, από αυτούς τους δύο συγγραφείς αρκετά έργα».  

Ποιο είναι το μήνυμα που θεωρείτε ότι εκπέμπει το θέατρο στο κοινό; 

«Μέσα από τη διασκέδαση είναι η σκέψη, είναι η συμμετοχή στα συναισθήματα, η συμμετοχή στις καταστάσεις οι οποίες διαδραματίζονται επί σκηνής, πράγμα το οποίο μας απελευθερώνει σαν θεατές. Μας κάνει να συμπάσχουμε, το «πάσχω» βέβαια είναι με την έννοια της συμμετοχής και φεύγουμε γεμάτοι από ερεθίσματα και συναισθήματα. Αυτό νομίζω είναι η προσφορά του θεάτρου γιατί έχει την ειλικρίνεια, έχει την αλήθεια επί σκηνής, η οποία πρέπει να μεταδοθεί βέβαια από τους ηθοποιούς στο κοινό πράγμα το οποίο είναι μία τελετή -αν μπορούσαμε να το πούμε- κάθαρσης και των δύο και των ηθοποιών και του κοινού».  

Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν τέτοιου είδους ομάδες στο νησί μας;  

«Αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Εάν δεν υπήρχαμε που ευτυχώς υπάρχουμε και κάνουμε και πολύ καλή δουλειά όλοι θα έπρεπε να τις δημιουργήσουμε. Είναι τόσο λυτρωτικό, τόσο παραγωγικό, τόσο καλό για ένα τόπο να έχει θέατρα και θεατρικές ομάδες, θεατρικές παραστάσεις είτε ερασιτεχνικές, είτε επαγγελματικές που νομίζω ότι αυτό δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Καμία άλλη τέχνη δεν μπορεί να αντικαταστήσει το θέατρο, το θέατρο εμπεριέχει όλες τις τέχνες και για αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει για μας, για τους νέους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν, αλλά κυρίως για το κοινό».