Ο Έλληνας ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος έλεγε «Η ζωή, ο θάνατος κι αναμεσίς η Τέχνη». Ο Γιώργος Κατσαρός προσπαθεί μέσα από την τέχνη του να δώσει ξανά ζωή σε αντικείμενα που για κάποιους έχουν πεθάνει, θέλοντας να μεταφέρει & να μεταδώσει την έννοια και την αξία της ανακύκλωσης καθώς όπως είπε σε συνέντευξή του στο «Ε»: «Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάνεις τέχνη μόνο για την τέχνη και την ομορφιά. Πρέπει να μεταδίδεις και ένα μήνυμα».  

Σε ένα εργαστήριο στον Καρά Τεπέ είδαμε πως ο σίδηρος μπορεί να μεταμορφωθεί σε μια αέρινη μπαλαρίνα, πως το γυαλί μπορεί να πάρει ανθρώπινη όψη, πως ένα άλογο μπορεί να έχει γύψινη υφή εκφράζοντας άποψη και μεταφέροντας το μήνυμα ότι ο άνθρωπος μπορεί να εμφυσήσει ξανά την ζωή σε κάτι, αρκεί να του δώσει σημασία.  

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, όμως πολύ μικρός ήρθε στη Μυτιλήνη, τον τόπο καταγωγής των γονιών του. Σπούδασε μηχανικός αυτοκινήτων & μηχανολογία. Ωστόσο, όπως φάνηκε στην πορεία, η συμβατική τοποθέτηση μεταλλικών αντικειμένων σε συγκεκριμένες θέσεις δεν ήταν κάτι που τον εξέφραζε σαν προσωπικότητα και έτσι μετά από πολλά χρόνια σπούδασε γλυπτική στην Σχολή Καλών Τεχνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.  

Έχει συμμετάσχει σε ομαδική έκθεση που είχε διοργανώσει το Εικαστικό Επιμελητήριο Ελλάδος, το 2018 στην Αθήνα, ενώ στο παρελθόν είχε κάνει και ατομικές εκθέσεις.  

Τα έργα 

Ο Γιώργος Κατσαρός ξεκίνησε συλλέγοντας άχρηστα μεταλλικά αντικείμενα δίνοντάς τους ξανά ζωή και μέσα από συνθέσεις δημιουργούσε διάφορα έργα είτε χρηστικά είτε διακοσμητικά. 

Το γυαλί, το μέταλλο, τα ανακυκλώσιμα υλικά, ο γύψος είναι οι πρώτες ύλες που επεξεργάζεται για να εκφράσει τα συναισθήματά του και για να δημιουργήσει αντικείμενα τέχνης, αλλά και χρηστικά αντικείμενα με άποψη. Τα έργα του έχουν ταξιδέψει & ταξιδεύουν σε Ελλάδα αλλά και εξωτερικό, με τον πιο μακρινό προορισμό να γράφει στη διεύθυνση Αυστραλία. Οι πελάτες του δεν είναι κάποιας συγκεκριμένες «κάστας», είναι άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι με την έννοια της ανακύκλωσης & άτομα που εκτιμούν την τέχνη.  

«Το λουλούδι των σκέψεων»  

Στα πιο αγαπημένα του έργα περιλαμβάνονται «Το λουλούδι των σκέψεων» και ο «Δον Κιχώτης». Όλες οι δημιουργίες σημαίνουν κάτι για εκείνον «Τις δουλεύεις τόσο πολύ που στο τέλος φτάνεις να τις αγαπάς και δεν θες να τις αποχωριστείς. Βέβαια ο αποχωρισμός του έργου είναι κάτι απαραίτητο για να δημιουργήσεις στην συνέχεια το επόμενο έργο» είπε χαρακτηριστικά.  

Για εκείνον, κάθε έργο, κάθε υλικό, αποτελεί και μία περίοδο μέσα στην οποία θα ξεκινήσει να επεξεργάζεται μία ιδέα, ένα έργο που είτε θα κλείσει τον κύκλο με την έναρξη του επόμενου ή θα παραμείνει μισοτελειωμένο έως ότου η έμπνευση καθορίσει τις τελευταίες εκείνες «πινελιές» προκειμένου αυτό να αγγίξει την καλλιτεχνική τελειότητα - αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την λέξη αυτή, αφού η τέχνη και τα έργα δεν προσδιορίζονται τόσο για τη συμβατότητα ή τελειότητα- και αυτό στην προσπάθειά του να ξεπεράσει, όπως λέει, τον ίδιο του τον εαυτό. «Υπάρχουν πολλά ατέλειωτα έργα που απλά ωριμάζουν μέσα στο μυαλό του καλλιτέχνη» είπε χαρακτηριστικά.  

Στο εργαστήριο του, περνά την μισή μέρα δουλεύοντας παραγγελίες και την άλλη μισή προσπαθώντας να αποτυπώσει στις πρώτες ύλες τις ιδέες του. Το όνειρό του είναι να φτάσει να ζει καθαρά από την τέχνη δίνοντας όψη στις σκέψεις του μέσα από δημιουργίες μεγάλων έργων που απαιτούν δαπάνη και χρόνο.