…στον αρχαίο καστανιώνα και στη ματαιοδοξία

Αφήνοντας λοιπόν την κορυφή, γυρίζουμε προς την Αγιάσο, κατηφορίζοντας μέσα από τον καστανιώνα. Αυτό το «δάσος», το πανάρχαιο, με τις αιωνόβιες καστανιές, χαρακτηρίζει μαζί με τόσα άλλα, την κωμόπολη. Περνάει δύσκολες ώρες με τα ξεραμένα δένδρα και τις κορυφές, από αυτό το μύκητα και την παραδοσιακή ανεπάρκεια του «κράτους». Είναι όμως ένας ξεχωριστός βιότοπος και μια διαφορετική σελίδα στις τόσες άλλες του πανέμορφου νησιού μας. Μέχρι να βρεθείς στον καστανιώνα, οι πλαγιές είναι γεμάτες από ένα δάσος δένδρων και θάμνων, με βασικά στοιχεία την Τρικοκκιά ή κράταιγο (Crataegus monogyna), που φτάνει τα 10-12 μέτρα, την Αρκομηλιά (Prunus cocomilia), που έχει ανάλογο ύψος εδώ επάνω, τον πρίνο (Quercus coccifera) και την αχλαδιά (Pyrus amygdaliformis). Αυτά όσο χαμηλώνουμε, γίνονται θάμνοι μαζί με τα τρία είδη της αγριοτριανταφυλλιάς. Φτέρες και αμέτρητα μικρά φυτά, ντύνουν το υπόστρωμα. Η Βαλεριάνα του νησιού (Valeriana dioscoridis), η υπέροχη βαθυκύανη Ανχούσα (Anchusa hybrida) είναι ανάμεσα τους. Και όπως γράψαμε, η μοναδική Παιώνια.
Εκείνο που αμαυρώνει τη διαδρομή, όπως σ’ όλο το νησί, είναι αυτά τα έρημα σκυλιά, τα δεμένα μέσα στη ζέστη, ξεραμένα στη δίψα, να φυλάνε καταμεσής στο δρόμο, τη βλακεία και τη ματαιοδοξία κάποιων «ανθρώπων».

lk;lkl Υψηλές τρικοκκιές	...με τα λευκά άνθη
…φυτρώνουν ψηλά πριν τον καστανιώνα	…με φυτά, όπως η Βαλεριάνα
…και η Ανχούσα	Μόνη εγκληματική παραφωνία αυτά τα σκυλιά