Συγχωρέστε μου το προσωπικό ύφος γραφής, αλλά αυτό δεν είναι ένα ρεπορτάζ σαν όλα τα άλλα.

Όταν το καλοκαίρι η ΑΕΚ κλήθηκε να ξεπεράσει τα εμπόδια των Σέλτικ και Βίντι, προκειμένου να προκριθεί στους ομίλους του Champions League, η πρώτη σκέψη ήταν πως σαφώς μπορεί να τα καταφέρει. Και τα κατάφερε. Κάπου εκεί ξεκίνησαν οι προτιμήσεις για τους αντιπάλους της. Προσωπικά, ήθελα να αποφύγει αγγλικές ομάδες. Με ενοχλεί ο μουντός καιρός σε ένα ταξίδι αναψυχής. Προσδοκούσα μια ισπανική ομάδα, αλλά αντί αυτής η κληρωτίδα έφερε στο δρόμο της ΑΕΚ την πορτογαλική Μπενφίκα, τον Αγιαξ από την Ολλανδία και τους Βαυαρούς της Μπάγερν. Στο άκουσμα των αντιπάλων, ήξερα εξαρχής σε ποιο από τα τρία γήπεδα θα βρεθώ. Το Μόναχο ενδείκνυται για μια εξόρμηση στις αρχές Νοέμβρη. Συνάμα είναι μια πόλη που συνδυάζει αρκετά πλεονεκτήματα. Ειδικά για όσους τυγχάνουν να έχουν και συγγενείς εκεί για να τους ξεναγήσουν. Κι εγώ ήμουν από εκείνους τους τυχερούς, που δεν έχουν απλώς κάποιο μακρινό θείο στη Βαυαρία, αλλά ανθρώπους πολύ κοντινούς, που λατρεύουν την Μπάγερν και εν γένει το ποδόσφαιρο.

Η διαπίστευση του Εμπρός από την Μπάγερν 

Το Μόναχο είναι μια επίπεδη πόλη, ιδανική για να την περπατήσεις με τις ώρες, με ιδιαιτέρως επιβλητικό ιστορικό κέντρο, που σου δίνει όμως και τη δυνατότητα να βρεθείς, αν το θες, αρκετά κοντά σε άλλους ενδιαφέροντες προορισμούς.

Μια κατάξανθη Γερμανίδα, στο αεροδρόμιο του Μονάχου, μου ζητά δύο φορές συγγνώμη γιατί πήρε κατά λάθος τη βαλίτσα μου από τον ιμάντα. Παρεμπιπτόντως, το αεροδρόμιο του Μονάχου διαθέτει εσωτερικό τρένο, που πηγαίνει τους ταξιδιώτες από την αίθουσα αφίξεων στην παραλαβή των αποσκευών τους...

«Ταξιδεύετε για δουλειά ή για διασκέδαση;» με ρωτάει κάπως αμήχανα, ενόσω προσπαθεί να βρει τη δική της βαλίτσα. «Και για τα δύο», αποκρίνομαι, χαμογελώντας. Ήταν πραγματικότητα. Αυτή τη φορά, δεν θα έβλεπα την ΑΕΚ στο εξωτερικό ως απλός φίλαθλος, αλλά και ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος του Εμπρός σε ακόμα ένα ματς Champions League. Μετά το ΓΣΠ της Λευκωσίας και το ΑΠΟΕΛ-Ρεάλ Μαδρίτης, η Allianz Arena και το Μπάγερν Μονάχου - ΑΕΚ.

Η Διεύθυνση Επικοινωνίας της κιτρινόμαυρης ΠΑΕ είχε προετοιμάσει τα διαδικαστικά της διαπίστευσής μας, σε συνεργασία με τους Βαυαρούς και την UEFA, ενώ προσωπικά είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον αγώνα, έχοντας στη διπλανή θέση των θεωρείων έναν άνθρωπο που κουβαλά μεγάλη ιστορία δημοσιογραφικά. Τον κ. Ασημάκη Χατζηνικολάου από τα Μυστεγνά, που για περισσότερα από 30 χρόνια ήταν η φωνή των αθλητικών στο Ελληνόφωνο Πρόγραμμα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας. Ο συγγενής, που λέγαμε...

Η είσοδος στη Media Zone

Η Μπάγερν Μονάχου, στην επιστολή της προς τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους από κάθε γωνιά της Γης, ενημέρωνε για το γεύμα καλωσορίσματος, δύο ώρες πριν τον αγώνα, στην αίθουσα Τύπου. Το κατακόκκινο εξωτερικά Allianz Arena είναι επιβλητικό από μακριά, πλησιάζοντας την Werner-Heisenberg-Allee, αλλά εξίσου επιβλητική είναι η ατμόσφαιρα και μέσα σε αυτό. Η Μπάγερν Μονάχου ανήκει σίγουρα στα top-5 Clubs του κόσμου και η φιλοξενία της ήταν ανάλογη του μεγέθους της. Φόρεσα το βραχιολάκι του Τύπου, που σου ανοίγει κάθε πόρτα στη Media Zone και μαζί με τον Ασημάκη Χατζηνικολάου κατευθυνθήκαμε στις θέσεις μας. Μαζί μας και ο Αχιλλέας Χατζηνικολάου, ο γιος του και γνωστός ατζέντης FIFA, που βρέθηκε στο πλευρό του Χρήστου Σωτηρακόπουλου ως co-commentator για λογαριασμό των Cosmote Sports. Οι 3.500 φίλοι της ΑΕΚ είχαν πάρει από νωρίς θέση στο τρίτο επίπεδο του πετάλου της Αρένας, τα συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα, ενώ και οι Βαυαροί έδιναν το δικό τους παλμό από το απέναντι πέταλο. Η παρουσίαση της Μπάγερν Μονάχου έγινε σε πρότυπα... NBA με τα φώτα να σβήνουν, όσο από τα μάτριξ περνούσε η 11αδα και ο Γερμανός εκφωνητής έδινε τον τόνο με την κατάλληλη δυναμική από το μικρόφωνο.

Είσαι τυχερός όταν βλέπεις το σεντόνι να κουνιέται σε ένα τέτοιο γήπεδο. Μα το πιο σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τη στιγμή. Κράτησα το κινητό στην τσέπη, όταν ο ύμνος του Champions League άρχισε να παίζει στα μεγάφωνα. Ηχεί ακόμα στα αυτιά μου, ενώ στη μνήμη είναι ανεξίτηλα χαραγμένες όλες αυτές οι εικόνες...

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως αν σκόραρε η Ένωση, θα παρέμενα ήρεμος. Όταν στο ξεκίνημα λίγο έλειψε να προηγηθεί, πετάχτηκα σαν ελατήριο από την καρέκλα μου. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Το πέναλτι μας προκάλεσε θυμηδία. Αδυνατούσαμε να καταλάβουμε. Ένας Γερμανός συνάδελφος χαρακτήρισε την απόφαση του διαιτητή αστεία. Κατάλαβα ότι δεν ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Κόβατς, προσδοκώντας σε γκέλα με την ΑΕΚ και αλλαγή προπονητή. Συμβαίνουν κι εκεί, όχι μόνο στην Ελλάδα, σκέφτηκα.

Το δεύτερο γκολ έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, φέρνω πάντα στο μυαλό την ανατροπή στο Μπερναμπέου με τη Ρεάλ Μαδρίτης, από 2-0 σε 2-2. Αλλά ο Μάνταλος δεν μπήκε ποτέ στα παπούτσια του Βάλτερ Σεντένο, ούτε ο Πόνσε έγινε Ίλια Ιβιτς. Τιμητικό αποτέλεσμα πάντως, αν μήτι άλλο.

Στη Συνέντευξη Τύπου οι άνθρωποι της Μπάγερν ήταν παντού. Εκπληκτική οργάνωση. Άλλος μοίραζε τα αναλυτικά στατιστικά του αγώνα, άλλος τα τελικά αποτελέσματα της αγωνιστικής και τις βαθμολογίες. Δύο κοπέλες σάρωναν με το βλέμμα τους την αίθουσα, έτοιμες να δώσουν ένα μικρόφωνο για κάθε ερώτηση. Πρώτα ο Μαρίνος Ούζουνιδης, μετά ο Κόβατς.

Με τους Ασημάκη και Αχιλλέα Χατζηνικολάου, αλλά και τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο που μετέδωσε το ματς στα Cosmote Sports 

Βγαίνοντας, συζητάμε με τον Αχιλλέα και τον κ. Ασημάκη για την εικόνα του ματς. Συμφωνεί μαζί μας και ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, τον οποίο είχα την τύχη να συναναστραφώ το προηγούμενο βράδυ σε μια κουβέντα γεμάτη ποδοσφαιρικές ιστορίες. Είναι πολλά χρόνια φίλος με την οικογένεια Χατζηνικολάου, από τότε που συνεργαζόταν για λογαριασμό της Απογευματινής με τον κ. Ασημάκη, τη δεκαετία του '80 στα αποτελέσματα της Μπουντεσλίγκα. Γυρίζοντας συνειδητοποιώ τι προηγήθηκε όλες αυτές τις μέρες. Πόσο όμορφο είναι να μαθαίνεις από τους πιο έμπειρους...

Δεν ξέρω αν θα σταματήσω ποτέ να εκστασιάζομαι με τις μικρές, πλην όμως συγκλονιστικές, λεπτομέρειες της δουλειάς μας. Μάλλον και σε 20 χρόνια με την ίδια λαχτάρα θα πηγαίνω σε μια δημοσιογραφική αποστολή. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ταξιδεύοντας, γεμίζεις εμπειρίες, εικόνες και δημιουργείς νέες σχέσεις. Εις το επανιδείν, λοιπόν, κυρία Μπάγερν Μονάχου...