Το έχουμε ξαναγράψει. Όσοι παρέχουν υπηρεσίες, οφείλουν να λειτουργούν με γνώμονα το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου που τις απολαμβάνει και όχι το δικό τους συμφέρον, λες και η κοινωνία τους χρωστά. Πολλώ μάλλον όταν μιλάμε για υπηρεσίες υψηλής κοινωνικής σημασίας όπως αυτές της παροχής παιδείας και εκπαίδευσης. Σχολειά κάθε βαθμίδας από τα νηπιαγωγεία ως τα λύκεια πληρώνει ο φορολογούμενος για να μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά του και όχι για να βρίσκουν δουλειά και να παίρνουν μισθό όσοι σπούδασαν δάσκαλοι και καθηγητές. Που καλά κάνουν και παίρνουν το μισθό τους αλλά αυτό έρχεται ως παρεπόμενο της κύριας διαδικασίας που είναι η παιδεία και όχι ως αυτοσκοπός. Και το τι γράμματα μαθαίνουν τα παιδιά εξαρτάται - κατά κύριο λόγο - από το πόσο αξίζουν και τι δουλειά κάνουν οι διδάσκοντες. Όταν λοιπόν έρχεται η πολιτεία που πληρώνει για λογαριασμό όλων μας και απαιτεί να αξιολογήσει πόσο καλά κάνουν κάποιοι τη δουλειά τους - όπως συμβαίνει σε κάθε παροχή υπηρεσίας ακόμα και λιγότερο σημαντικής κοινωνικής σημασίας- ξεσηκώνονται οι άμεσα ενδιαφερόμενοι αρνούμενοι κάθε αξιολόγηση με επιχειρήματα του είδους «φτιάξτε πρώτα, αυτό εκείνο και το άλλο και μετά ελάτε να μας αξιολογήσετε». Κανείς δεν λέει να μη διορθωθούν τα κακώς κείμενα σε κάθε τομέα αλλά μέχρι τότε που όλα θα γίνουν ιδανικά, κάποιοι θα χρησιμοποιούν τις όποιες - άλλες - αδυναμίες της εκπαίδευσης για να μένουν οι ίδιοι στο απυρόβλητο.