Τους ανθρώπους να τους τιμάς όσο είναι ζωντανοί

12/06/2021 - 19:50 Ενημερώθηκε 12/06/2021 - 20:09

Στα χωριά τα βουνίσια του νησιού κάποιοι δίνουν την ευχή "καλά στερνά". Όταν την άκουσα για πρώτη φορά μου φάνηκε κάπως μακάβρια, όσο όμως μεγαλώνω μέσα σε αυτή τη κοινωνία καταλαβαίνω πως ο παππούς που μου την ευχήθηκε ήταν σοφός και το είπε με αγάπη. Γιατί τελικά είναι πολύ τυχεροί όλοι εκείνοι που ζουν την ζωή τους όπως θέλουν ανάμεσα στα αγαπημένα τους πρόσωπα και βλέπουν αυτά τα πρόσωπα όταν κλείνουν τα μάτια τους για τελευταία φορά. Γιατί φεύγουν χαρούμενοι και τελικά αυτό έχει σημασία. Γιατί είναι καλές οι τελευταίες τους στιγμές. Γιατί η ζωή είναι σαν τον φραπέ και μόνο εκείνοι που την ρουφάνε από το καλαμάκι μέχρι την τελευταία της γουλιά ξέρουν να την εκτιμούν.

Ο Δημήτρης Καλογιάννης πέθανε σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία. Μια είδηση για μένα προσωπικά δεν ήταν είδηση. Ήταν κάτι αναμενόμενο. Μετά από ενάμιση μήνα που είχε εξαφανιστεί έγινε γνωστή η εξαφάνιση του. Αλήθεια τώρα; Και ποιος περίμενε να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος ζωντανός μετά από ενάμιση μήνα; Ένας άνθρωπος με τραυματισμένη ψυχή; Σοβαρά τώρα; Έτσι λειτουργούν οι περιβόητες αρχές; Τι περίμεναν δηλαδή; Έτσι λειτουργεί το κράτος που ενδιαφέρεται για την ατομική μας υγεία; Την ψυχική υγεία αυτού του ανθρώπου που έφυγε σαν το σκυλί στ ' αμπέλι ποιος την νοιάστηκε;

Ο Δημήτρης Καλογιάννης δεν πέθανε τώρα. Τον Δημήτρη Καλογιάννη τον σκότωσε η κοινωνία η ίδια. Τον σκότωνε κάθε μέρα. Και τώρα όλοι λυπούνται για τον θάνατό του, για το γεγονός ότι έφυγε άδικα... Αλήθεια; Πόσες φορές στάθηκε η κοινωνία δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί; Και αλήθεια τελικά τι κακό έκαναν; Δυστυχώς στον κόσμο που ζούμε αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους όχι από τον τρόπο που μας φέρονται, αλλά από το πώς φαίνονται. Γιατί όλα είναι επιφανειακά. 

Κάθε μέρα κάπου στην Ελλάδα, ένας Δημήτρης Καλογιάννης πεθαίνει. Και η αιτία είναι όλοι εκείνοι που φοβούνται και σιχαίνονται το διαφορετικό. Αλήθεια πόσο πολύ κοστίζει λίγη καλοσύνη; Να φερθείς ανθρώπινα σε έναν συνάνθρωπό σου που ξέρεις ότι νοιώθει μόνος; Πόσο ανθρώπινο είναι να του απλώσεις το χέρι όταν είναι εκεί μπροστά σου και τα μάτια του ψάχνουν για λίγη κατανόηση; Αλήθεια ένιωσαν καθόλου τύψεις τα παιδιά εκείνα που τον κοροΐδευαν λες και ήταν ζώο - που ούτε στα ζώα αξίζουν τέτοιες συμπεριφορές. Αλήθεια οι γονείς τους ένιωσαν καθόλου ντροπή για την συμπεριφορά των παιδιών τους; Τώρα πως ένιωσαν που φέρθηκαν έτσι σε αυτόν τον άνθρωπο όσο ζούσε; Σε έναν άνθρωπο που πέθανε αβοήθητος στους δρόμους; Σε έναν άνθρωπο που το μόνο που ήθελε ήταν να ζει όπως εκείνος ήθελε, σε μια χώρα που θέλει να χαρακτηρίζει τους πολίτες της ελεύθερους.

Τώρα που έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Καλογιάννης τι να την κάνει την εκτίμηση; Όσο έζησε πόσο την ένιωσε; Θα γίνει άραγε το παράδειγμα να αλλάξει ο τρόπος που η κοινωνία συμπεριφέρεται στο διαφορετικό; Δυστυχώς δεν πιστεύω στα θαύματα. Το μόνο που θέλω να πιστεύω είναι πως εκεί που έχει πάει είναι πια ήρεμος μακριά από τον κόσμο τον κακό....

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey