Το πολιτικό σήριαλ που παρακολουθούμε κάθε φορά που έχουμε καταστροφές, είτε από πυρκαγιές, όπως τώρα, είτε εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων, είναι χιλιοπαιγμένο και οι επαναλήψεις κάθε λίγο και λιγάκι δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον για να τις παρακολουθήσει κανείς. Η κυβέρνηση προβάλλει τα θετικά και σπεύδει να κάνει συγκρίσεις με τους προηγούμενους και η αντιπολίτευση τα αρνητικά έτσι για να δικαιολογείται μια αντιπαράθεση, λες και ενδιαφέρεται κανείς από τους πληγέντες κυρίως για τους πολιτικούς συμψηφισμούς των κομμάτων και των πολιτικών παραγόντων. Αυτό που κατανοεί ο κόσμος και το αντιλαμβάνεται, σε αντίθεση ενδεχομένως με το πολιτικό προσωπικό, είναι ότι κάθε φορά που συμβαίνει το κακό πολλές φορές-για να μην είμαστε και μηδενιστές- ο κρατικός μηχανισμός εμφανίζεται ανεπαρκής και με καθυστέρηση με αποτέλεσμα η όποια παρέμβασή του να μην είναι επαρκώς αποτελεσματική, με ό,τι αυτό σημαίνει για την εξέλιξη των γεγονότων. Δυστυχώς παρά τις διαπιστώσεις και τα κατά καιρούς συμπεράσματα, και παρά τα βήματα που έχουν γίνει για να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού, εξακολουθούν πολλά να είναι πίσω από τις ανάγκες, ενώ ακόμη παραμένει το ...κουβάρι με τις συναρμοδιότητες για το τι κάνει η κάθε υπηρεσία, ενώ η παράμετρος πρόληψη είναι το μεγάλο ζητούμενο και το εγκληματικό έλλειμμα που το πληρώνουμε κάθε φορά. Τα δάση, ο δασικός πλούτος, έχουν αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στην τύχη τους και η αναγκαία διαχείρισή τους παραπέμπεται μονίμως στις καλένδες, είτε γιατί δεν υπάρχουν επαρκή κονδύλια για το σκοπό αυτό, είτε γιατί το αναγκαίο προσωπικό, που εμπλέκεται στη διαχείριση τους και στην πρόληψη δεν υπάρχει, ώστε με συστηματικό και μόνιμο τρόπο να είναι σε θέση να παρεμβαίνει μέσα στο δάσος. Χωρίς αυτά τα απαραίτητα και αναγκαία, κάθε χρόνο θα μετράμε λιγότερα δάση και καλλιεργήσιμες εκτάσεις, πολύ περισσότερο τώρα που οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είναι δεδομένες και θα θρηνούμε πάνω στην καμμένη γη, για τις προσωπικές και συλλογικές ενοχές, για τις οποίες δεν απαλλάσσεται κανείς.

Χρειάζεται μόνιμη φροντίδα...

Τούτων δοθέντων η μεγάλη πυρκαγιά που κατέκαψε μια τεράστια περιοχή, μεταξύ Βρίσας και Σταυρού και τον παραθεριστικό οικισμό των Βατερών, από τη στιγμή που συνέβη το κακό ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα άφηνε τεράστιες πληγές στο πέρασμά της, αφού υπήρξε , όπως όλοι συνομολογούν, σημαντική καθυστέρηση από τα εναέρια μέσα κατάσβεσης, αλλά και τα επίγεια μέσα δεν είχαν επαρκή ετοιμότητα για να αντιμετωπίσουν στην αρχή της αυτήν την πυρκαγιά και να την διαχειριστούν στη συνέχεια, παρά την «τιτάνεια» προσπάθεια που κατέβαλαν τόσες μέρες, για να καταφέρουν να την τισαθεύσουν. Ασφαλώς οι καιρικές συνθήκες με την μεταβολή των ανέμων, να έπαιξε το ρόλο τους, αλλά απ ότι θυμόμαστε τόσες μέρες δεν έχει κρατήσει καμιά φωτιά τουλάχιστον στο νησί μας και αυτό θα πρέπει να προβληματίζει όλους εκείνους που εμπλέκονται με τον έναν ή άλλον τρόπο με το έργο της κατάσβεσης. Φαίνεται ότι όσο η κλιματική αλλαγή προχωρά και δημιουργεί τετελεσμένα στην αντιμετώπιση του περιβάλλοντος, μάλλον τέτοια φαινόμενα σαν αυτά που διαδραματίστηκαν στο νότιο μέρος της Λέσβου, θα παίρνουν πιο μόνιμο χαρακτήρα και γι αυτό χρήζουν ιδιαίτερης μελέτης για το πως θα αντιμετωπιστούν, όταν προκύψει η ...στραβή. Εχει επίσης πολύ μεγάλη σημασία οι υπηρεσιακοί παράγοντες και όσοι έχουν σχέση με τη διαχείριση του δασικού πλούτου του νησιού μας, να γνωρίζουν πως θα παρέμβουν σε περιοχές πυκνού δάσους όταν χρειαστεί η ανάγκη, όπως για παράδειγμα η Ρογκάδα, από την περιοχή της οποίας ξεκίνησε η μεγάλη πυρκαγιά. Η πρόσβαση στις περιοχές αυτές με την ύπαρξη δασικών δρόμων και ζωνών αντιπυρικής προστασίας θα πρέπει να αποτελούν μόνιμη φροντίδα των εμπλεκόμενων υπηρεσιών, όλο το χρόνο, γιατί το δάσος είναι ζωντανός «οργανισμός» που δεν πρέπει να παραμελείται, για κανέναν λόγο.

Αλληλοκατηγορίες με φόντο τα καμμένα!

Όταν δεν υπάρχει σχέδιο πρόληψης, για το ποιος ευθύνεται για τον καθαρισμό των δασών, των αλσών, αλλά και των ιδιωτικών χώρων, περιμετρικά ακόμη και μέσα στους οικισμούς και όλα αφήνονται στο φιλότιμο και στην πιθανότητα να μη συμβεί το κακό, όταν και καλές πρακτικές που εφαρμόζονται σε χώρες του εξωτερικού όχι μόνο δεν υιοθετούνται αλλά υποτιμούνται και σνομπάρονται, τότε όταν προκύψει το μοιραίο... τρέχουμε να προλάβουμε επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλο- με την όποια ιδιότητα έχει ο «ένας» και ο «άλλος»- με φόντο τα καμμένα, ενώ κάποιοι κάνουν αντιπολίτευση και πολιτική! Ετσι όμως με μαθηματική ακρίβεια διαιωνίζουμε την ίδια κατάσταση, ενδεχομένως με άλλους «πρωταγωνιστές», αλλά πάντα με τα ίδια θύματα, τα δάση και γενικότερα τις δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, που πληρώνουν συνεχώς το τίμημα της ανεπάρκειας, της μη ορθής οργάνωσης και της αναποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού, όταν όλα αυτά αποτελούν προϋποθέσεις ώστε οι αναπόφευκτες αυτές καταστροφές να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες. Και επί αυτού οφείλουν να συνεργαστούν συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, γιατί οι φυσικές καταστροφές, πέρα από τις όποιες ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν για να διορθωθούν και να μην επαναληφθούν, κατακριτέα φαινόμενα, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Τελεία και παύλα!