Στην αποκλειστική συνέντευξη του στο «Ε», που δημοσιεύεται σήμερα, ο πρόεδρος του ΓΕΩΤΕΕ Αιγαίου Παν. Κατσαβέλλης, αναφέρεται σε ένα μείζονος σημασίας ζήτημα, που αφορά το νησί μας, κρούωντας τον «κώδωνα του κινδύνου» για το μέλλον της ελαιοπαραγωγής της Λέσβου, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μια ανησυχητική συρρίκνωση των ποσοτήτων του παραγώμενου ελαιολάδου, γεγονός που δεν πρέπει να περάσει στο ...ντούκου! Το γεγονός ότι οι παραγόμενες ποσότητες τα τελευταία πολλά χρόνια, σύμφωνα με τα λεχθέντα του κ. Κατσαβέλλη, έχουν πέσει κατά μέσο όρο το χρόνο, από τις 14.000 τόνους στις 4.000, δηλαδή κάτω από το ένα τρίτο της παραγωγής που υπήρχε παλιότερα, αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και το επείγον του πράγματος για το πιο βασικό αγροτικό προϊόν του νησιού μας, που ήταν διαχρονικά συνώνυμο της Λέσβου. Το νησί μας με τον μεγαλύτερο αριθμό , κατά κεφαλή , ελαιοδένδρων στον κόσμο κινδυνεύει , αν δεν αναχαιτιστεί αυτή η ...κατηφόρα, να μείνει μόνο κατ όνομα ως το νησί της ελιάς. Αξιοσημείωτη είναι η επισήμανση του προέδρου του ΓΕΩΤΕΕ, ότι οι παραγόμενες ποσότητες ελαιολάδου στο νησί μπορούν να αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες των τυποποιητικών μονάδων που υπάρχουν στη Λέσβο, που πράγματι τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει βήματα και έχουν αναδείξει το προϊόν σε όλο το κόσμο, με τις βραβεύσεις που πήραν σε διεθνείς διαγωνισμούς λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του λεσβιακού ελαιολάδου, αλλά το συνολικό πρόβλημα της ελαιοπαραγωγής στο νησί δεν μπορεί να εφησυχάζει κανέναν. Ασφαλώς το γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των απασχολούμενων με την ελαιοσυλλογή έχει απομακρυνθεί από τα κτήματα , λόγω κυρίως της γήρανσης του πληθυσμού αυτού, δικαιολογεί ως ένα βαθμό την κατάσταση και την απόδοση του λεσβιακού ελαιώνα. Ωστόσο η ...δικαιολογία αυτή δεν αρκεί για να τεκμηριώσει την σημερινή ανησυχητική εικόνα, που εκπέμπει ο λεσβιακός ελαιώνας. Η συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια αφορία του ελαιώνα δεν οφείλεται μόνο στην όποια εγκατάλειψη του , αλλά και σε άλλα αίτια , που έχουν να κάνουν και με τις κλιματικές αλλαγές και με ασθένειες , που χρήζουν έρευνας και αντιμετώπισης για να μην εξελιχθεί σε ...δάσος! Και για να μη συμβεί αυτό οφείλουν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, Υπουργείο , Αυτοδιοίκηση, επιστημονικοί σύλλογοι, συνεταιρισμοί και ερευνητικά κέντρα, να αφήσουν τις διαπιστώσεις και να αναλάβουν δράση τώρα , πριν είναι εντελώς αργά. Καλές είναι οι επιδοτήσεις και οι αποζημιώσεις για την αφορία, αλλά το μείζον και το επιτακτικό είναι να αναγεννηθεί ο λεσβιακός ελαιώνας , που έθρεψε γενιές και γενιές και αποτελούσε την κινητήρια «δύναμη» της οικονομίας της Λέσβου και την κύρια πηγή πλούτου του νησιού. Είναι δυνατόν αυτό τον πλούτο να τον αφήσουμε να χαθεί έτσι, με την αδιαφορία όλων, θεσμικών παραγόντων , επιστημονικών φορέων και των ίδιων των ελαιοπαραγωγών; Τέτοια απαξίωση για το «δημιούργημα» αυτό των προγόνων μας;