Ο φόβος φυλάει τα έρμα…

28/03/2020 - 11:38

Προ αιώνος περίπου υπήρξε ένα επιδημικό φαινόμενο που ως πανδημία συγκλόνισε συθέμελα το παγκόσμιο οικοδόμημα Υγείας, που η Ιστορία την καταγράφει ως Ισπανική γρίπη. Η διάδοση της επιδημίας ήταν μαζική και ανεξέλεγκτη και συνεπακόλουθα μαζική η απώλεια ζωών. Εδώ και 3-4 μήνες, την υφήλιο ταλανίζει και κλονίζει μία μη ελεγχόμενη πια επιδημία, αυτή του κορονοϊού. Τούτο οδήγησε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να την κηρύξει σε πανδημία, την 11η Μαρτίου.

Η Ισπανική γρίπη, πανδημία του 1918, έπληξε κάθε γωνιά της Γης με εκατόμβη θυμάτων, όταν πέθαναν ως κάποιες πηγές αναφέρουν 50-60, κι άλλες 100 εκατομμύρια άνθρωποι. Αυτή η τραγωδία, λέγεται, είχε κι ένα ευεργετικό αποτέλεσμα. Τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Τούτο αφού, οι στρατιώτες εξαντλημένοι πέθαιναν μέσα στα αμπρί τους, αδύναμοι ακόμα και το τουφέκι τους να σηκώσουν.

Σήμερα που η πανδημία του κορονοϊού ταλανίζει ήδη το 1/3 των κατοίκων της Γης και η ανθρωπότητα βιώνει την ανάσα του θανάτου πάνω απ’ το κεφάλι της, αναπόφευκτα κάθε άνθρωπος καταλαμβάνεται από απύθμενο φόβο.

Δεν θα μπορούσα ποτέ, ούτε καν να διανοηθώ, ότι στη ζωή μου θα έφθανε μέρα που θα ήμουν «φυλακισμένος» στο σπίτι μου όχι εξ ανθρώπινης επιβολής, αλλά εξ εκείνης, της Φύσεως. «Πολιορκημένος» απ’ τον κορονοϊό. Τούτο δε, λόγω της επιθετικότητας, του άκρως αστάθμητου της εξάπλωσης και των αμέτρητων θανάτων εκ του ιού Covid-19, κοινώς κορονοϊού, αυτού του «αόρατου εχθρού» όπως ακόμη και ο Πλανητάρχης χαρακτήρισε. Εμπειρία πρωτόγνωρη για το σημερινό άνθρωπο.

Τον 20 αιώνα, ξέχωρα απ’ την Ισπανική γρίπη υπήρξαν διάφορες, μικρότερης βέβαια έκτασης, επιδημίες που ασφαλώς προξενούσαν φόβο στον άνθρωπο. Ήμουν γύρω στα δέκα, όταν είχε εκδηλωθεί η επιδημία της πολιομυελίτιδας, η οποία ατυχώς προσέβαλε παιδιά της ηλικίας μου, που κάποια απ’ αυτά προσβλήθηκαν και έχασαν την αρτιμέλειά τους. Ευτύχησα να είμαι αρτιμελής, αφού ευτυχώς δεν προσβλήθηκα. Θυμούμαι όμως το φόβο μου, γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Ύστερα από 65 χρόνια, ομολογώ πως τότε ζήλεψα, όταν στενός συγγενής μου είχε ευεργετηθεί κάνοντας το πανάκριβο τότε διαθέσιμο εμβόλιο, ενώ για μένα αυτό υπήρξε όνειρο, απραγματοποίητο. Εκείνου ο πατέρας μπορούσε να διαθέσει τα απαιτούμενα χρήματα. Δυστυχώς για μένα, όπως και για την πλειονότητα των παιδιών στο χωριό, το απαιτούμενο ποσό δεν υπήρχε. Ακόμη και σήμερα, θυμούμαι το όνομά του εμβολίου: Σεϊμπίν. Τούτο αν και διαθέσιμο, το κράτος με σύστημα υγείας ανύπαρκτο τότε, δεν διέθετε τα απαιτούμενα κονδύλια προς εμβολιασμό των Ελληνοπαίδων.

Σήμερα με τον κορονοϊό, τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ χειρότερα. Δεν υπάρχει εμβόλιο, ούτε φάρμακο θεραπείας. Η επιστήμη δεν γνωρίζει ακόμη την ταυτότητα του μικροσκοπικού αυτού τέρατος. Δεν γνωρίζει το «είναι» του, τις ιδιότητές του και το κυριότερο την «αχίλλειό του πτέρνα» για να στοχεύσει και να τον πλήξει εκεί, με το πρέπον φάρμακο. Έτσι ως στιγμής βαδίζει σε τελείως αχαρτογράφητα νερά. Αποτέλεσμα, με ήδη εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα και υπερείκοσι χιλιάδες νεκρούς παγκοσμίως, η ανθρωπότητα πορεύεται σε άγνωστους ατραπούς, χωρίς πυξίδα και μπούσουλα ακόμα, παρά τον τιτάνιο αγώνα των Πανεπιστημίων, εργαστηρίων, ερευνητικών φορέων και επιστημονικών κέντρων, των τελευταίων μηνών.

Πέραν της τραγικής καταστάσεως με τα ανθρώπινα κρούσματα, υπάρχει ίσως ένα τρομακτικότερο, άκρως δυσθεώρητο κρούσμα. Αυτό της Παγκόσμιας οικονομίας, που καθημερινά μεγεθύνεται. Τρισεκατομμύρια ευρώ εκτιμάται ότι ήδη χάθηκαν και θα χαθούν ακόμη πολλά περισσότερα απ’ το φόβο που έχει επιβληθεί στην ανθρωπότητα. Αυτού που εξ ανάγκης οδηγεί στην πλήρη αδράνεια και παντελή απραξία των παραγωγικών δυνάμεων και μέσων και συνεπώς, μη παραγωγή πλούτου. Φυσικά και για την Ελλάδα, αλίμονό μας, θα υπάρξουν αντίστοιχες απώλειες στο μέτρο που της αναλογεί.

Κατά τον 20ο αιώνα και πριν ακόμα ανακαλυφθεί η πενικιλίνη υπήρξαν δύο επιδημίες τοπικού επιπέδου: φυματίωση, λέπρα. Σε όποια οικογένεια, μικρόβιο τους προσέβαλε ένα μέλος της, τούτη σχεδόν ξεκληριζόταν. Προκειμένου να προφυλαχθεί ο υγιής πληθυσμός, είχε επιβληθεί η απομόνωση των νοσούντων. Καραντίνα. Για τους φυματικούς, στα Σανατόρια, για τους λεπρούς, στα λεπροχώρια με εμβληματικότερο, τη Σπιναλόγκα. Οι δυστυχείς φυματικοί και λεπροί ευρίσκοντο σ’ αυτά σε καραντίνα, διά βίου. Έτσι χρησιμοποιούταν το αρχέγονο αυτό αμυντικό όπλο, της αποτροπής μετάδοσης του λοιμού.

Σήμερα στην πανδημία την εκ του κορονοϊού, χρησιμοποιείται πάλι το αρχέγονο «όπλο της καραντίνας» δηλαδή του εγκλεισμού στα σπίτια. Τούτο το πρωτοείδαμε αρχές του χρόνου στην Κίνα, που πρωτοεκδηλώθηκε η μάστιγα αυτή με τον πλήρη εγκλεισμό πληθυσμού μεγαπόλεων στα σπίτια τους και την πλήρη «ερημοποίηση» των κοινοχρήστων τους χώρων. Τώρα το βλέπουμε στην Ευρώπη (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, κ.άλ.), στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη, Καλιφόρνια), στην Ινδία και άλλες χώρες στις άλλες ηπείρους. Στη χώρα μας, αυτό το μόνο ενδεδειγμένο μέτρο, καραντίνα, μέχρι να ευρεθεί το φάρμακο καταπολέμησης του κορονοϊού επιβλήθηκε απ’ την Κυβέρνηση προ ημερών.

Το αρχέγονο αυτό όπλο, εφαρμόστηκε επίσης στην αρχαία Αθήνα, όταν μεσούντος του Πελοποννησιακού πολέμου, ενέσκηψε ο εξ Αιγύπτου λοιμός, που είχε ως αποτέλεσμα να αφανιστεί το 1/4 του πληθυσμού της πόλης-κράτους των Αθηνών. Έτσι επιβάλλοντας τον εγκλεισμό τους όλοι οι Αθηναίοι στα σπίτια τους, περιόρισαν τη διασπορά του λοιμού και τελικά τον νίκησαν. Ύστερα από 2.500 χρόνια το ίδιο ακριβώς μέτρο χρησιμοποιείται σήμερα, απ’ τους σύγχρονους Αθηναίους.

Είναι, ασφαλώς, αξιοπαρατήρητο πως παρ’ όλο ότι μεταξύ αυτών των δύο πανδημιών υπάρχει ένα χάσμα χρόνου 2.500 ετών, που η επιστήμη έχει κάνει άλματα, στον τομέα της αντιμετώπισής πανδημιών, χρησιμοποιείται το ίδιο αρχέγονο όπλο. Αυτό της καραντίνας.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey