Το 1965, είχα την τύχη να συνοδεύσω την μητέρα μου Σαπφώ Καρέκου, κατά την επίσκεψή της στον πρωτεξάδελφό της, τον Μιχάλη Καλλοναίο-Καρέκο, στο σπίτι του στην Αθήνα, και να γνωρίσω το πλούσιο φιλόμουσο ποιητικό, συγγραφικό, αντιστασιακό, πολιτιστικό, φυσιολατρικό, λαογραφικό και κοινωνικό έργο του, λόγω του οποίου περιλαμβάνεται «σε εκείνους που δημιούργησαν τη λεγόμενη “Λεσβιακή Άνοιξη”». (Κώστας Μίσσιος «Βερναρδάκης, Εφταλιώτης, Μυριβήλης κ. ά.», Μυτιλήνη 1995, σελ. 234).

Πρόσφατα απέκτησα από ένα γραφείο δημοπρασιών την εικονιζόμενη φωτογραφία του μαζί μία τετρασέλιδη ιδιόγραφη αυτοβιογραφία του Μιχάλη Καλλοναίου, που έστειλε στις 27-12-1959 σε εκδοτικό οίκο, όπου αρχικά γράφει: «Ο Μιχάλης Καλλοναίος (φιλολογικό ψευδώνυμο του Μιχάλη Καρέκου) γεννήθηκε το 1895 στην Καλλονή της Μυτιλήνης. Σπούδασε στο Γυμνάσιο Μυτιλήνης και στο τριτάξιο Διδασκαλείο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. Υπήρξε τμηματάρχης της Βουλής κι αργότερα Επιμελητής των Εκδόσεων του Υπουργείου Γεωργίας. Έφεδρος Λοχαγός των Αυτοκινήτων στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο».

Στην συνέχεια αναφέρεται στα μέχρι το 1959 δώδεκα βιβλία του: 1) «Τρωτά και αλύτρωτα», (Κωνσταντινούπολη 1922), συλλογή ποιημάτων με πρόλογο Κωστή Παλαμά. 2) «Σκίτσα της Καλλονής», (Αθήνα 1927), για το οποίο ο Γιώργος Βαλέτας σημείωσε: «Ο ποιητής Μ. Καλλοναίος με την όλη του πνευματική και ποιητική δημιουργία, με την εκπολιτιστική του δράση στα φυσιολατρικά σωματεία ετίμησε το λεσβιακό όνομα και κατόρθωσε να καταλάβει μια εξαιρετική θέση στη Λεσβιακή γραμματεία. Ιδιαίτερα ετίμησε την Καλλονή, όχι μόνο γιατί πήρε και προέβαλε το όνομά της, αλλά και γιατί σ’ αυτήν έχει αφιερώσει ολόκληρο βιβλίο “Σκίτσα της Καλλονής” και πολλά δοκίμια και τραγούδια του». (Ο Αντιστασιακός Καλλοναίος. «Καλλονιάτικα», τ. 17-18, σελ. 5. Αθήνα 1982). 3) «Μαγδαληνές», (1927), ποιητική συλλογή. 4) «Θεός και Άνθρωπος», (1930), μελέτη. 5) «Αγροτικά», (1930 και 1943), ποιητική συλλογή. 6) «Μαχαβαράτα», (Το τραγούδι του Γάγγη), (1932), μελέτη με πρόλογο του Γάλλου κριτικού Λουΐ Ρουσσέλ, όπου γράφει: «Η αξιοσημείωτη μελέτη του κ. Καλλοναίου θα είναι πολύτιμη για τους Έλληνας, ολίγο καθυστερημένους σ’ αυτά τα ζητήματα, ένα θαυμάσιο ντοκουμέντο για κείνους, που θέλουν να μελετήσουν την Ινδική ποίηση, ίσως μάλιστα νά ’ναι το μοναδικό στην ελληνική γλώσσα». 7) «Λέσβος, το νησί της αγάπης και της αρμονίας», (1934), χαρακτηριζόμενο στην αυτοβιογραφία του ως «Λεσβιακό Ημερολόγιο». Κατά τον Κώστα Μίσσιο, στο βιβλίο αυτό είναι «Συγκεντρωμένοι στις 216 σελίδες του όλοι σχεδόν οι δημιουργοί της “Λεσβιακής Άνοιξης” και δεν αφήνει περιθώρια να βρεις αδυναμίες, είναι ένας λαμπρός καθρέφτης της δυναμικότητας του Λέσβιου πνεύματος, μια δουλειά που έμεινε και θα μείνει βοηθώντας μας να μην ξεχνούμε την πνευματική μας κληρονομιά. Και η προσφορά του Καλλοναίου για τη δημιουργία της κληρονομιάς αυτής, και διάρκεια είχε και αξιόλογη ήταν. Το πέρασμά του από τα γράμματα μας άφησε ίχνη ζωηρά». («Ο Λεσβιακός Τύπος και οι δημιουργοί του», σελ. 616, Αθήνα 2009). 8) «Ὁ αθλητισμός των αρχαίων», (1934), μελέτη που βραβεύθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και δημοσιεύθηκε το 1937 στην «Καθημερινή». 9) «Ελεύθεροι σκλάβοι 1941-44», (1946), τραγούδια της Αντίστασης. 10) «Ασπασία και Φρύνη», (1949), μελέτη. 11) «Ο Πάνας», (1950), φυσιολατρική Θεατρική Σκηνή, που παίχτηκε από ερασιτέχνες φυσιολάτρες στην κατασκήνωση της Ε.Ο.Φ. στο Ζούμπερι. 12) «Ελευσίνια Μυστήρια», (1955), μελέτη.

Στην αυτοβιογραφία του καταγράφει 4 ακόμα βιβλία που ήταν το 1959 έτοιμα για έκδοση: 1) «Σαπφώ», μελέτη. 2) «Απόψε», συλλογή ποιημάτων. 3) «Φυσιολατρία στην ποίηση», μελέτη και 4) «Το Ελληνικό τοπίο». Το 1955 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μαρή, το βιβλίο «Διονυσίου Σολωμού. Άπαντα τα ευρισκόμενα», με προλεγόμενα Πολυλά, σημείωμα Παλαμά και επιμέλεια Καλλοναίου.

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν στην ομιλία μου για τον Καλλοναίο, στην εκδήλωση «Η Λεσβιακή Άνοιξη και η Λεσβιακή Φάλαγγα στην Καλλονή», που οργάνωσε στις 13-2-19 στην Καλλονή ο Σύλλογος Κυριών και Δεσποινίδων «Η Ευποιία» και η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, με παράλληλη παρουσίαση του βιβλίου «Η Λεσβιακή Φάλαγγα» της συζύγου μου Κωνσταντίνας Βάκκα από τον συγγραφέα Στρατή Μισγίρη και τον Ηγούμενο της Μονής Λειμώνος Νικόδημο Κουτσαμπάση.