Υπάρχει ένα ρητό «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»! Που το θυμηθήκαμε; Κάθε φορά που μια πυρκαγιά καταστρέφει ένα κομμάτι της χλωρίδας, μετά το πρώτο σοκ και την αποτίμηση της ζημιάς, διάφοροι σύλλογοι, κοινωνικοί φορείς ή και απλοί ιδιώτες, δηλώνουν πρόθυμοι να ξεκινήσουν προσπάθειες αναδάσωσης. Πολλές φορές μάλιστα η πρόθεση μεταφράζεται σε πράξη και βλέπουμε – σίγουρα συμπαθητικές – εικόνες με μεγάλους και παιδάκια να φυτεύουν δεντράκια στις καμένες περιοχές. Όμως, τέτοιες επαινετές κατά τα λοιπά πρωτοβουλίες, πόσο σωστά σχεδιασμένες είναι και τι σχέση έχουν με μια επιστημονικά κατοχυρωμένη διαδικασία αναδάσωσης; Όταν ακόμα και ο επικεφαλής των Γάλλων πυροσβεστών που ήρθαν για βοήθεια στις πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού δηλώνει προβληματισμένος από το γεγονός ότι η πλειονότητα των Ελληνικών δασών αποτελείται από εύφλεκτα πεύκα, πόσο χρήσιμο είναι άραγε να αναδασώνουμε και πάλι με πεύκα. Με αφορμή τη μεγάλη πυρκαγιά των Βατερών, περπατήσαμε τα καμένα αλλά περπατήσαμε και αναδασωμένες περιοχές που είχαν πληγεί από προηγούμενες πυρκαγιές στη Λεσβιακή ύπαιθρο. Ξαναείδαμε καινούργια μικρά πεύκα και μάλιστα φυτεμένα κατά κανόνα κολλητά χωρίς δυνατότητα αραίωσης ή πρόσβασης, έτοιμο …υλικό για την ο μη γένοιτο επόμενη πυρκαγιά! Καλές λοιπόν οι προθέσεις αλλά οι όποιες πρωτοβουλίες πρέπει να ζητούν τη βοήθεια των ειδικών επιστημόνων, γιατί αλλιώς – άθελά τους - απλά προετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη συμφορά.