Ένα διαχρονικό φαινόμενο, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας και παραπέμπει σε τριτοκοσμική χώρα είναι η αφερεγγυότητα του κράτους να εξοφλήσει δεδομένες και διακηρυγμένες οικονομικές υποχρεώσεις του προς τους πολίτες του, με το πρόσχημα ότι «δεν υπάρχουν ταμιακά διαθέσιμα». Από τα πιο συνηθισμένα, όπως οι πληρωμές σε αυτοκινητιστές για τη μεταφορά μαθητών, που κάθε χρόνο κάνει να λαβαίνουν και με τα δίκια τους απειλούν να σταματήσουν να μεταφέρουν τα παιδιά αν δεν πληρωθούν. Μέχρι τα πιο μεγάλα και βαρύγδουπα, όπως η πληρωμή του μεταφορικού ισοδύναμου στις επιχειρήσεις και τους πολίτες. Πώς είναι δυνατόν, δαπάνες προϋπολογισμένες, με ονοματισμένα κονδύλια στον προϋπολογισμό, πολλές φορές ακόμα και επιδοτούμενες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να καθυστερούν να πληρωθούν, εξαιτίας του πιο απλού λόγου ότι κάποιοι κρατικοί λειτουργοί δεν έκαναν εγκαίρως τη δουλειά τους, μέχρι τον πιο ….πονηρό και σύνθετο, ότι κάποιοι πολιτικά υπεύθυνοι, ήθελαν να ωραιοποιήσουν την εικόνα των οικονομικών δεδομένων του Υπουργείου τους ή συνολικά της κυβέρνησης, κατά κανόνα με το κλείσιμο του έτους;