Δεν ξέρω, αν εμπλεκόμενος με τα αυτοδιοικητικά, για πρώτη φορά στη γεννέτειρά του, ο Στρατής Ζαφείρης, ένα πρόσωπο της επικαιρότητας τον τελευταίο καιρό, ανέμενε ότι μετά δυόμιση χρόνια θα είχε αυτήν την εξέλιξη. Ο ίδιος ηγούμενος της παράταξης του συνέπραξε από την αρχή του νεοσύστατου δήμου Δυτικής Λέσβου με τη δημοτική αρχή Βέρρου, εκμεταλλευόμενος τη δυνατότητα για συνεργασίες που το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο του «Κλεισθένη», που άλλωστε η κυβέρνηση του κόμματος του νομοθέτησε, αλλά όπως φάνηκε από την εξέλιξη κάτι δεν πήγε καλά και χάλασε το... συνοικέσιο. Και για αυτήν την εξέλιξη υποψιαζόμαστε, από την πορεία των πραγμάτων, ότι και οι βάσεις αυτής της συνεργασίας είχαν πολλά κενά. Αν ήταν δηλαδή αποτέλεσμα κάποιας πολιτικής συμφωνίας μεταξύ δυο διαφορετικών παρατάξεων, ή απλά ένταξη του επικεφαλής της παράταξης, εν προκειμένω του Στρ. Ζαφείρη, στο σχήμα της δημοτικής αρχής με την ανάληψη της συγκεριμένης αντιδημαρχίας. Η πλευρά πάντως του δημάρχου ισχυρίζεται την δεύτερη εκδοχή, που δείχνει και το ...σαθρό της συνεργασίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολύ νωρίς δύο από τα τέσσερα στελέχη της παράταξης που ανήκουν στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ ανεξαρτοποιήθηκαν, παίρνοντας αποστάσεις από την εν λόγω σύμπραξη. Είναι φανερό ότι και στην αυτοδιοίκηση , κατ΄εξοχή χώρο ευρύτερων συνεργασιών προσώπων διαφορετικών πολιτικών προτιμήσεων, οι προσωπικές στρατηγικές, αν δεν βασίζονται σε κάποιο συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά σε ευκαιριακές συμπράξεις για λόγους εντυπώσεων, με τα πρώτα σύννεφα...βαλτώνουν και μένουν έωλες! Και η περίπτωση Ζαφείρη μάλλον επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα. Το δυστύχημα είναι ότι αν τα πράγματα πάρουν την «κατιούσα» δεν ξέρεις που μπορούν να σταματήσουν. Και η εικόνα της ...τριχοτόμησης των συμβούλων της παράταξης Ζαφείρη, για το θέμα της έγκρισης του προϋπολογισμού του δήμου, που θεωρείται ένα από τα κορυφαία, επιβεβαιώνει ότι «ενός κακού μύρια έπονται». Δυστυχώς!