Σαν το πολύβουο δρολάπι που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του, έτσι διαδόθηκε σ’ ολόκληρο το νησί μας, η δυσάρεστη είδηση για τον ξαφνικό και άδοξο θάνατο του Σωτήρη Ζαμτράκη.

Ο κεραυνός που έπεσε στην αιθρία της 17^ης του Απρίλη, δεν σκόρπισε το θανατικό μόνο στον αξέχαστο φίλο, αλλά γέμισε με ανείπωτο πόνο την οικογένειά του, τους φίλους του και ολόκληρη την κοινωνία της Λέσβου αλλά και πέρα απ’ αυτήν, πράγμα που το απέδειξε η κοσμοπλημμύρα που τον συνόδευσε στο τελευταίο του, χωρίς επιστροφή, ταξίδι.

Ο Σωτήρης Ζαμτράκης ήταν μια δυναμική προσωπικότητα που απ’ όποιο μετερίζι κι αν κλήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του, επέδειξε μια σπάνια εντιμότητα, μια αξιοζήλευτη εργατικότητα και ένα ασυνήθιστο πείσμα. Γιατρός, δήμαρχος, πρόεδρος ΤΕΔΚ, πρόεδρος Λιμενικού Ταμείου, ήταν πεδία στα οποία με την προσωπική του σφραγίδα άφησε αξιόλογο έργο.

Σωτήρη, εγώ το ξέρω ότι σε διέκρινε εκείνος ο δημιουργικός εγωισμός και για αυτό δεν σου ταίριαζε η αποτυχία. Αυτός ήταν ο λόγος που αντιμετώπισες και ορισμένες κακόβουλες ζηλοφθονίες.

Δίδασκες με το παράδειγμά σου, με την επιστημονική σου κατάρτιση, με τον ακέραιο και δυναμικό σου χαρακτήρα, τη μεθοδικότητα σου, την ντομπροσύνη σου.

Σωτήρη, αδελφέ, «ουκ επιλήψει με ο χρόνος» αν προσπαθήσω να απαριθμήσω τα όσα έχεις προσφέρει στην Κοινωνία της Λέσβου. Ο κόσμος διαπίστωσε την αξία σου, το ήθος σου, την προσφορά σου και σε περιέβαλε με εκτίμηση σπάνια για δημόσιο πρόσωπο. Είναι γνωστά αυτά ακόμα και στο Ναύπλιο, όπου σε λάτρευαν. Βέβαια, είχε προηγηθεί ο καθηγητής σου, ο Αβλάμης, ο οποίος από πολύ νωρίς είχε διαγνώσει τις ικανότητές σου στη χειρουργική και σε προόριζε για αντικαταστάτη του, αλλά εσύ προτίμησες να υπηρετήσεις τη γενέτειρα σου.

Ο πόνος για την απώλειά σου είναι αβάσταχτος, το κενό που αφήνεις δυσαναπλήρωτο. Όμως, μέσα στην άφατη θλίψη που νιώθουμε όλοι εμείς που σ’ αγαπήσαμε, μας παρηγορεί η σκέψη ότι έφυγες από κοντά μας όπως ακριβώς έζησες, όρθιος, περήφανος, χωρίς συμβιβασμούς.

Σωτήρη, το ξέρω ότι λείπεις από τη Στέλλα σου, το Στρατή, τον Παναγιώτη, τον Ερμόλαο, τις νύφες σου, τα εγγόνια σου, τους φίλους σου.

Είμαι σίγουρος ότι από κει ψηλά που βρίσκεσαι και μας αγναντεύεις, μέσα από το δάκρυ μας, θα μας χαμογελάς και θα μας εμψυχώνεις.

Το παράδειγμα σου θα είναι για όλους μας ένα παρήγορο σημείο αναφοράς.

Καλό σου ταξίδι, καλέ μου παιδικέ μου φίλε.

Οι στίχοι του Κωστή Παλαμά για τον χαμό του γιου του, θα είναι και δικός μας πια αναπαμός.

«…Κοίταξε και γέλασε της νύχτας το σουλτάνο

Γλίστρησε σιγά κρυφά και πέταξε δω πάνω

Και στο σπίτι τ’ άραχνο γυρνώντας, ω ακριβέ μας,

Γίνε αεροφύσημα και γλυκοφίλησε μας».

Στρατής Αθανάσης