Ημέρες ραδιοφώνου

19/02/2021 - 12:34

Μου ήρθε έκλαμψη στη διάρκεια της τηλεκπαίδευσης: βρισκόμουν μπροστά σε ένα μηχάνημα, ρύθμιζα το μικρόφωνο, έλεγχα τα ηχεία και ρωτούσα αν ακούγομαι καλά. Βίντεο, αρχεία ήχου, κείμενα, ποιότητα ήχου, διάδραση, ενημέρωση, κατά μία έννοια, επικοινωνία και τελικά η χημεία των ανθρώπων.

Το είχα ζήσει ξανά όλο αυτό. Σε άλλες συνθήκες και με διαφορετικό κοινό. Παλιά, πολύ παλιότερα. Ένα μικρό για μερικά χρόνια, ένα μεγαλύτερο για περισσότερα στούντιο, επαγγελματικό, τεχνικός, ηχεία, μικρόφωνα, αντίστροφη μέτρηση και ένα κόκκινο φως που σήμαινε ότι η φωνή μου ακουγόταν στον αέρα.

«Με ακούτε;» «Ακούμε, βρε κυρία!»: αγουροξυπνημένοι μαθητές, κουρασμένοι, περιορισμένοι, απηυδισμένοι από τον εγκλεισμό, λίγοι χαρούμενοι, όλοι στη μαγεία της εφηβείας, εγώ να επιμένω με την Αντιγόνη και τον Επιτάφιο, αυτοί να σημειώνουν ασκήσεις και να προσπαθούν να συντονιστούν μαζί μου.

«Με ακούτε;» Πότε ακούει το κοινό; Όταν το ενδιαφέρουν όσα λες. Αν αγνοείς αυτόν τον κανόνα, δεν κάνεις για τα ραδιοκύματα. Οι ακροατές δεν παίρνουν απουσία. Εσύ σημειώνεις χαμηλά νούμερα. Δε βαθμολογείται το κοινό, ο παραγωγός επιβραβεύεται, απορρίπτεται ή βολεύεται στη μετριότητα. Αν τα ξεχάσεις όλα αυτά, δεν μπορείς να κάνεις ραδιόφωνο. Δεν ξέρεις ούτε μπορείς να επικοινωνήσεις.

Το ραδιόφωνο θέλει να δημιουργείς ατμόσφαιρα. Να μη σε βλέπουν, να σε φαντάζονται, να σε μαντεύουν. Να σε περιμένουν. Να κρέμονται από τα χείλη σου. Να περνούν καλά μαζί σου. Έτσι που άρχισα αμυδρά να θυμάμαι τα κόλπα, άρχισα να γράφω και τον κατάλογο του καλού δασκάλου. Πώς είναι ο δάσκαλος. Στην τηλεκπαίδευση και στην τάξη. Πόσο μάλλον στην εξ αποστάσεως. Στην τάξη βλέπεις τα μάτια των παιδιών. Καταλαβαίνεις. Θες δε θες, ξέρεις. Πώς είσαι εσύ, εννοώ. Αν είσαι κάτι. Αν πρέπει να γίνεις κάτι καλύτερο. Στην εξ αποστάσεως πρέπει να αρχίσεις να διαβάζεις τα σημάδια, πριν να τους χάσεις όλους. Πόσο γρήγορα συνδέονται. Πόσο συμμετέχουν. Τι θέλουν να πουν. Πόσα δεν μπορούν να πουν. Πόσα δεν ξέρεις εσύ, ο δάσκαλος γι’ αυτά! Πόσα θέλεις να μάθεις και δεν μπορείς. Ή δεν προλαβαίνεις. Μικρές ιστορίες, μεγάλες αλήθειες. Το πιο μεγάλο μάθημα: οι έφηβοι! «Δε σας ακούμε» Ακούνε. Απλώς δεν ξέρουν την απάντηση στην ερώτηση. Ή δε θέλουν να στη δώσουν. «Βρε, κυρία, κάνει διακοπές η φωνή σας». Είναι η στιγμή που επιβάλλεται να αλλάξεις τροπάριο. Για να μην τα χάσεις. Διψάνε για κουβέντα. Εκεί αφήνουν και τις ασκήσεις που ψευτολύνουν κάτω από το πάπλωμα. Θέλουν να πουν τα νέα τους. Θέλουν να συμβαίνει πάντα κάτι. Να έχουν νέα. Πολλές φορές δεν έχουν. Αυτό τα θυμώνει, τα εκνευρίζει. Έρχεσαι και συ από πάνω και ρωτάς ποια σχέση είχε η Αντιγόνη με τον Κρέοντα. Ποιος είχε δίκιο… Λες και έχει μεγάλη σημασία μέσα στο βαρύ τοπίο που διανύουμε.

«Σε ποιο στίχο σταματήσαμε;» ρωτάς. «Θέλετε να σας φέρω μανταρινάκι; Απέναντι μένω». Έχει βγει στο μπαλκόνι και μου κουνά το χέρι. Άλλες φορές μαζεύονται δύο και τρεις και τέσσερις. Αγκαλιά με το τάμπλετ, πηδούν τα κάγκελα, σταματούν μπροστά στα σίδερα του γραφείου και χτυπούν το τζάμι. «Βγείτε λίγο στην αυλή …τι φοβάστε μην κολλήσετε!». Χαμογελώ. «Βρε κυρία, γιατί να μην ακούσουμε κανένα τραγουδάκι;» Ψευτοθυμώνω. «Θεατρικό, το θέατρο έχει και τραγούδι, πού είναι το τραγούδι; Μόνο για τους καυγάδες της Αντιγόνης μιλάμε. Και αύριο και την άλλη βδομάδα θα καυγαδίζει αυτή. Τι σκάτε;»

Ασυναίσθητα ρυθμίζω το μικρόφωνο σε απόσταση μιας ανοιχτής παλάμης από το στόμα. «Τώρα ακούτε;» Πάντα ακούνε. «Τώρα πιο καθαρά». «Άμα ανοίξουμε να πάμε και καμία εκδρομή;» Είναι σπουδαία η μαγεία του ραδιοφώνου. Γιατί το ραδιόφωνο προϋποθέτει την απόσταση. Το σχολείο όμως βασίζεται στη ζωντανή επικοινωνία. Σε φωνές, καυγάδες, γέλια. Σε παρουσίες. Σχολείο θα πει άνθρωποι που συνυπάρχουν σε μεγάλους χώρους με τον τρόπο τους. Που μοιράζονται στιγμές. Που γνωρίζονται. Άλλο πράγμα το ραδιόφωνο. Εντελώς άλλο!

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey