Είναι το κύριο σύμπτωμα, όσων πεθαίνουν από Covid-19: Δεν μπορούν να ανασάνουν. Το ακούγαμε για δυο ολόκληρους μήνες και τρομάζαμε: πώς η φύση εκδικείται τον άνθρωπο. Πώς είναι να πεθαίνεις από ασφυξία! Πώς είναι να μην μπορείς να ανασάνεις! Η ανθρώπινη αλαζονεία βοήθησε, ώστε να το ζήσουμε και ως αποτέλεσμα του πιο ανελέητου ρατσισμού. Του νόμου της ζούγκλας που κυριαρχεί (ακόμη) όπως και η θανατική ποινή, σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής. Εκεί που οι φυτείες των Νοτίων ευδοκιμούν ως ιδεολογήματα. Εκεί που ο θάνατος περιμένει κάθε έγχρωμο, επειδή και όταν παρανομεί.

Ο πλανήτης ολόκληρος κινδυνεύει από ασφυξία από την Αμερική του Τραμπ: Προκλήσεις, διακρίσεις, ανοσία της αγέλης, στερήσεις χρηματοδοτήσεων και ελευθεριών. Ο πλανήτης μια απέραντη αγέλη για μια χώρα που έκανε έμβλημά της την ελευθερία, που προπαγάνδισε την ισότιμη πρόσβαση στο όνειρο αλλά τίποτα δεν ήταν τελικά αυτό που φαινόταν. Τίποτα δεν είναι ακόμη και σήμερα! Μια υπερδύναμη, όπου οι εκπρόσωποι του νόμου παράγουν βία αντί να την καταστέλλουν, όταν γίνονται εξίσου επικίνδυνοι με τους πιο σκληρούς κακοποιούς! Στη γη της επαγγελίας, εκεί που το αμερικανικό όνειρο γίνεται ο στόχος της προσπάθειας κάθε πολίτη (ή κάπως έτσι) εκεί η ζωή και η ελευθερία αποδεικνύεται ότι στραγγαλίζονται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Δημόσια, μέρα μεσημέρι, απροκάλυπτα και χωρίς ενδοιασμό. Μια μικρή παράβαση γίνεται αφορμή να αφαιρεθεί η ζωή από έναν άνθρωπο, γιατί δεν είναι λευκός, Γιατί αν ήταν λευκός, πλούσιος και αμερικανός, θα ζούσε: Θα έκανε «σοβαρές» αξιόποινες πράξεις, θα τον αποφυλάκιζε με εγγύηση ο ακριβοπληρωμένος δικηγόρος του, θα σύχναζε στα πιο ακριβά σημεία της πόλης του, με μια πλειάδα αστυνομικών να περιφρουρούν την ασφάλειά του. Η δικαιοσύνη της ζούγκλας, προνόμιο και αυτή του πολιτισμένου δυτικού κόσμου, του πρωτεργάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν θα στεκόμουν στο επεισόδιο, αν δεν πίστευα ότι δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά για μια νοοτροπία βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση μιας μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων και όχι αποκλειστικά των Αμερικανών. Ευρωπαίοι ήταν άλλωστε κάποιοι από τους πιο φημισμένους δουλεμπόρους πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια. Τα συναισθήματα ανωτερότητας, τα φυλετικά στερεότυπα προκάλεσαν κάποια από τα απεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Φοβάμαι ότι ακόμη δεν τους δόθηκε η ευκαιρία για κάτι ανάλογο ή κάτι πολύ χειρότερο. Το κακό δεν νικήθηκε. Ελλοχεύει, καραδοκεί και εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία. Γιγαντώνεται και πολλαπλασιάζεται. Δεν φαίνεται να το πτοούν ούτε οι παγκόσμιες διακηρύξεις ούτε το υψηλό επίπεδο παιδείας που απολαμβάνει ο δυτικός κόσμος, η οποία κατά βάση έχει τεχνοκρατικό προσανατολισμό, ούτε η άνοδος του βιοτικού μας επιπέδου. Κουβαλάμε μέσα μας, και κάποιες χώρες το εκτρέφουν πολύ περισσότερο, ένα δυνατό φορτίο εθνικισμού, ρατσισμού, μια σπίθα μίσους για τον συνάνθρωπο και έναν αγεφύρωτο και απρόκλητο εγωισμό που δεν θέλει και πολύ να εξελιχτεί σε πυρκαγιά! Και που ακόμη και ως σπίθα σκοτώνει: με άλλοθι την ασφάλεια των πολιτών, την εφαρμογή του νόμου, την εκτέλεση του καθήκοντος, τον σεβασμό των δικαιωμάτων των νομοταγών! Μερικές φορές φοβάμαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τους νομοταγείς πολίτες. Επικίνδυνο και ολέθριο για τους ίδιους και για την κοινωνία τους.

Λίγο πριν το τέλος μιας ακόμη εβδομάδας μετά την επιστροφή στο σχολείο, γράφω σε καθεστώς ουδετεροπατρίας: τόσα πράγματα γύρω μου διαπιστώνω που ακυρώνουν όσα ήξερα για το έθνος: Υποδεχόμαστε τον Ιούνιο με δυνατές καταιγίδες, με κρύο, γιορτάζουμε το ορθόδοξο Πάσχα δυο φορές τον χρόνο, Τρίτη μάλιστα, φοβόμαστε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον και διαβάζουμε από «έγκριτους» μελετητές ότι ο Καποδίστριας ήταν (μα πώς να γίνει;) … δικτάτορας!!! Αισθάνομαι ότι κάτι δεν έχω καταλάβει καλά. Ότι κάτι στο σύμπαν εργάζεται για να με αποσυντονίσει, ότι έχω ανάγκη από ρύθμιση… Οι Τούρκοι απειλούν να με στείλουν κολυμπώντας ως τη Σικελία, ένα αβέβαιο καλοκαίρι υποδεχόμαστε!