Η επίσκεψη του περιφερειάρχη Κ. Μουτζούρη στην Άντισσα και συγκεκριμένα στο εγκαταλελειμμένο κτήριο που προοριζόταν για Γηροκομείο, μετά και τη δημόσια δήλωσή του ότι η Περιφέρεια θα χρηματοδοτήσει το έργο της κτιριακής αποκατάστασής του προκειμένου αυτό να καταστεί λειτουργικό, επανέφερε στην επικαιρότητα μια ξεχασμένη υπόθεση, που εδώ και δεκαετίες έμεινε στα αζήτητα. Πρόκειται για την υπόθεση του Γηροκομείου της Άντισσας που επί εποχής των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ δρομολογήθηκε προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψης ηλικιωμένων ανθρώπων της περιοχής. Το έργο ολοκληρώθηκε, αλλά ποτέ δεν λειτούργησε για το σκοπό αυτό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κτιριακό συγκρότημα επί της ουσίας εγκαταλείφθηκε και απαξιώθηκε ...λεηλατημένο! Ήταν και αυτό ένα από τα πάμπολλα έργα που πραγματοποιήθηκαν κυρίως με ευρωπαϊκά κονδύλια και τα οποία έμειναν, μετά την ολοκλήρωσή τους να περιμένουν να αξιοποιηθούν για το λόγο που έγιναν. Δυστυχώς όμως σπαταλήθηκαν τεράστιοι πόροι, χωρίς κανένα αντίκρισμα, αφού έμειναν μόνο τα ντουβάρια και τα εύλογα ερωτήματα για την κατάληξη αυτή αναπάντητα!

Ο περιφερειάρχης Κ. Μουτζούρης με την επίσκεψή του και τα όσα ανακοίνωσε για την υπόθεση αυτή, ουσιαστικά δημιουργεί προσδοκίες για μια δεύτερη ευκαιρία, που όμως για να μην έχει την ίδια κατάληξη θα πρέπει να εξεταστεί πολύ σοβαρά και απ’ όλες τις πλευρές. Γιατί η κτιριακή αποκατάσταση του συγκεκριμένου κτηρίου, από τη στιγμή που θα υπάρξει η ανάλογη χρηματοδότηση, που ανέλαβε να την εξασφαλίσει η Περιφέρεια είναι εύκολη υπόθεση. Και σε τελική ανάλυση θα δοθεί μια φορά. Αυτό που είναι το δύσκολο είναι η λειτουργία του γηροκομείου, δεδομένου ότι χρειάζεται να εξασφαλιστεί η συνεχής χρηματοδότησή του, προκειμένου να είναι σε θέση να λειτουργεί χωρίς προβλήματα. Δεν γνωρίζουμε αν η πρόταση που ακούστηκε και κατ’ αρχήν συζητήθηκε, να είναι δηλαδή παράρτημα του «Ζαχάρειου», είναι η ενδεδειγμένη, που μπορεί να καταστήσει εφικτή τη λειτουργία του Γηροκομείου στην Άντισσα. Αυτό ωστόσο που γνωρίζουμε είναι ότι το μείζον πρόβλημα για παρόμοια ιδρύματα είναι το λειτουργικό κόστος, που αν δεν εξασφαλιστεί με οποιοδήποτε τρόπο, δεν μπορεί να μακροημερεύσει η λειτουργία τους.

Και ελπίζουμε όχι ως «φάρσα»!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του λόγου του αληθές, που επιβεβαιώνει και τους παραπάνω προβληματισμούς είναι η υπόθεση του γηροκομείου του Πολιχνίτου. Που ολοκληρώθηκε μέσα από κοινοτικά προγράμματα, αλλά ποτέ δεν λειτούργησε με υπαρκτό τον κίνδυνο να επιστραφούν, αν δεν επιστράφηκαν, τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την μετατροπή του πρώην Γυμνασίου σε Γηροκομείο πίσω στην Ε.Ε. Μάλιστα τότε, ούτε το σενάριο να αναλάβει να λειτουργήσει το συγκεκριμένο Γηροκομείο τα Φιλανθρωπικά, που ήδη διαχειρίζεται το Γηροκομείο Μυτιλήνης, ευοδώθηκε για το λόγο ότι ένα τέτοιο εγχείρημα είχε οικονομικό κόστος που το καθιστούσε απαγορευτικό. Επιπλέον ένας πρόσθετος λόγος, που και τότε αλλά και σήμερα ισχύει είναι, ότι η οικονομική κρίση και τα οικονομικά προβλήματα στις οικογένειες κράτησε στα σπίτια τους ηλικιωμένους, γιατί οι συντάξεις τους, ήταν ένας επιπλέον πόρος στον οικογενειακό κορβανά, γεγονός που περιόρισε τη ζήτηση για οίκους ευγηρίας! Είναι βέβαιο ότι οι ανάγκες για οίκους ευγηρίας πριν μερικές δεκαετίες, την εποχή της εικονικής ευμάρειας, που δρομολογήθηκε η ανέγερση του γηροκομείου στην Άντισσα, ήταν εντελώς άλλες σε σχέση με την σημερινή εποχή, και γι’ αυτό ό,τι τώρα σχεδιάζεται χρειάζεται να μελετηθεί ορθά για να μην έχουμε μια από τα ίδια. Άλλωστε «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και οφείλουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να επανεκκινήσουν την υπόθεση του Γηροκομείου της Άντισσας να εξετάσουν με σοβαρότητα όλες τις παραμέτρους αυτής της υπόθεσης, ώστε πέρα από αυτήν καθ’ αυτήν την κτιριακή ανακαίνιση του Γηροκομείου να είναι απολύτως ρεαλιστική και η λειτουργία του. Αυτό οφείλουν να το εξετάσουν εκ των προτέρων οι εμπλεκόμενοι φορείς και παράγοντες , γιατί θα είναι κρίμα η υπόθεση να οδηγηθεί για άλλη μια φορά σε αδιέξοδο!