Ανοίγοντάς το θυμήθηκα τους χειμώνες εκείνους που κάναμε «ότο στοπ» στον αμαξωτό και μετά «κόβαμε» τον χωματόδρομο με τα πόδια, γιατί όταν είσαι παιδί οι αποστάσεις μοιάζουν μικρές. Λίγο πριν τις 8:00 φτάναμε στο κτήμα και η πρώτη δουλειά να πάμε κάτω από το δέντρο που ραβδίζει ο μπαμπάς και να αρχίσουμε να μαζεύουμε με χέρια γυμνά ελιές μέσα από τις τρύπες & τις γωνιές εκείνες που πανί δεν έφτανε και λες επίτηδες ο καρπός πήγαινε και τρύπωνε εκεί για να σε παιδεύει. Το στοίχημα ήταν ποια θα γεμίσει πρώτη το δικό της ψάθινο καλάθι. Και δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα έχανα το στοίχημα αυτό. Ανυπομονούσα να πάει η ώρα 11:00 για να πάω να μαζέψω κλαδιά για να ανάψει ο μπαμπάς φωτιά και να κάνουμε καπιράδα. Αυτό ήταν το σύντομο διάλλειμα μέχρι τις 2:00 το μεσημέρι που θα καθόμασταν γύρω από την φωτιά για το μεσημεριανό. Μετά πού όρεξη για μάζεμα! Πήγαινα σε μια μεγάλη πέτρα σαν στρώμα, ξάπλωνα και έβλεπα όλον τον κόλπο Καλλονής πιάτο. Όλες αυτές οι σκηνές ζωντάνεψαν μέσα από τις εικόνες του Δημήτρη Ταλιάνη, που φιλοξενούνται στο λεύκωμα «η Ελιά στη Λέσβο» με κείμενα που σύνταξαν οι Μαρία Γρηγορά, Νίκος Ζούρος, Νίκος Θωμαΐδης, Νίκος Κραπιδάκης, Νίκος Σηφουνάκης & Νίκος Ψιλάκης.  

Για όσους μεγάλωσαν σε αυτό το νησί σίγουρα θα νοσταλγήσουν τις ανέμελες εκείνες στιγμές, στιγμές όμως που σηματοδοτούσαν ότι η οικονομία, η κουλτούρα και η ζωή συνδέονται με την ελιά και τον ευλογημένο καρπό της. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος ΕΛΑΙΑΣ ΝΗΣΟΣ ΛΕΣΒΟΣ με το λεύκωμά του αναδεικνύει την αξία της ελιάς και το τι έχει προσφέρει στους ανθρώπους που γαλουχήθηκαν στον τόπο αυτό παρακινώντας τους ταυτόχρονα να της αποδώσουν την προστιθέμενη εκείνη αξία που της αξίζει. Αναμφισβήτητα είναι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη κανενός Λεσβίου.