Παρακολουθώντας τα διαδραματιζόμενα στην Ουκρανία, μετά την εισβολή του Πούτιν στη χώρα αυτή και τις «αναλύσεις» διαφόρων σχολιαστών και γενικώς δημοσιολογούντων που επιχειρούν να «δικαιολογήσουν», ή να δώσουν ελαφρυντικά στο νέο Τσάρο για αυτόν τον ακατανόητο πόλεμο που επιχειρεί σε βάρος μιας ανεξάρτητης χώρας, αναρωτιόμαστε αν αυτά που λέγονται παραπέμπουν σε αφέλεια ή είναι συνειδητή προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και παραχάραξης της ιστορίας. Όταν μάλιστα αυτή η «παραχάραξη» ευδοκιμεί και στη χώρα μας- γιατί παρόμοιες συζητήσεις γίνονται και στις παρέες μας και φαίνεται να έχουν ανταπόκριση- είναι χρήσιμο να κάνουμε τους ανάλογους συνειρμούς και για τα συμβαίνοντα στην ευρύτερη περιοχή μας με τις «διεκδικήσεις» της Τουρκίας. Τότε ενδεχομένως να αποκτήσουμε μια πιο ξεκάθαρη άποψη για το τι «παίζεται» στην Ουκρανία και γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις και να το «παίξει» ουδέτερη. 

Μπορεί να είναι εύλογη η επέμβαση, γιατί η Ουκρανία επιθυμεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε; Και δικαιολογεί μια τέτοια εισβολή με βομβαρδισμούς πόλεων και αμάχων; Αλήθεια θα πρέπει να αναγνωριστεί στη Ρωσία ο «πρώτος λόγος» για όποια χώρα η ίδια επιθυμεί, είτε πρόκειται για πρώην της Σοβιετίας , όπως η Ουκρανία, είτε όχι , όπως η Φιλανδία και η Σουηδία; Από πότε θα πρέπει οι επιλογές ενός ανεξάρτητου κράτους να ετεροκαθορίζονται από τους βάσιμους ή όχι φόβους ενός άλλου κράτους , ακόμη και αν αυτό είναι η Ρωσία; Εχει πολύ ενδιαφέρον όσοι με ευκολία αποδέχονται και αναπαράγουν απόψεις περί της «δικαιολογημένης» αντίδρασης του Πούτιν, να κάνουν μια προβολή της Ρωσοουκρανικής σύρραξης στη δική μας γειτονιά. Η Τουρκία θεωρεί αιτία πολέμου, casusbelli, τυχόν άσκηση του νόμιμου δικαιώματος της χώρας μας , σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια. Πρόσφατα δε έθεσε με ένταση και θέμα αποστρατικοποίησης των νησιών μας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι αυτοϋπονομεύουμε τη δική μας θέση , ως Ελλάδα, στη διεθνή διπλωματία, αν θεωρούμε εύλογη και «δικαιολογημένη» την τυχόν «ανασφάλεια» που μπορεί να έχει ένα γειτονικό κράτος από τις επιλογές ενός άλλου ανεξάρτητου κράτους. 

Ας μη βγάζουμε μόνοι μας τα ...ματάκια μας 2 

Αλλά και η ...προβολή της ρωσικής επέμβασης και των ισχυρισμών του Πούτιν για τη δήθεν προστασία των ρωσόφωνων πληθυσμών, στα της γειτονιάς μας, δεν πρέπει να μας διαφεύγει , τούτη την ώρα, γιατί πάλι αδικούμε τον ίδιο μας τον «εαυτό». Η Ρωσία ισχυρίζεται ότι έκανε την επέμβαση, μεταξύ άλλων, για να προστατεύσει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς των αυτοανακηρυγμένων λαϊκών δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, στην ανατολική Ουκρανία. Και για τον ισχυρισμό αυτό, ο αντίλογος είναι πολύ πειστικός, ιδίως για εμάς, όταν υπάρχει το παράδειγμα της εισβολής και κατοχής της Τουρκίας στην Κύπρο. Με τα ίδια επιχειρήματα, της προστασίας των Τουρκοκυπρίων επιτέθηκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο με στόχο την δήθεν προστασία τους και είναι ακόμη εκεί. Και ενδεχομένως αύριο, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα μπορούν να ισχυριστούν ότι επιθυμούν να προστατεύσουν τους μουσουλμάνους της Θράκης ή όπου αλλού. Να γιατί η Ελλάδα όφειλε να έχει σαφή θέση με ποιον είναι, χωρίς καμιά επιφύλαξη. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι «νομιμοποιώντας» , έστω και με τις όποιες επιφυλάξεις που μπορεί να υπάρχουν, ξένες επεμβάσεις στα εσωτερικά ανεξάρτητων χωρών «βγάζουμε μόνοι μας τα ...ματάκια» μας, στο όνομα του όποιου αντιπολιτευτικού λόγου και της αντιδυτικής εμμονής που φαίνεται να υπάρχει σε ένα μέρος της κοινής γνώμης. Έλεος!