Διάβασα στο «Εμπρός» το θάνατο του ηγούμενου Νικόδημου Παυλόπουλου και λυπήθηκα πολύ. Ήταν νέος ακόμα και είχε πολλά να προσφέρει στην εκκλησία, στον πολιτισμό του νησιού και στους κατοίκους της Καλλονής ιδιαίτερα.

Τον πρωτογνώρισα πριν από δέκα περίπου χρόνια κάτω από δύσκολες συνθήκες της πατρικής μου οικογένειας. Έμεινε ξαφνικά απροστάτευτη ετεροθαλής αδελφή του πατέρα μου σε μεγάλη ηλικία και ο κλήρος έπεσε σε εμένα και στ’ αδέλφια μου να τη φροντίσουμε. Απευθυνθήκαμε πρώτα στο Γηροκομείο Μυτιλήνης, κάναμε τις απαραίτητες ενέργειες, βάλαμε και «μέσον», αλλά μας είπαν οι αρμόδιοι να περιμένουμε τη σειρά μας. Η σειρά μας ήρθε μετά το θάνατο της θείας. Το παράπονό μου είναι ότι μετά τη δική μας αίτηση έγιναν δεκτοί στο Γηροκομείο Μυτιλήνης γέροντες εκτός σειράς...

Κάποιος μού μίλησε για το Γηροκομείο της Μονής Λειμώνος και απευθύνθηκα στον ηγούμενο.

- Πάτερ, η θεία μου παίρνει σύνταξη του ΟΓΑ, μπορώ να σας τη μεταβιβάσω με συμβολαιογραφική πράξη και να συμπληρώσουμε και όποιο ποσό μάς πείτε επιπλέον.

Με κοίταξε με καλοσύνη και, αφού γέλασε ελαφρά, μου είπε:

- Διδάσκαλε, καταλαβαίνω τη δύσκολη θέση που βρεθήκατε. Φέρε αύριο τη θεία σου και οπόταν έρχεσαι μου φέρνεις και τη σύνταξή της. Δεν χρειάζεται τίποτα επιπλέον, η σύνταξη φτάνει.

Δεν θα πω περισσότερα, γιατί το ρεπορτάζ του «Εμπρός» ήταν κατατοπιστικό για το βίο και την πολιτεία του Νικόδημου και πολύ λεπτομερειακό. Λόγω των συχνών επισκέψεών μου, είχα την ευκαιρία και τον πλούτο της βιβλιοθήκης να εκτιμήσω και το Μουσείο ν’ απολαύσω.

Ηγούμενε Νικόδημε, αναπαύσου εν ειρήνη στο Μοναστήρι που επί σειρά ετών διακόνησες και δημιούργησες έργο διαχρονικό. Λίγα λουλούδια θα σου τα φέρω σύντομα και θα σε δω από κοντά.

Στρατής Δελόγκος

Παπάδος