Κατ’ αρχήν, να ευχηθώ ολόψυχα στον κόσμο έναν ευτυχισμένο και δημιουργικό χρόνο. Το 2016 θα είναι ένα δύσκολο, μα σημαδιακό έτος για τη χώρα μας. Τα προβλήματα είναι πολλά και οι λύσεις πολύ δύσκολες. Η ύφεση θα συνεχιστεί για ένατο έτος -από το 2008 μέχρι το 2016, με εξαίρεση το 2014 που είχαμε μια μικρή ανάπτυξη 0,75%, μοναδική υφεσιακή περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά- και μαζί με την πολιτική αστάθεια, που συνεχώς επικρέμεται, θα πλήξει ακόμα περισσότερο την υγιή επιχειρηματικότητα. 

Όχι, δε θα ’ναι εύκολος ο χρόνος αυτός, αφού εκκρεμούν πολύ σοβαρά ζητήματα που απειλούν να κατεδαφίσουν τα πάντα, όπως είναι το ασφαλιστικό, το αγροτικό και το εργασιακό. Και δε φαίνονται λύσεις, αφού οι άνθρωποι που τα διαχειρίζονται, είναι ανεπαρκείς, άπειροι και, προπάντων, ιδεοληπτικοί. Το πιθανότερο είναι η προσφυγή σε οικουμενική κυβέρνηση, όπου αυτή θα μπορέσει να ασκήσει αποτελεσματική διαχείριση και να βγάλει τη χώρα από τη χρόνια κρίση και το μαρασμό, που δεν αντέχεται πλέον, ακόμα και από τους πιο ισχυρούς.

Το αδιανόητο, όμως, και συνάμα θλιβερό, είναι ότι, πραγματικά, υπάρχουν λύσεις, σχετικά εύκολες, προκειμένου να ξεπεράσουμε την κρίση και να εισέλθουμε σε μια περίοδο μεγάλης ανάπτυξης, που θα φέρει τον πλούτο και, κατ’ επέκταση, την ευημερία των πολιτών. Διαφορετικά, η διαχείριση της μιζέρια μας -όπως γίνεται τώρα- δεν έχει απολύτως κανένα αποτέλεσμα.

Το ζητούμενο δεν είναι αν ο βασικός μισθός θα φτάσει -ακόμα και με τις πιο αισιόδοξες, αλλά ανεδαφικές κυβερνητικές εξαγγελίες- από 586 € στα 751 €, αλλά αν η χώρα θα αναπτυχθεί και θα μπορέσει να προσφέρει πολύ περισσότερα στους πολίτες της.

Πιστεύουμε απόλυτα ότι απαιτείται μια Εθνική Στρατηγική Ανάπτυξης, η οποία θα αρχίσει να εφαρμόζεται συντεταγμένα και συστηματικά. Αν γίνει αυτό, μέσα σε τρία χρόνια η χώρα θα αλλάξει πορεία. Στο ερώτημα αν αυτό είναι εφικτό, η απάντηση είναι απολύτως θετική. Και θα αναφερθώ μόνο σε δύο περιπτώσεις που στηρίζουν αυτήν την άποψη:

Πρώτη περίπτωση: Το ποσοστό επί των εξαγωγών προϊόντων της Ελλάδας ανέρχεται, περίπου, στο 8% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι, σχεδόν, 27%. Αν ήμασταν στο επίπεδο αυτό -που δεν είναι δύσκολο να φτάσουμε- το ΑΕΠ θα ήταν αυξημένο κατά 30 δισ., περίπου (173 δισ. Χ 27% = 46 δισ. - 16 δισ. τα ήδη υπάρχοντα έσοδα = 30 δισ.. Αν τώρα λάβουμε υπόψη, ότι σε κάθε μονάδα του ΑΕΠ αντιστοιχούν 350 - 400 εκατ. € σαν φορολογικά έσοδα του Δημοσίου, τότε το Δημόσιο θα είχε αυξημένα έσοδα, περίπου, κατά 11 δισ. € (370 εκατ. € μέσος όρος εσόδων Χ 30 δισ.  = 11,250 €).

Αν συνέβαινε αυτό, ακόμα και μετά τα δυσβάσταχτα μέτρα των 4 δισ. € του τρίτου Μνημονίου, θα μας περίσσευαν 7 δισ. το χρόνο, που θα μπορούσαμε να διαθέσουμε για την ελάφρυνση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών -ποσά αυξημένα σε επίπεδα ρεκόρ στην Ε.Ε.- και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Δεύτερη περίπτωση: Η εισπραξιμότητα του ΦΠΑ στην Ελλάδα ανέρχεται, περίπου, στο 63%, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 83%, δηλαδή έχουμε είκοσι ποσοστιαίες μονάδες διαφορά, που αντιστοιχούν σε ανείσπραχτα έσοδα 7 δισ. €, περίπου. Αυτό το νούμερο το αποδέχεται και το Υπουργείο Οικονομικών και η Κομισιόν και συμφωνεί με τους δείκτες της Παγκόσμιας Διαφάνειας.

Αν συνυπολογίσουμε και την απώλεια του φόρου εισοδήματος -αφού εισόδημα και ΦΠΑ πάνε πάντα μαζί- και προσθέσουμε, περίπου, άλλα  8 δισ., τότε το Δημόσιο έχει απώλειες 15 δισ. το χρόνο από χαμένα φορολογικά έσοδα, που μ’ αυτά θα μπορούσε να ανατάξει σε θαυμαστά επίπεδα την ελληνική οικονομία, μειώνοντας σημαντικά φόρους και ασφαλιστικές εισφορές και αυξάνοντας τις δημόσιες επενδύσεις σε σύγχρονο εξοπλισμό και οργάνωση. Κάτι που θα απέφερε πολλαπλά οφέλη, λόγω της μείωσης της τεράστιας γραφειοκρατίας, που μαζί με την πολιτική αστάθεια, το εργασιακό περιβάλλον, το δαιδαλώδες φορολογικό σύστημα, τη χαμηλή πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα και τους αυξημένους φορολογικούς και ασφαλιστικούς συντελεστές, κατατάσσεται στην 132η θέση παγκοσμίως στο μακροοικονομικό περιβάλλον, ανάμεσα σε 144 χώρες, σύμφωνα με τους δείκτες του WEF του 2015-2016, κάτι που επηρεάζει βαθύτατα την έλλειψη επενδύσεων, όπως επισημαίνει ο ΣΕΒ και αρμόδιοι υπουργοί.

Ήδη, μετά τη μεγάλη αποεπένδυση που επήλθε από το 2006 μέχρι σήμερα,  προκειμένου να αναπτυχθεί η οικονομία απαιτούνται 100 δις € σε δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις. Όμως πώς θα γίνουν αυτές χωρίς την επίλυση των προαναφερόμενων προβλημάτων;
Λύσεις υπάρχουν.

Το σχέδιο και η αποφασιστικότητα λείπουν.
Ας ευχηθούμε το καλύτερο για μας τους ίδιους και τον τόπο μας και ας  μιλήσουμε πιο αισιόδοξα τον επόμενο χρόνο.