Το φετινό καλοκαίρι με την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση θα το θυμόμαστε σε ετούτον τον τόπο για πολλά χρόνια. Κάτι σαν το καλοκαίρι του 1974, θα λένε τα παιδιά μας 40 χρόνια μετά «θυμάσαι τότε που το νησί είχε γεμίσει μετανάστες;».

Γιατί δυστυχώς αυτό θα θυμούνται. Ένα νησί γεμάτο απ’ άκρη σ’ άκρη με δυστυχισμένους ανθρώπους που σέρνονται στο λιμάνι από πρακτορείο σε πρακτορείο, παρακαλώντας για ένα εισιτήριο για το καράβι που θα τους στείλει στην Αθήνα. Δυστυχισμένους που βρεμένοι ως το κόκαλο συνωστίζονται σε έναν χώρο πλάι στο κολυμβητήριο γεμάτο σκουπίδια, εκλιπαρώντας αυτοί κι άλλοι 2000 άνθρωποι για μια πρώτη καταγραφή. Κάπου εκεί εκδηλώνονται και εθνικισμοί και παλιοχαρακτήρες και νταβατζιλίκια κι ό,τι άλλο μπορεί κανείς να βρει ανάμεσα σε 2000 δυστυχισμένους. Ακολουθεί η μεταφορά στη Μόρια.

Εκεί όπου η Αμυγδαλέζα, που η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση έκλεισε, φαντάζει σαν σουίτα στο «Μεγάλη Βρετανία». Και μετά ο Καρά Τεπές που όμως είναι… «ανοικτός». Ειδάλλως η Παγανή θα φάνταζε ως καλοκαιρινό θέρετρο διακοπών. Η Παγανή για την οποία να θυμίσουμε πως με φροντίδα της τότε καθεστωτικής ή μη Αριστεράς ξεφτιλιστήκαμε σε όλη την Ευρώπη ως σύγχρονο κολαστήριο. Η πόλη δε και οι πολίτες επί βδομάδες ταλαιπωρήθηκαν από διαδηλώσεις διαφόρων… «αντισυνοριακών» τύπων εξ Εσπερίας ορμώμενων.

Που προφανώς θεωρούν κι αυτοί κι άλλοι πολλοί μαζί πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κάτι σαν λάστιχο. Το «Νταχάου» του Καρά Τεπέ είναι ανοικτό κέντρο επειδή λειτουργεί επί ημερών κυβερνήσεως πρώτη φορά αριστεράς.

Η Παγανή ήταν τόπος βασανιστηρίων επειδή λειτουργούσε επί ημερών επαράτου και επί υπουργίας Δημοσίας τάξεως Προκόπη Παυλόπουλου, που εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας επί πρώτη φορά Αριστερής κυβερνήσεως!

Το «Νταχάου» του Καρά Τεπέ, που αποτελεί μια ανοικτή υγειονομική βόμβα, μια χωματερή με εκατοντάδες ψυχές παρατημένες στη διάθεση του κάθε ντόπιου και ξένου μαυραγορίτη. Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ οι τζίροι στα γειτονικά σούπερ μάρκετς.

Ανέλεγκτες από κάθε άποψη στοιχειώδους νόμιμης λειτουργίας οι καντίνες. Πού είναι αλήθεια η Εφορία να ελέγξει τι αποδείξεις κόβονται σε ετούτα τα θησαυρίζοντα από τον ανθρώπινο πόνο παραμάγαζα; Πού είναι το Υγειονομικό να ελέγξει τις συνθήκες παρασκευής των προς πώληση ειδών;

Μέσω ποιας διαδικασίας σε τελική ανάλυση κάποια τέτοια παραμάγαζα εγκαταστάθηκαν μέσα στον καταυλισμό; Πού είναι το ΣΔΟΕ να δει τα ανταλλακτήρια χαρτονομισμάτων στο πόδι (ενάμιση δολάριο το ένα ευρώ), τον απίστευτο αυτόν χορό εκατομμυρίων στην πλάτη των χιλιάδων φυγάδων αλλά και του ίδιου σε τελική ανάλυση του έρμου του κράτους μας και της χειμαζόμενης του οικονομίας.
Δεν υπάρχει κανείς και πουθενά.

Το κράτος με την πρώτη φορά αριστερή του κυβέρνηση αγνοείται. Κάποιες δεκάδων αστυνομικών και λιμενικών με σπασμένα τα νεύρα στο σύνολό τους μετά από εξαντλητικές πολύωρες συνεχείς βάρδιες τρέχουν πανικόβλητοι πάνω κάτω να σώσουν ό,τι μπορούν. Και κάποιοι εθελοντές, τους οποίους η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση επικαλείται μονίμως ως άλλοθι της πλήρους ανυπαρξίας της. Α ναι… Και πολυποίκιλες οργανώσεις.

Ακριβοπληρωμένες πολλές από αυτές, που όμως αδυνατούν να συντονίσουν έστω τη μεταφορά δύστυχων ανθρώπων από το σημείο αποβίβασής τους στη Μυτιλήνη. Όλοι αυτοί που ονειρεύονται χρηματοδοτήσεις από νέα προγράμματα στήριξης μεταναστών για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Και κάποια από τα στελέχη τους για να συνεχίσουν να ζουν ή για να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους.
Κι η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση;
Αυτή με τα πολιτικά και κομματικά της στελέχη σε κεντρικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο… συσκέπτεται.

Στην Αθήνα η κυρία Τασία, δέσμια των πολιτικών της εμμονών, επτά μήνες τώρα αδυνατεί να σχεδιάσει ή έστω να αποφασίσει τι πρέπει και τι θέλουμε να κάνουμε. Θέλουμε να γίνουμε πέρασμα μεταναστών και προσφύγων, δημιουργούμε υποδομές. Δε σερνόμαστε πίσω από τα γεγονότα ούτε πίσω από τις τηλεοπτικές κάμερες. Δε θέλουμε να περνάνε μετανάστες;

Προσφεύγουμε στον ΟΗΕ και στα άλλα διεθνή αρμόδια φόρα και ζητούμε η Τουρκία να κρατά τους φυγάδες του πολέμου στα Τουρκοϊρακινά ή στα Τουρκοσυριακά σύνορα και να μην τους επιτρέπει να κινούνται ανά την επικράτειά της και εν προκειμένω να φτάνουν στα δυτικά της παράλια. Ποιος όμως θα τα κάνει αυτά;

Ο πρώτη φορά αριστερός υπουργός στο επί της Αθηναϊκής Βασιλίσσης Σοφίας γραφείο εθιμοτυπίας που πάλαι ποτέ ονομαζόταν Υπουργείο Εξωτερικών; Γελούσαν κάποιοι κάποτε με το Γιωργάκη για το ζεϊμπέκικο και τις… ουτοπικές του πρωτοβουλίες. Και φτάσαμε σήμερα να μη θυμόμαστε καν πως λένε το σημερινό διάδοχο του πρώτη φορά αριστερού υπουργού παρά μόνο για έναν χορό του με το Νταβούτογλου πριν κάτι μήνες…
Τι μένει από όλα αυτά θα μου πείτε;

Ο χάρτης της Ελλάδας, ο πιασμένος με τις πινέζες στον τοίχο της αίθουσας συσκέψεων του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής.

Στη σύσκεψη πριν από 10 μέρες υπό την Προεδρία της κυρίας Τασίας με εξ ευωνύμων παρακαθήμενο τον για πρώτη φορά αριστερό πρωθυπουργό της χώρας. Ο χάρτης που θυμίζει σε άλλους, αλλά όχι σε αυτούς τα σύνορα της πατρίδας. Που περιμένει επιτέλους λύσεις. ΣΗΜΕΡΑ!