Έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου, σε ηλικία 86 ετών, η τελευταία εν ζωή κόρη του Στρατή Μυριβήλη, Δροσούλα Αγγελοπούλου. Είκοσι μέρες μόνο μετά το θάνατο του συζύγου της, Άγγελου Αγγελόπουλου, το μεσαίο παιδί του μεγάλου συγγραφέα με καταγωγή από τη Συκαμνιά, άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, έχοντας αφήσει σημαντική κληρονομιά στο χωριό της οικογένειάς της.

Η Δροσούλα Αγγελοπούλου, η μεσαία κόρη του Στρατή Μυριβήλη μετά τη Ρίτα και πριν το Λάμπη, γεννήθηκε σα χτες στις 2 Σεπτεμβρίου τού 1927. Ήταν μια γυναίκα χαμηλών τόνων, που άφηνε ωστόσο παντού το στίγμα της λόγω της ομορφιάς της, για την οποία άλλωστε τη θυμούνται όλοι.

Ο Άγγελος Αγγελόπουλος, ο σύντροφός της για μια ολόκληρη ζωή, «έφυγε» μόλις πριν από 20 ημέρες, στις 7 Αυγούστου. Ακολουθώντας τον, η Δροσούλα Αγγελοπούλου έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου, με αρκετά επιβαρυμένη την υγεία της. Οι δύο τους είχαν δύο παιδιά, το Γιώργο - που απεβίωσε πριν από 15 χρόνια -, και τη Χριστίνα, η οποία ζει στην Αθήνα και συνεργάζεται με τους πολιτιστικούς συλλόγους του χωριού της.

Η κηδεία της Δροσούλας Μυριβήλη επρόκειτο να γίνει χτες ανήμερα των γενεθλίων της, σε κλειστό οικογενειακό κύκλο.
Σημειώνεται ότι η κόρη της Χριστίνα δε θέλησε να κάνει χτες κάποια δήλωση, ενώ η ανιψιά της Λενιώ Μυριβήλη περιορίστηκε στα εξής: «Ήταν ένας πολύ αγαπημένος άνθρωπος, μια πολύ γλυκιά και όμορφη, λαμπερή γυναίκα…»


Άφησε πίσω της σημαντική προσφορά

Η Δροσούλα Αγγελοπούλου πέθανε έχοντας αφήσει σημαντική προσφορά στο χωριό της οικογένειάς της, τη Συκαμνιά. Προσφορά τόσο οικονομική, όσο και όλα τα αντικείμενα του δωματίου του πατέρα της, που στολίζουν εδώ και τρία χρόνια την ειδική αίθουσα για το Στρατή Μυριβήλη, που έχει δημιουργηθεί στο Λαογραφικό Μουσείο Συκαμνιάς.

Η κ. Λένα Μαρμαρινού, τέως πρόεδρος επί σειράς ετών του Μορφωτικού - Εκπολιτιστικού Συλλόγου Σκάλας Σκαμνιάς «Στρατής Μυριβήλης», από την ίδρυσή του το 1984 δήλωσε χτες στο «Ε»: «Με τη Δρόσω είχα και προσωπική σχέση. Είχαμε γνωριστεί όταν ιδρύσαμε το Πολιτιστικό Κέντρο του χωριού με το όνομα του πατέρα της, τη δεκαετία τού ’90 και τότε η Δρόσω είχε βοηθήσει, όπως και η πρωτότοκη κόρη του συγγραφέα, η Ρίτα, που έκανε την πρώτη προσφορά όταν ιδρύθηκε το Πνευματικό Κέντρο. Αργότερα η Δροσούλα μάς έδωσε χρήματα για να δημιουργηθεί μια βιβλιοθήκη στο Πνευματικό Κέντρο, στα εγκαίνια του οποίου είχε παραστεί ολόκληρη η οικογένεια Μυριβήλη - Αγγελοπούλου. Είναι μια αξιόλογη οικογένεια, όλοι ήταν κύριοι - με το Κ κεφαλαίο - και η Δρόσω και ο Άγγελος και τα παιδιά. Τη Ρίτα δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω, δεν είχε έρθει καν στο χωριό και με το που άκουσε για τα όσα κάναμε, αμέσως έκανε προσφορά. Ο Λάμπης, ο γιος του συγγραφέα, ερχόταν κάθε καλοκαίρι, είχε άριστες σχέσεις με το χωριό. Επίσης, τόσο η Χριστίνα, η κόρη της Δροσούλας, όσο και η Λενιώ Μυριβήλη, είναι πολύ αξιόλογα παιδιά. Ο Άγγελος και η Δρόσω ήταν ένα ζευγάρι πρότυπο, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Στήριζε ο ένας τον άλλο για χρόνια και ήταν πρότυπο αγάπης, μέχρι την τελευταία τους στιγμή. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο το ότι έφυγαν μαζί…»

Από πλευράς της, η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Συκαμνιάς, κ. Μαριάνθη Τσάκου, λέει για την τελευταία εν ζωή κόρη του Μυριβήλη: «Ήταν πολύτιμη η προσφορά της. Μας είχε δώσει τα προσωπικά αντικείμενα από το δωμάτιο του πατέρα της Στρατή Μυριβήλη για την ειδική αίθουσα στο Μουσείο μας, που στήθηκε πριν από τρία χρόνια. Ήταν ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος, είχαμε και πριν προσωπική σχέση, μετά τη δωρεά και σε προσωπικό επίπεδο, μέσω και τηλεφωνικής επικοινωνίας. Ως σύλλογος λυπούμαστε πολύ και απευθύνουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά της.»


ΕΠΩΝΥΜΩΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το διήγημα «Δύο παιδιά μπροστά σ’ έναν τάφο» από το «Γαλάζιο Βιβλίο» του Στράτη Μυριβήλη

«- Τώρα είναι κοντά στον Θεό; Εκεί είναι οι καλοί άνθρωποι; Και οι κακοί είναι στην Κόλαση;
- Τι κάνει κοντά στο Θεό ο πάππους;
- Βλέπει αν είστε καλά παιδιά, και τον παρακαλεί να σας φυλάει.
- Άμα δεν είμαστε;
- Τότες είναι πολύ λυπημένος ο πάππους. Κλαίει.
- Είναι τόσο ψηλά ο πάππους, μπαμπά; Ψηλά ως τον Θεό;
- Ο Θεός δεν είναι μονό ψηλά, αγόρι μου. Ο Θεός είναι παντού. Εκεί ψηλά κάνει τ’ αστεράκια κι εδώ χάμου τις μαργαρίτες και τα κυκλάμινα.
- Πώς ανεβαίνουν οι πεθαμένοι στον ουρανό;
- Δεν ανεβαίνουν οι πεθαμένοι, ανεβαίνουν οι ψυχές τους, λέει η Δροσούλα.
- Τι τόνε κάνανε τον πάππου σαν πέθανε, μπαμπά;
- Τόνε θάψανε στο νεκροταφείο, παιδί μου. Αυτό είναι περιβόλι που θάβουν τους πεθαμένους.
Το νεκροταφείο του χωριού είναι αληθινό λιμάνι ειρήνης. Είναι γεμάτο από αιωνόβιους αγριόπρινους.
Η φυλλωσιά τους, όλο κεντίδια, είναι σκληρή σαν από ψαλιδισμένο μέταλλο. Χρόνια πέφτουν χάμου τα φύλλα. Σαπίζουν και κάνουν το έδαφος μαλακό και ελαστικό. Τα βήματα είναι κούφια εκεί πάνω. Ίσκιος παχύς και σιωπή και γαλήνη είναι εκεί μέσα. Σε μια κουφάλα ένα άγιασμα στάζει από τον κούφιο βράχο.
Ανάβουν στην εκκλησούλα από ένα κερί μπροστά στην Παναγιά του τέμπλου, που κοιτάζει τα παιδιά με τα μεγάλα της μάτια. Η Δροσούλα κρατιέται από το ρούχο του μπαμπά, δειλιασμένη.»
...
Η Δροσούλα, το τελευταίο από τα εν ζωή παιδιά του Μυριβήλη, έσβησε χτες (σ.σ. το Σάββατο) το ξημέρωμα. Πήγε να συναντήσει τον πατέρα, την μάνα και τα αδέλφια της. Πήγε όμως και να κουρνιάσει στην αγκαλιά του άντρα της, που έφυγε κι αυτός 20 μέρες πριν.

Το τελευταίο βράδυ της έψαχνε με επιμονή στον ουρανό ένα αστεράκι. Κι όταν νόμισε ότι το βρήκε, είπε «Πρέπει να πάω… εκεί που πρέπει να πάω…».

Έζησε 70 χρόνια μαζί με τον Άγγελό της, από 16 χρονών στην αγκαλιά του. Όλα τα βιώσανε μαζί, μέχρι και το χαμό του γιου τους πριν από 15 χρόνια. Έδινε ο ένας κουράγιο και δύναμη στον άλλο, αλλά και ζεστασιά, αγάπη, κατανόηση και χάδι, πολύ χάδι. Έτσι αντιμετώπισαν τη ζωή.

Την τελευταία εικόνα που έχω από τους δύο αυτούς ανθρώπους, είναι να κρατιούνται χέρι - χέρι, άρρωστοι πια και οι δύο, και ο πατέρας μου ο Άγγελος να φιλά το χέρι της μητέρας μου Δροσούλας και να της λέει γλυκόλογα.

Ένιωσα ευλογημένη που είμαι ο καρπός μιας τόσο μεγάλης αγάπης, ενός τόσο μεγάλου έρωτα.

Τώρα πια όταν θα κοιτώ τον ουρανό, θα ψάχνω εγώ τα δύο αστεράκια να τρεμοπαίζουν στο στερέωμα, να μου κλείνουν το μάτι παιχνιδιάρικα και να μου δίνουν την ευχή τους...

1η Σεπτεμβρίου 2013
Χριστίνα Αγγελοπούλου