«Έφεξε πια, δε θα μπουκάρουν», έγραψε ο φίλος Ιάσονας στη συνομιλία τού Facebook. Ξαφνιάστηκα. Σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα και κοίταξα τον ορίζοντα. Χάραζε, ψυχρούλα. Το σώμα μου πονούσε ολόκληρο. Είχαμε περάσει μια μαύρη νύχτα. Τη νύχτα όπου η κυβέρνηση επιβεβαίωσε με βίαια συμβολικό τρόπο πως αποτελεί μια άτυπη και ολοένα σκληρότερη χούντα.

Χτες έκλαψα. Κατ’ αρχήν από αγανάκτηση, μα δε θα αναφερθώ σε αυτήν. Από καιρό έχουν κάνει τον τόπο μου έρμαιο και η αγανάκτησή μου έχει γίνει βουβό ηφαίστειο. Έκλαψα από την ένταση να παλεύεις παρέα με άλλους ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες πνευματικές αξίες με εσένα: δημοκρατία, καλλιέργεια πνεύματος, αλληλεγγύη, βάθος στοχασμού. Έκλαψα μέσα στην ένταση αυτή, και δεν ήμουν μόνος.

Στο δεύτερο όροφο κοιμόταν ο γιος μου, δυο χρονών μωρό. Στα χρόνια που θα έρθουν, θα έχω να του πω ότι τις νύχτες που ήταν ανάγκη, εγώ ξενυχτούσα, εμείς ξενυχτούσαμε, να φρουρούμε τη δημοκρατία, αυτό το άπιαστο όνειρο που οι κάθε λογής φασίστες θέλουν να μας στερήσουν. Είμαι περήφανος για αυτό.

Είδα ζωντανά το σήμα τής ΕΡΤ να κόβεται. Είδα το αντισυνταγματικό έγκλημα της φίμωσης να συντελείται και στη χώρα μου. Να πω την αλήθεια, δεν το περίμενα. Δεν περίμενα από την κυβέρνηση Σαμαρά να είναι τόσο βλάκες. Κι όμως.

Από εκεί και πέρα άρχισε ένας μεγάλος μαραθώνιος. Ζω μακριά από κάθε κέντρο. Πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω στο κτήριο της ΕΡΑ στην Μυτιλήνη. Βρήκα το σταθμό να εκπέμπει από το Πανεπιστήμιου Αιγαίου, πάλευαν.

Μπήκα στο Facebook. Και εκεί αγώνας, ένας άτυπος κλεφτοπόλεμος για το ποια συχνότητα λειτουργεί, για συλλογή των τελευταίων ειδήσεων. Όχι απλά σχολιασμός του καναπέ. Ακτιβισμός. Συντονισμός ανθρώπων που ήταν στο δρόμο, με άλλους σε όλη την Ελλάδα που έμεναν ξάγρυπνοι στα σπίτια τους. Ένα νέου είδους επαγρύπνηση. Τα δικά μου αλάνια, οι ασώματοι φίλοι μου που είναι μακριά, ήταν όλοι εκεί, όλοι μακριά και όλοι δίπλα ο ένας στον άλλο. Αθήνα, Λήμνος, Λευκωσία, Μυτιλήνη. Μέχρι το ξημέρωμα. Αν η χουντική κυβέρνηση ήξερε το μέγεθος του ξεσηκωμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν μπορούσε να συνεκτιμήσει το πόσο θα μετρήσουν στην πτώση της, θα έκανε το παν για να τα κλείσει. Μα δεν μπορεί και αφετέρου δεν ξέρει. Μας έπεισαν πως είναι ανίκανοι καν για καθαρή σκέψη.

Δεν είναι, αγαπητοί μου, το αν θα πρέπει να κλείσει η ΕΡΤ. Το είχα ξαναγράψει: μια αποτυχημένη μπίζνα ήταν. Ένα αίσχος που έβαζε μέσα το κράτος κάθε χρόνο, με παχυλούς μισθούς και απίστευτες σπατάλες. Δεν ήταν το αν θα πρέπει να κλείσει η ΕΡΤ ή να αλλάξει. Μην τους αφήσουμε να μας βάλουν σε αυτό το είδος στοχασμών, είναι το λάθος μονοπάτι. Πρώτον: υπήρχαν εργαζόμενοι που κρατούσαν ένα επίπεδο. Σε σχέση με τα τσοντοκάναλα της χώρας, η κρατική τηλεόραση είχε να δείξει έργο.

Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι σήμερα είναι άνεργοι. Στο όνομα ποιας εξυγίανσης; Του ξεπουλήματος της δημόσιας τηλεόρασης σε ξένους επιχειρηματίες; Πόσο αστείο. Και το μεγάλο διακύβευμα: το θέμα ήταν πως με μια αντισυνταγματική απόφαση δίχως νομική κατοχύρωση, με ένα «αποφασίζω και διατάσσω» χουντικό και εμετικό, κόπηκε το σήμα και πέραν αυτού κόπηκαν πολλές άλλες δίοδοι επικοινωνίας. Αυτό ήταν το θέμα. Αυτό ήταν το ατόπημα. Αυτό ήταν το έγκλημα, αυτό ήταν όλα όσα δεν είχαν κανένα δικαίωμα να κάνουν. Αποτελούμε και σε αυτό παγκόσμια εξαίρεση αίσχους. Δεν είχε κανένα δικαίωμα κανένας Σαμαράς να φιμώσει τη ροή πληροφορίας. Δεν του ανήκει.

Υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν στις χειρουργικές επεμβάσεις, πως πρέπει να γίνονται ριζικές αλλαγές κ.τ.λ. Θα ήθελα να δω αν ήταν αυτοί εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Και θα ήθελα να δω πώς σκέφτονται: οι απολυταρχικού τύπου «βαθιές τομές» είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα; Σύμφωνοι στις τομές, όχι όμως όταν παραβαίνουν το Σύνταγμα, το θεμέλιο της δημοκρατίας της χώρας. Καταλαβαίνουν πως είναι ένα βήμα πριν το σκοτάδι; Καταλαβαίνουν πως η λογική αυτή ταιριάζει σε φασίστες και μπορεί να δικαιολογήσει πλήθος εγκλημάτων;

Ο καθηγητής Λαογραφίας του Παν. Ιωαννίνων κ. Βασίλης Νιτσιάκος σήμερα το πρωί στο λογαριασμό τού Facebook ανάρτησε στα αγγλικά, μεταξύ άλλων, μια κουβέντα που τα λέει όλα. Όποιοι γνωρίζουν την εμβέλεια και τη σοβαρότητα του εν λόγω επιστήμονα, ας ζυγίσουν γραφόμενά του:

«Προς τους φίλους μου στο εξωτερικό: η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια δημοκρατική χώρα.»

Έχουμε παράδοση στους αγώνες και παράδοση στην αποτυχία μετά από αυτούς. Τώρα όμως είναι αγώνας για τη δημοκρατία, αγώνας ενάντια στην άτυπη, ολοένα και σκληρότερη Χούντα.

Η κάθε μου αναπνοή ας είναι πράξη αντίστασης εναντίον σας.