Για τα αίτια της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας, που με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας και τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, τείνει να πάρει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης, ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του. Όπως επίσης δικαιούται να έχει άποψη για το ποιο είναι το κατάλληλο μίγμα πολιτικής για την έξοδο από την κρίση αυτή.

Αυτό όμως που είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι ότι ανεξάρτητα από αίτια και προτεινόμενες πολιτικές, η στήριξη της Ελληνικής Οικονομίας από τους ίδιους τους πολίτες μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην πολυπόθητη ανάκαμψη. Και ο βασικός τρόπος στήριξης δεν είναι άλλος από τη συστηματική και στο μέτρο του δυνατού προτίμηση ελληνικών προϊόντων σε βάρος των εισαγόμενων, από τον Έλληνα καταναλωτή.

Για να μη γενικολογούμε, ας μιλήσουμε με μερικούς αριθμούς. Πρώτα ένας εύκολος λογαριασμός. Αν κάθε κάτοικος αυτής της χώρας επεδίωκε να στρέψει 1.000 ευρώ κατανάλωσης από εισαγόμενα, σε ελληνικά προϊόντα, θα «έπεφταν» στην Ελληνική Οικονομία κάπου 12 δισ. ευρώ, όσα δηλαδή τα προβλεπόμενα κονδύλια από το περιβόητο ΕΣΠΑ για τα επόμενα πέντε - έξι χρόνια!

Και ένας πιο επιστημονικός. Έχει υπολογιστεί ότι η πολλαπλασιαστική επίδραση της στροφής στην κατανάλωση ελληνικών προϊόντων 1.000 ελληνικών οικογενειών με μόλις 1.000 ευρώ επιπλέον για την κάθε μία, δημιουργεί 100 τουλάχιστον νέες θέσεις εργασίας!

Αφού λοιπόν ενισχύσαμε και με αριθμούς το αυτονόητα συμφέρον «αγοράζω ελληνικά», ας δούμε κάποιες παραμέτρους ουσίας για το πώς κάτι τέτοιο εξασφαλίζεται στην πράξη.

Όταν λέμε ελληνικό προϊόν εννοούμε αυτό που παράγεται και συσκευάζεται στην Ελλάδα. Και βέβαια κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν για το σύνολο των προϊόντων που αγοράζει κανείς, όμως ακόμα και έτσι, ένα προϊόν που βασίζεται σε ελληνικές πρώτες ύλες ή έστω συσκευάζεται στην Ελλάδα, αφήνει χρήμα στη χώρα, υποστηρίζει θέσεις εργασίας και γενικά τονώνει την οικονομία.

Μιλήσαμε για προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα και όχι από «ελληνικές» εταιρείες, αφού είναι σαφώς προτιμότερο το προϊόν μιας π.χ. πολυεθνικής που όμως έχει εργοστάσια στην Ελλάδα, χρησιμοποιεί εγχώριες πρώτες ύλες και απασχολεί ντόπιους εργαζομένους, από μια εταιρεία ελληνικής ιδιοκτησίας, που όμως έχει μεταφέρει τις παραγωγικές της διαδικασίες σε κάποια χώρα του εξωτερικού.

Και πώς θα γνωρίζω από τη συσκευασία τα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα; Ένας απλός αλλά όχι απόλυτα αξιόπιστος τρόπος, είναι από τον κωδικό (barcode) που αναγράφεται στη συσκευασία του και πρέπει να ξεκινά από 520 ή 521. Ο κωδικός αυτός σημαίνει ότι τουλάχιστον η συσκευασία του συγκεκριμένου προϊόντος έγινε στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι και το ίδιο το προϊόν έχει παραχθεί στη χώρα μας.

Για να το πούμε ανάποδα - και να θυμηθούμε λίγο και την αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη από τα Μαθηματικά του σχολείου -, αν ο κωδικός δεν αρχίζει από 520 ή 521, το προϊόν σίγουρα δεν είναι ελληνικό. Αν αρχίζει, έχει πολλές πιθανότητες να είναι, αλλά καλό είναι να το ψάχνουμε λίγο παραπάνω. Ένας καλός τρόπος είναι το διαδίκτυο, όπου κυκλοφορούν αρκετές ιστοσελίδες - κάποιες αρκετά σοβαρές - που μιλούν με λεπτομέρειες για την ελληνικότητα των προϊόντων και αποκαλύπτουν ταυτόχρονα πολλές περιπτώσεις ελληνικών προϊόντων «μαϊμού».

Και κάτι τελευταίο. Σε σχετικές συζητήσεις έχω ακούσει τον προβληματισμό, «ναι, αλλά τι κάνω όταν το ελληνικό είναι ακριβότερο από το εισαγωγής, ειδικά τώρα που όλοι έχουμε τα οικονομικά μας ζόρια;». Απαντώ ευθέως. Αν μιλάμε για μικροδιαφορές, ασφαλώς προτιμείστε το ελληνικό. Το έμμεσο όφελος που μακροπρόθεσμα θα έχουμε όλοι από την «ελληνοποίηση» των αγορών μας, ισοσκελίζει με το παραπάνω τις απώλειες από μικρές διαφορές στην τιμή. Αν όμως μιλάμε για μεγάλες διαφορές σε κάποια είδη (πιστέψτε με, όμως, ψάχνοντας το θέμα βρήκα ελάχιστες περιπτώσεις που δεν υπήρχε ελληνική εναλλακτική λύση σε λογική τιμή σε σχέση με το εισαγόμενο), τότε ας κάνω εξαίρεση κι ας προτιμήσω το εμφανώς φτηνότερο εισαγόμενο.

Όσο για τον πανάκριβο παραγωγό στην περίπτωση αυτή του ελληνικού προϊόντος, αφού δε με σέβεται ως καταναλωτή αλλά ούτε και ως συμπατριώτη στις δύσκολες αυτές συνθήκες και πάει να «μου τα πάρει» πουλώντας… ελληνικότητα, ας πάει στο διάβολο!