Η χώρα των Χιλιάδων Προέδρων και των Εκατομμυρίων Ανίκανων

31/01/2013 - 14:51

Είμαι βέβαιος πως είστε βέβαιοι. Πως μέσα σε πολλούς από εσάς φωλιάζει ένας Πρόεδρος. Ένας τυραννίσκος (ευγενικός βέβαια, πάνσοφος βέβαια, αγαθός εννοείται), που αν βρει την ευκαιρία, αχ αυτήν τη μοναδική ευκαιρία να πάρει στα χέρια του την εξουσία... θα άλλαζε τον τόπο ως Απόλυτος Άρχοντας.

Είμαι βέβαιος πως είστε βέβαιοι. Πως μέσα σε πολλούς από εσάς φωλιάζει ένας Πρόεδρος. Ένας τυραννίσκος (ευγενικός βέβαια, πάνσοφος βέβαια, αγαθός εννοείται), που αν βρει την ευκαιρία, αχ αυτήν τη μοναδική ευκαιρία να πάρει στα χέρια του την εξουσία... θα άλλαζε τον τόπο ως Απόλυτος Άρχοντας. Μόνο να το μπορούσατε έστω και για λίγο να αναλαμβάνατε τη διακυβέρνηση, θα τα αλλάζατε όλα, έτσι;

Δευτέρα Γυμνασίου ήμουν και, μεγαλωμένος μέσα στο περιβάλλον της ενορίας που ευχόταν «νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων», του σχολείου που λάτρευε κρεμασμένους στον τοίχο οπλαρχηγούς και σε μια χώρα όπου «δημοκρατικά» ψήφιζε εναλλάξ μια από τις δυο δυναστείες των Παπαντρέηδων ή των Καραμανλήδων, ονειρευόμουν κι εγώ να κάνω την Κάλυμνο αυτόνομο κράτος (με οπλαρχηγό και Πρόεδρο και τύραννο εμένα βέβαια... το νεώτερο στην Ιστορία!). Είτε το πιστεύετε είτε όχι, πέρασα έναν ολόκληρο χειμώνα γράφοντας το Σύνταγμα της Ελεύθερης Καλύμνου και σχεδιάζοντας υποθετικές ατζέντες με διεθνείς σχέσεις και επαφές, με αγορές εξοπλισμών και γεωστρατηγικές εκτιμήσεις... Κάπου εκεί είχα βάλει και μια εμφάνισή μου στα παγκόσμια μίντια να διακηρύττω την Ανεξαρτησία της Καλύμνου και την υπακοή του νησιού σε αρχές όπως η θρησκεία, η πατρίδα και άλλα τινά τραγελαφικά.

Εξουσιολαγνεία λέγεται, αφέλεια, και ευτυχώς όταν με πιάνει, έστω και τα προεόρτιά της, χτυπώ το κεφάλι μου με δύναμη στον τοίχο και συνέρχομαι. Έχει μια δεκαετία να δώσει συμπτώματα, έστω και εν είδει φαντασίωσης, έστω και επί τη βάσει αρχών όπως η ανεξιθρησκία και η ισότητα. Στη χώρα μου υπάρχουν χιλιάδες υποβόσκοντες Πρόεδροι, όλοι βέβαιοι να αναλάβουν, όλοι πανέτοιμοι. Βασικά μπορεί να είναι εκατομμύρια οι έτοιμοι. Όσοι και οι ψηφοφόροι αυτού του τόπου που «ξέρουν» τα πάντα και που σου κλείνουν με νόημα το μάτι πως «ξέρουν» ότι ξέρεις πως ξέρουν τα ανείπωτα, πως το πιάνουν το νόημα, το κατέχουν το παιχνίδι και ας τους δώσει κανείς την ευκαιρία να «καθαρίσουν» τις βρομιές.

Σε μια τέτοια χώρα οι δεξιές και ακροδεξιές λογικές πάντα θα έχουν το πάνω χέρι. Γιατί συμβολικά, στο νου του κάθε δεξιού, η εξουσία είναι φασιστική (από το λατινικό fascio, που σημαίνει τη συγκέντρωση όλων των εξουσιών σε έναν), βασιλική, με ένα Παλάτι, λίγους αυλικούς και κατά τόπους φεουδάρχες. (Ποιος, ρε παιδιά, νίκησε τον εμφύλιο στην Ελλάδα; Και ποιος τον έχασε και γιατί;)

Κάπως έτσι λατρεύει κανείς το Φύρερ-αυτοκράτορα. Τον Αρχηγό του Κόμματος. Στο πρόσωπό του βλέπει το Μονάρχη που ο ίδιος θα ήθελε να είναι. Στις απόλυτες μπουρδολογίες των μοναδικών Σωτήρων-πασπαρτού, βρίσκει κανείς λίγο μπάλσαμο για τον καταρρακωμένο εγωισμό της μετριότητάς του.

Και η κοινωνία ευνοεί το Προεδριλίκι. Προβάλλει τον «εκλεκτό», τον Ένα: το Χόλλυγουντ τον αποθεώνει, ναι Νέο, είσαι αυτός που θα ξεσκεπάσει το Μάτριξ. Μάλιστα, κύριε Πρόεδρε Πλανητάρχη, που έχετε το Θεό πιασμένο από τα αχαμνά. Και η Εκκλησία το ευνοεί, ο Πάπας, ο Οικουμενικός, ο Απόγονος του Μωάμεθ, ένας είναι ο σωστός Θεός και Ένας ο ανώτερος εν τω κόσμω. Όλες οι σύγχρονες δομές σε σπρώχνουν να γίνεις, να κάνεις, να ράνεις, να γίνεις ο Ένας, ο καλύτερος, ο ξεχωριστός από τη μάζα, ο Θεός. Γιατί αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σε κρατήσουν αποσβολωμένο, απασχολημένο και υπάκουο στον ήδη υπάρχοντα νούμερο Ένα.

Προσπάθησε να γίνεις ο Ένας και ταυτόχρονα λάτρευε, πρόβατο, το απόλυτο αρχηγιλίκι. Ταυτόχρονα μέσα στο Μεγαλείο τους (Λευκός Οίκος, Χρυσά Άμφια, Μπεμβέ), εσένα σου λένε ταπεινότητα να έχεις. Ναι, και εσύ αν ήσουν ο Ένας, ταπεινότητα θα δίδασκες και μαζί το να σε λατρεύουν ως τον Έναν. Η ταπεινότητα δε θα μετρούσε όμως για σένα. Αφού είπαμε, είσαι ο ανώτατος. Και δεν έχει σημασία τι θα λες, τι λέει ο Φύρερ-αυτοκράτορας, ο Αρχηγός Παπαντρέου-Καραμανλής, ο Μπερλουσκόνι, ο Μπιν Λάντεν, ο απόγονος της δυναστείας, ο Λένιν, ο Μάο, ο Μητροπολίτης ή ο Οικουμενικός, σημασία είναι πως αυτός είναι Ένας και εμείς γουστάρουμε τον Ένα, γιατί και εμείς αν ήμασταν κάτι ο Ένας θα ήμασταν, ο Ένας είμαστε, αλλά δε μας δόθηκε η ευκαιρία. Έτσι μας κάνουν ανίκανους, παγιδεύοντάς μας μέσα στην εφηβεία, στα οράματα μεγαλοσύνης για τον εαυτό μας, την ίδια στιγμή που μας δίνουν ελάχιστα και την ίδια στιγμή που σερνόμαστε στη λάσπη για να φιλήσουμε το ίνδαλμά μας, τον Ένα, Παντού ο Ένας. Και πάντα είμαστε στο Εγώ... και πάντα το Εμείς πάει όλο και πιο μακριά.

Άσε μας και εσύ, Μακρυγιάννη. Αν είχες την ευκαιρία, κι ας λες το αντίθετο, θα το έπαιζες Μονάρχης και τότε θα με πλήγωνες όσο κανείς.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey