Πριν από ελάχιστες βδομάδες, είχαμε αναφερθεί από τούτην εδώ τη στήλη στο τεράστιο θέμα της φοροδιαφυγής. Και είχαμε αναλύσει γιατί κατά την άποψή μας το θέμα δεν είναι ειδικό, με την έννοια ότι κάποιες κοινωνικές κατηγορίες συστηματικά φοροδιαφεύγουν και κάποιες είναι εξ ορισμού «τίμιες», αλλά γενικό και καθολικό, γι’ αυτό και τα μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής δεν μπορούν να είναι αποσπασματικά, αλλά γενικά και καθολικά.

Θα περίμενε κανείς μετά από τόσες και τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, ή αν προτιμάτε «προσπάθειες» για τη θέσπιση μιας φορολογικής νομοθεσίας για τη ριζική αντιμετώπιση αυτής της κυριολεκτικά ληστείας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, ότι τώρα, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης που τείνει να εξελιχθεί σε ανθρωπιστική, οι κυβερνώντες δε θα ακολουθήσουν την πεπατημένη, αλλά θα κάνουν τη θεσμική υπέρβαση.

Αντί αυτού, είδαμε να ψηφίζεται ένας φορολογικός νόμος πραγματική επιτομή όλης της διοικητικής ανεπάρκειας και αναποτελεσματικότητας του παρελθόντος, φτιαγμένος με τα ίδια αποτυχημένα υλικά, με εισηγήσεις των ίδιων αποδεδειγμένα αποτυχημένων υπηρεσιακών παραγόντων, που υιοθετήθηκαν από πολιτικούς παράγοντες, που, για άλλη μια φορά, ούτε ξέρουν ούτε φαίνονται να θέλουν να μάθουν πώς χαράσσεται μια πραγματικά νέα φορολογική πολιτική.

Έτσι είχαμε ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων και πολλές φορές αντιφατικών διατάξεων, που το μόνο στο οποίο εμφανώς αποσκοπούν είναι «να τα πάρουν»! Και μάλιστα να τα πάρουν όχι από τους έχοντες ή από τους δυνάμενους, αλλά κυριολεκτικά από όποιον βρουν... βολικό, ή ακόμα και αδύναμο, που όμως δεν μπορεί να αποφύγει το μακρύ τους χέρι που θα μπει για άλλη μια φορά βαθιά στην τσέπη του.

Μέτρα εμφανώς άδικα, επιβαρύνσεις επί επιβαρύνσεων, παγίδες ενός ανάλγητου κρατικού μηχανισμού που πάει να τσακώσει όποιους βρει στο δρόμο του, ίσα για να λέμε στην τρόικα ότι θα μαζέψουμε λεφτά και θα εκπληρώσουμε τους όρους.

Το άλλοθι; Ότι δεν προλαβαίνουν να κάνουν εκ βάθρων αναδιαρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, οπότε αναγκαστικά καταφεύγουν σε δοκιμασμένες (όμως, θυμίζουμε, αποτυχημένες) εισπρακτικές συνταγές. Και ότι επιφυλάσσονται το Μάρτιο ή τον Απρίλιο να επανέλθουν με μέτρα ουσίας.

Τι θα συμβεί; Δε θέλει και πολύ μυαλό. Οι προβλέψεις των φωστήρων θα πέσουν έξω, πολλές από τις εισπράξεις θα μείνουν στα χαρτιά και τα συνήθη φορολογικά υποζύγια θα στενάξουν. Όσο για τις υποσχέσεις της πραγματικής μεταρρύθμισης της... άνοιξης; Ας είναι και το καλοκαίρι, αλλά αν δε δούμε, δεν πιστεύουμε, γιατί έχουμε δικαιολογημένη καχυποψία.

Κι όμως, ήταν και είναι απλό. Όπως γράφαμε πριν λίγες βδομάδες, η λύση είναι: Απλούστευση του δαιδαλώδους-σε δουλειά να βρισκόμαστε φορολογικού συστήματος, κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου για ιδιώτες και επιχειρήσεις και υποχρεωτική εφαρμογή ηλεκτρονικών συναλλαγών μέσω τράπεζας για όλες τις συναλλαγές πάνω από 500 ευρώ. Τόσο απλά!

Θα το τολμήσει κανείς επιτέλους;