Θα μου πείτε, οικονομική στήλη μέσα σε τοπική εφημερίδα; Απαντώ: Ναι, για τρεις λόγους.

Ο πρώτος: Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει πια την πολυτέλεια να αγοράζει και τοπική και αθηναϊκή εφημερίδα. Επομένως η τοπική εφημερίδα (του) πρέπει όλο και περισσότερο να του προσφέρει όσο το δυνατόν πιο πλήρη ενημέρωση.

Ο δεύτερος: Η εναλλακτική λύση για οικονομική ενημέρωση είναι η τηλεόραση. Όπου, άμα περιμένεις να ενημερωθείς νηφάλια, σώθηκες. Το πολύ να σε καταφέρουν ως το τέλος να… κόψεις τις φλέβες σου!

Και ο τρίτος: Πολλές φορές οι οικονομικές προσεγγίσεις ελάχιστα είναι πειστικές, αφού συνήθως είναι αυθαίρετες. Το μόνο βάρος που έχουν, είναι το βάρος της - υποτιθέμενης - αυθεντίας αυτού που τις εκφράζει. Όταν όμως σου μιλά για τα οικονομικά θέματα - που, κακά τα ψέματα, παίζουν πια καθοριστικό ρόλο στην ίδια μας την επιβίωση - ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που δε διεκδικεί δάφνες παντογνώστη, μετράς όχι το όνομα, αλλά τα ίδια τα επιχειρήματα, που ή σε πείθουν ή δε σε πείθουν, σίγουρα όμως σε προβληματίζουν και σε κάνουν πιο ενημερωμένο.

Φτάνει όμως η εισαγωγή, πάμε στο θέμα μας.

Θριαμβολογίες από τη μια, κατάρες από την άλλη, πήραμε τη δόση μας φωνάζουν οι μεν, συνεχίζεται ο κατήφορος, δε λύθηκε το πρόβλημα απαντούν οι δε, ας πούμε μερικές νηφάλιες αλήθειες λοιπόν.

Το ότι εξασφαλίστηκε κατ’ αρχήν η δόση είναι επιτυχία. Που σίγουρα, μετά από αρκετούς μήνες δολιχοδρομιών και αναμονής, πέρα από όλα τα άλλα, θα επιδράσει και στην ψυχολογία της αγοράς που είχε πάει στα Τάρταρα.

Και ως γνωστόν η οικονομία, πέρα από νούμερα είναι - κυρίως - ψυχολογία.

Μα, λένε κάποιοι, τα περισσότερα χρήματα θα κατευθυνθούν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και δε θα πέσουν στην πραγματική οικονομία. Δίκιο έχουν. Με δυο ενστάσεις όμως. Η πρώτη: Ακόμα και έτσι, ένα σημαντικό μέρος θα χρησιμεύσει για εξόφληση οφειλών του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, που σίγουρα θα δώσει ανάσα στην αγορά. Και η δεύτερη, ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, πέρα από τις επιφυλάξεις για τον τρόπο που θα γίνει, είναι προϋπόθεση για να συνέλθει στοιχειωδώς και να ανταποκριθεί στο ρόλο του το τραπεζικό σύστημα. Γιατί αυτήν τη στιγμή (πάτε σε μια τράπεζα και ζητείστε δάνειο και θα με καταλάβετε) το τραπεζικό σύστημα είναι… κλινικά νεκρό!

Λύθηκε λοιπόν το πρόβλημα της Ελληνικής Οικονομίας; Ασφαλώς όχι. Μια ανάσα - πάλι - πήραμε. Αν τώρα, στη διάρκεια αυτής της ανάσας, καταφέρουμε ως χώρα να προχωρήσουμε γρήγορα στις μεταρρυθμίσεις που θα μειώνουν τη γραφειοκρατία, θα ανοίγουν την οικονομία και θα αρχίσουν να μαζεύουν χρήματα, όχι μόνο από τα κορόιδα αλλά από τους έχοντες (κάτι φαίνεται ότι πάει να γίνει, αλλά οι δυνάμεις της αντίδρασης αντέχουν), έχουμε ελπίδες να το γυρίσουμε το παιγνίδι από το τέλος τού ‘13.

Και με το χρέος τι; Έγινε βιώσιμο; Όχι βέβαια. Η συμφωνία προβλέπει ημίμετρα και έχει αιρέσεις επί αιρέσεων. Ήταν όμως ένας προωθητικός συμβιβασμός. Που μειώνει τα επιτόκια δανεισμού μας, πράγμα πολύ σημαντικό, αφού πλέον οι περισσότεροι από τα κράτη δανειστές μας, δανείζονται ακριβότερα από ό,τι μας δανείζουν! Και ξέρετε, έχουν κι αυτοί κοινοβούλια που ψηφίζουν και αντιπολιτεύσεις που λένε «όχι».

Πού είναι το αγκάθι; Στην υποτιθέμενη επαναγορά μέρους του χρέους σε χαμηλότερη τιμή. Θα υπάρξει ανταπόκριση; Δύσκολο το βλέπω. Όμως, αν η επαναγορά αυτή αποτύχει, το πρόβλημα δε θα είναι δικό μας, αλλά των Ευρωπαίων ισχυρών, που θα κληθούν να πάρουν πιο αποφασιστικά μέτρα για τη μείωση του χρέους μας. Και αυτό, ασφαλώς, μπορεί να δημιουργήσει ξανά πρόσκαιρες ταλαιπωρίες, αλλά σίγουρα μακροπρόθεσμα μας  συμφέρει.

Γιατί είναι φανερό ότι όλοι στην Ευρώπη - και όχι μόνο σε αυτήν - το έχουν πάρει απόφαση ότι θα χρειαστεί σύντομα και νέο «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδας, πραγματικό αυτήν τη φορά και γενναίο, που θα το καταστήσει σίγουρα βιώσιμο. Για πότε το βλέπω; Σίγουρα προς τα τέλη τού ‘13, αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές.

Ποιο είναι το νέο στοιχείο. Ότι ως χώρα, με επώδυνο ομολογουμένως έως και βάρβαρο τρόπο, σταματήσαμε να δίνουμε άλλοθι ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς και όχι οι γενικότερες ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Και για πρώτη φορά, ο ένας ισχυρός μετά τον άλλον, αλληλοκαλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους για οριστική λύση στο ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους της Ελλάδας, αφού «η Ελλάδα ανέλαβε τις δικές της ευθύνες».

Επομένως, κατά τη γνώμη μου φως υπάρχει στην άκρη τού τούνελ. Φαίνεται ότι η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη, φτάνει να προχωρήσουμε ως χώρα με αποφασιστικότητα, χωρίς πισωγυρίσματα, αλλά και με τη βούληση στην πορεία αυτή το βάρος συνεχώς να μετακυλύεται από αυτούς που την πλήρωσαν ως τώρα, σε αυτούς που έμειναν στο απυρόβλητο.

Όσο για εμάς τους μεμονωμένους πολίτες, πέρα από την προσπάθεια που καταβάλλει ο καθένας στο πόστο του, είναι χρέος μας να εκφράζουμε καθημερινά και έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε αυτούς που υφίστανται περισσότερο τις συνέπειες αυτής της βίαιης προσαρμογής.