Τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο, έφυγε από κοντά μας (για πάντα δυστυχώς) ο αξέχαστος μαθητής μου - ο συνάδελφός μου - ο φίλος μου, ο Γιώργος Καρδάτος.

Η πρώτη μου επαφή-γνωριμία με το Γιώργο ήταν το Σεπτέμβριο του 1978, όταν τον είχα μαθητή στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου Πολιχνίτου. Ένα παιδάκι χαμηλών τόνων, ή όπως αλλιώς λέμε «στόμα είχε και μιλιά δεν είχε». Όμως η ευφυΐα του, ο ζήλος του και η προσπάθεια που κατέβαλλε, με έκανε τόσο εμένα, όσο και τους άλλους συναδέλφους, να αντιληφθούμε ότι το παιδάκι αυτό θα έχει ιδιαίτερη πρόοδο και εξέλιξη. Τα χρόνια πέρασαν, ο Γιώργος μπήκε στο πανεπιστήμιο και αφού πήρε το πτυχίο του, έφυγε στην Αγγλία όπου συνέχισε τις σπουδές του.

Τον συνάντησα σα συνάδελφο πλέον στο 5° Γυμνάσιο Μυτιλήνης (με την ειδικότητα του καθηγητή της Πληροφορικής). Από τότε και μέχρι το θάνατό του συνδεθήκαμε με μια πολύ δυνατή φιλία, τόσο εγώ, όσο και η οικογένειά μου. Ήταν άνθρωπος που τον ενδιέφερε πάρα πολύ η επιστήμη που υπηρετούσε, γι’ αυτό και ασχολήθηκε πάρα πολύ και επί μακρόν, κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Ο Γιώργος Καρδάτος υπήρξε ένας σεμνός άνθρωπος, ήταν θρησκευόμενο άτομο, αλλά όχι επιφανειακά και για το θεαθήναι.

Βοήθησε κάποιους συνανθρώπους του χωρίς να το διατυμπανίζει, χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι (να το πω απλοϊκά). Υπήρξε ανθρωπιστής, ήταν ένας καταξιωμένος επιστήμονας, ένας άριστος οικογενειάρχης (αν και δεν πρόλαβε να χαρεί την οικογένειά του , δυστυχώς ούτε και τη βάφτιση του γιου του Παλαιολόγου...). Πάντα θα τον θυμόμαστε με δάκρυα στα μάτια όσοι είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε μαζί του, γιατί ήταν άνθρωπος που προσέφερε (και θα προσέφερε) στην κοινωνία.

Από τη θέση αυτή θέλω να ευχηθώ στους χαροκαμένους γονείς του, στην οικογένεια της αδελφής του και ιδιαίτερα στη γυναίκα του, Πένη, και στα δύο παιδάκια του να είναι πάντα καλά, πάντα γεροί και να θυμούνται το «διαμάντι» που χάσανε.

Μυτιλήνη, Νοέμβριος 2012