Βόρεια της Παναγιούδας, απλώνεται ο συνοικισμός, με πλατείς δρόμους και ωραία σπίτια, που αντικατέστησαν τα χαμηλά των προσφύγων. Έπειτα όλη η περιοχή δείχνει την οικοδομική «ευμάρεια» των τελευταίων προβληματικών χρόνων. Ακολουθώντας το δρόμο από το γήπεδο, καταλήγουμε στον Καλαμιάρη. Ο οικισμός του οποίου ο πυρήνας διατηρεί ακόμα μερικά υπέροχα, πετρόχτιστα σπίτια, είναι και αυτός πυκνοχτισμένος, κατά τα ειωθότα. Πήρε το όνομά του από το ομώνυμο ποτάμι, με τις καλαμιές, το γεφύρι του οποίου συναντάμε στον αμαξιτό, πριν τα Πάμφιλα.

Ευκάλυπτοι, κυπαρίσσια, πλάτανοι χαρακτηρίζουν την πυκνή βλάστηση, όμως το αξιοθέατο και μοναδικό είναι το μικρό «φοινικόδασος» της παραλίας. Στοιχημένες πανύψηλες φοινικιές (Phoenix canariensis) αποτελούν ένα μοναδικό μνημείο της φύσης για το νησί. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετά νεαρά δένδρα που εγγυώνται τη διαιώνιση του τοπίου. Παγκάκια και το πέλαγος σα φόντο, αποτελούν έναν ήμερο όμορφο τόπο. Η παραλία δεν είναι κατάλληλη για μπάνιο. Πέτρες, φύκια και αρκετή μεταγενέστερη κεραμική βρίσκονται εκεί. Βορειότερα εκβάλλει το ποτάμι. Στα 1894 υπάρχουν εδώ 30 χριστιανικές οικίες (Αρχοντόπουλος), ενώ στα 1904, ο Τάξης αναφέρει 40 οικογένειες.