Υπάρχει ένα ευχάριστο αποτέλεσμα από τις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Η πολιτική που ασκήθηκε μέχρι σήμερα και οι δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις που την εκπροσώπησαν, δέχτηκαν ένα ισχυρό ράπισμα. Τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., δεν κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν ούτε καν το 35%. Έτσι, στάθηκε αδύνατο να σχηματίσουν κυβέρνηση. Στάθηκε αδύνατο να βάλουν πλώρη για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Ωστόσο, η ευχάριστη αυτή διάσταση συνοδεύεται και από μία δυσάρεστη. Την αδυναμία συγκρότησης ενός κυβερνητικού σχηματισμού που θα αποτελούσε τον πολιτικό φορέα για την άσκηση μιας εναλλακτικής πολιτικής. Παρά το γεγονός ότι η Δημοκρατική Αριστερά δέχτηκε να στηρίξει το ΣΥΡΙΖΑ για κάτι τέτοιο, τα αριθμητικά δεδομένα δεν άφηναν κανένα περιθώριο.

Έτσι, ετέθη ξεκάθαρα το ζήτημα: σχηματισμός κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας ή ξανά εκλογές; Η πρόταση του Φώτη Κουβέλη και της Δημοκρατικής Αριστεράς ήταν η αποφυγή νέων εκλογών και ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης που θα δεσμευόταν από δύο όρους: α) την παραμονή της χώρας στη ζώνη τού Ευρώ και β) τη σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Από το Κ.Κ.Ε. δε θα περίμενε κανείς να συμφωνήσει με αυτή την πρόταση, αφού ξεκάθαρα είναι υπέρ της αποδέσμευσης της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, της απομόνωσής της και της κατάντιας της σε Αλβανία τού ’50. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να συμφωνήσει; Από τη στιγμή που στάθηκε ανέφικτη η συγκρότηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, τι τον εμπόδισε να συμφωνήσει με αυτούς τους δύο όρους και να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας με σκοπό την αλλαγή πολιτικής;

Αφήνω σε άλλη περίσταση την ερμηνεία αυτής της άρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Προς το παρόν επιλέγω να σταθώ στην περιγραφή κάποιων δεδομένων, αποκαλυπτικών του πολιτικού ήθους αρκετών οπαδών και στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόταση Κουβέλη για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με τους παραπάνω όρους δε συνάντησε απλώς την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ένα κύμα συκοφάντησης που είχε ξεκινήσει ήδη προεκλογικά και του απέφερε αρκετά οφέλη.

Για να γίνει ξεκάθαρο το πολιτικό ήθος αυτής της αντίδρασης, παραθέτω μια σειρά από τα κοσμητικά επίθετα που εξαπέλυσαν υποστηρικτές τού ΣΥΡΙΖΑ στην επίσημη σελίδα ΔΗΜΑΡ Θεσσαλονίκης. Απολαύσετε: Κουφάλες, προδότες, δοσίλογοι, της χώρας, ξευτίλες, γερμανορουφιάνοι, παλιοκάφροι, αφιλότιμοι, ο νέος εφιάλτης της Ελλάδας, αριστερός Καρατζαφέρης, ανέντιμοι, ανθέλληνας, δολοφόνος των Ελλήνων, φασίστας, μυρμήγκι με φτερά, χρυσαυγίτες με κοστούμια, ηλίθιοι, καθίκια, βόδια, πόσα και τι ναρκωτικά πήρατε;, νέος προδότης, τι του τάξανε;, Ντροπή ρε κότες, Θα τους κάψω όπου τους βρω, Κουβέλαινα, Φώταινα, κωλοτούμπας, ανίκανοι, πουλημένοι, σκουλήκι, αχ κουβελάκι κουβελάκι ξύλο που θα το φας (με φωτογραφία ενός κουνελιού με το πρόσωπο του Κουβέλη!), γερμανοτσολιάς, μαϊντανός (με φωτογραφία που λέει “ο Φώτης πάει με όλα”), σκατόφατσες, θα φύγετε με ελικόπτερα, λούγκρες, ξεπουλημένοι, να βγούμε στους δρόμους κι εκεί να μετρηθούμε, όλοι έξω από τα γραφεία τής ΔΗΜΑΡ αυθόρμητα όπως στις παρελάσεις, Πόσο πήγε η Αποστασία;, κλέφτες, λαμόγια, ασελγείτε πάνω στον λαό, βρομερή κουφάλα...

Θεωρούσα δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα απαντούσε θετικά στο κάλεσμα για οικουμενική κυβέρνηση με σκοπό την παραμονή της χώρας στο Ευρώ και τη σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Ωστόσο, δεν περίμενα ένα τέτοιο πολιτικό ήθος από ένα χώρο που μιλάει με τόσο πάθος για την ενότητα της Αριστεράς, προς μια πολιτική δύναμη που σε τελευταία ανάλυση ήταν η μοναδική που ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμα για σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την άρνησή του οδηγεί ξανά τη χώρα σε εκλογές. Τι επιδιώκει; Να αποκτήσει αυτοδυναμία και να καταλάβει μόνος του την εξουσία; Και αν δε γίνει αυτό εφικτό και μετά τις δεύτερες εκλογές, τι θα κάνει; Θα σέρνει τη χώρα σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, μέχρι την εν τω μεταξύ διάλυσή της; Είναι δυνατόν να αφεθεί να δώσει αυτή την πορεία στα πράγματα; Θέλει όντως να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη της εξουσίας ή κατά βάθος αρέσκεται στην άρνηση, έχοντας ως κρυφή επιθυμία να προχωρήσει η Δημοκρατική Αριστερά μόνη της σε κυβέρνηση συνεργασίας, προκειμένου εκείνος να παίξει το ρόλο του υβριστή και του εκ του ασφαλούς ήρωα; Τι πρέπει να πράξει η Δημοκρατική Αριστερά αν και μετά τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση τα δεδομένα δεν επιτρέψουν το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στο να μη συμμετέχει σε μία κυβέρνηση συνεργασίας για την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν το επόμενο διάστημα.