Παρά τις διαμαρτυρίες αγανάκτησης τόσο εναντίον του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία δύο χρόνια, όσο και εναντίον της συγκυβέρνησής του με τη Ν.Δ. τους τελευταίους μήνες, το υπάρχον πολιτικό σκηνικό δείχνει να παρουσιάζει ακόμη αντοχές. Μπορεί μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων των δύο αυτών κομμάτων να έχει απογοητευτεί και να έχει στραφεί αλλού, ωστόσο παραμένει κι ένα μέρος που φαίνεται ότι συνεχίζει να τους στηρίζει. Νοοτροπίες αδράνειας και προσκόλλησης στην πολιτική παθογένεια, παρά τις ρωγμές και τους κλυδωνισμούς, φαίνεται να εμφανίζουν ακόμη αντοχές διαιώνισης.

Με την εναπομείνασα αυτή στήριξη, τα δύο κόμματα δε θα μπορέσουν, ούτε το ένα ούτε το άλλο, να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Σε αυτή την περίπτωση, το πιθανότερο είναι να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση και να συνεχίσουν την παρούσα συγκυβέρνηση. Στις παρούσες εκλογές, ψηφίζοντας κανείς Βενιζέλο είναι σα να ψηφίζει και Σαμαρά και ψηφίζοντας Σαμαρά είναι σα να ψηφίζει και Βενιζέλο. Και οι δύο έχουν γίνει πια οι όψεις του ιδίου νομίσματος. Πάνε οι εποχές που τα δύο κόμματα διαιώνιζαν το υπάρχον σύστημα με την εναλλαγή τους στην εξουσία. Τώρα, ο μόνος τρόπος για να το διαιωνίσουν είναι να μαζέψουν τα απομεινάρια τους και να συγκυβερνήσουν.

Σε αυτήν τη συγκυβέρνηση, η Δημοκρατική Αριστερά δεν πρόκειται να έχει καμμιά συμμετοχή και δεν πρόκειται να προσφέρει καμμιά αρωγή. Η ενδεχόμενη συμμετοχή τής ΔΗΜΑΡ σε μια τέτοια συγκυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φτηνή προπαγάνδα, η οποία καλλιεργείται στην παρούσα φάση τόσο από δυνάμεις τού ΣΥΡΙΖΑ όσο και από δυνάμεις τού ΠΑΣΟΚ, με σκοπό ψηφοθηρικές σκοπιμότητες. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να παρουσιάσει τη ΔΗΜΑΡ ως κομμάτι του υπάρχοντος συστήματος και έτσι να υπονομεύσει την υποστήριξή της από ανθρώπους που ζητούν κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση της κρίσης. Έτσι, όταν κάποιοι φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ και προσχωρούν στο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι απεγκλωβίζει δυνάμεις. Όταν κάποιοι φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ και στρέφονται στη ΔΗΜΑΡ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι η Δημοκρατική Αριστερά γίνεται ουρά τού ΠΑΣΟΚ! Το δε ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να παρουσιάσει τη ΔΗΜΑΡ ως κάτι συγγενικό του και έτσι να περάσει το μήνυμα ότι δεν αξίζει κάποιος ψηφοφόρος να εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ και να στραφεί σε αυτήν. Η βούληση της Δημοκρατικής Αριστεράς να παίξει μετεκλογικά το ρόλο μιας υπεύθυνης αντιπολίτευσης με γνώμονα την εξυγίανση των θεσμών και της λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, θα διαψεύσει και τους δύο αυτούς προφήτες, αποδεικνύοντας τις προπαγανδιστικές σκοπιμότητες των προφητειών τους.

Ο ρόλος μιας υπεύθυνης αντιπολιτευτικής παρουσίας μετεκλογικά θα είναι άκρως σημαντικός, καθώς κανείς δε γνωρίζει ποιο θα είναι το μέλλον της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. αν συνεχιστεί η ίδια κοινωνικά άδικη και αναπτυξιακά αναποτελεσματική πολιτική. Κάποιοι που και σε αυτές τις εκλογές θα φωνάζουν ξανά «ωσαννά» σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., γρήγορα μετά τις εκλογές θα προστεθούν και πάλι στους αγανακτισμένους και στους διαμαρτυρομένους ενάντια στην πορεία «βουλγαροποίησης» της ελληνικής κοινωνίας που θα βλέπουν να συντελείται.

Η ριζική αποδόμηση του πολιτικού σκηνικού, η οποία θα μπορούσε να συμβεί με τις παρούσες εκλογές, θα επανέλθει ξανά δριμύτερη προ των πυλών της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτόν το λόγο υπάρχει η ανάγκη παρουσίας μιας υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Τυχόν απουσία της, θα στρέψει την αγανάκτηση αποκλειστικά σε ανεύθυνες φωνές είτε της ακροαριστεράς είτε της ακροδεξιάς και την ελληνική κοινωνία προς τη «βουλγαροποίησή» της διαμέσου άλλης οδού. Αν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. απεργάζονται τη «βουλγαροποίηση» της ελληνικής κοινωνίας μεταθέτοντας το βάρος του δημοσιονομικού ελέγχου σε χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, δυνάμεις όπως το Κ.Κ.Ε., ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμμένος θα το πράξουν διαμέσου της απομόνωσης της χώρας και της περιδίνησής της μέσα στην παθογένειά της.

Η μόνη διέξοδος είναι η στήριξη μιας πολιτικής βούλησης που θα απεγκλωβίσει την ελληνική κοινωνία από την παθογένειά της και θα μεθοδεύσει τη διάνοιξη όλων των επιμέρους συμφερόντων προς την αρμονία και τη δύναμη του συλλογικού συμφέροντος. Οι δυνάμεις της προσκόλλησης στην παθογένεια φαίνεται να μεταθέτουν για μια ακόμη φορά μια τέτοια εξέλιξη. Ως πότε, όμως, η κοινωνία μας θα έχει τη δυνατότητα αυτής της μετάθεσης;